Het was al even geleden dat we nog iets van Soap&Skin, het alterego van Anja Plaschg, hoorden. Destijds bracht zij met Lovetune For Vacuum en Narrow lichtexcentrieke platen uit. Met From Gas To Solid/You Are My Friend, is er het eerste teken van leven in zes jaar tijd. Ze neemt de draad terug op waar ze hem destijds achter liet, met als resultaat: een bijzonder eigenzinnig album dat ieders aandacht verdient (zo sluit ze haar nieuwe album af met haar ijzingwekkende versie van Louis Armstrongs’ What A Wonderful World, die op zichzelf al de aanschaf van dit album rechtvaardigt).

Een van de belangrijkste doelstellingen, zo licht ze toe, bestond erin een veilige, warme thuishaven te creeeren (wat ook uit songs als Safe With Me en Heal blijkt). Er waren overigens redenen te over om een wat langere break te nemen: de overweldigende media-aandacht, het moederschap, de talloze manieren waarop de aardbol een steeds gekkere plek werd,.. . Kortom: Plaschg ervoer duidelijk de nood om zich terug te trekken uit het circus en afstand te nemen.

Nochtans haalt ze op haar nieuwste album de band met eerder werk duidelijk aan en verschilt het klankmatig niet eens zo gek veel van voorgangers zoals Lovetune For Vacuum en Narrow, in die zin dat ook dit nieuwe Soap & Skin album opvalt in tomeloze creatieve drift gekoppeld aan vaak erg experimentele geluiden. Neem er (This Is) Water en Palindrome bij, waaruit je kan halen dat Plaschg eveneens getriggerd wordt door klassieke muziek die een paar centennia geleden in zwang was.

Ook Plaschgs’ werkprocedé is bijzonder. Zo zoekt ze niet zelden naar live ingespeelde fragmenten en stukjes om die vervolgens te verknippen en via cut-&-paste technieken ermee te kunnen spelen. Dat maakt dat ze echt ook kan buigen op een eerlijke, maar bovenal intrigerende sound die uiterst persoonlijk aandoet.

Dat het album zo lang op zich heeft laten wachten, heeft onder meer te maken met de veeleisende muziekbusiness. Al van meet af aan was duidelijk dat ik geen artieste was die ieder jaar een album zou uitbrengen, stelt ze. Ik heb het nodig om te leven, langzaam aan te verzamelen en alles dat op mijn pad komt verder te kunnen verwerken. Zo vangt het album eerder traag en sober aan, met het door piano aangedreven This Day, al komt er gaandeweg veel meer reliëf.

Later wordt duidelijk dat sommige composities naar avant-garde neigen (het barokke, in kille elektronics gedrenkte Falling), terwijl andere het echt helemaal moeten hebben van een rasartieste die met hartverwarmende intimiteit haar ziel blootlegt. Neem de aangrijpende, verstillende minimal van Athom, die haast klinkt als een song die Björk net niet goed genoeg vond om op te nemen. Ook verderop blijkt Björk (net als Nico) een richtinggevende artieste, klankmatig, maar ook in de manier waarop Plasch volop experimenteert met haar stem. Bovendien speelt ze met genrestijlen (pop, folk noir, cinema,..) en schuift dat gegeven prominent naar voren (Surrounded).

From Gas To Solid/You Are My Friend is mooi. Echt het type album dat niet altijd even behapbaar, maar net daarom des te meer intrigerend en aantrekkelijk is. Ruw, maar altijd authentiek en bovenal persoonlijk. Het album kruipt erg snel onder de huid en blijft fascineren.