×

Concert

07 oktober 2017

Slowdive ontmoet relaxt en liefdevol publiek in Paradiso

Geschreven door: Natalie Polman

“It’s good to be back here at Paradiso, it kind of feels the same, except for the difference that I’m sober now, and I wasn’t 23 years ago”. De zaal lacht mee met zangeres Rachel Goswell, al zullen veel aanwezigen vanavond getuige hun leeftijd niet bij de show van Slowdive in 1994 zijn geweest. Inclusief ondergetekende.

Slowdive uit het Engelse Reading wilde, geïnspireerd door onder meer de etherische maar duistere postpunk van Cocteau Twins en in feedback ondergedompelde gitaren van My Bloody Valentine, ‘mooie, grootse en tijdloze muziek’ maken, aldus zanger/gitarist Neil Halstead in een interview met The New York Times in 1991. Twee jaar ervoor vormde hij de band met Goswell, ze kenden elkaar al vanaf hun vroege jeugd. Met bassist Nick Chaplin, gitarist Christian Savill en drummer Simon Scott (op het derde album Pygmalion speelde drummer Ian McCutcheon in plaats van Scott) brachten ze drie studioalbums uit, voordat de bandleden in 1995 andere muzikale projecten aangingen.

In 2014 kwamen de muzikanten pas weer bij elkaar voor een paar liveshows en enkele re-releases en in mei dit jaar kwam er dan een nieuw titelloos album. Tot vreugde van jonge en oude(re) liefhebbers van de band, die massaal kaartjes kochten voor de show in Paradiso vanavond. De poptempel is rammend uitverkocht.

Slowdive in Paradiso. © Marjolein Rietveld

Slowdive in Paradiso. © Marjolein Rietveld

Blanck Mass

Ietwat vreemd vinden we de uitgekozen support-act in de vorm van Blanck Mass (de electroproducer Benjamin John Power produceert weliswaar net als Slowdive lang uitgesponnen drones, maar de grove en luide beats kunnen niet geheel verrassend maar enkelen in het publiek bekoren). In de jaren ’90 hadden ze deze jonge knoppendraaier waarschijnlijk minder lief behandeld, maar dat terzijde.

Slowdive

Want lief, dat is het publiek. “You are very relaxt”, zoals Neil Halstead de kalme en tevreden toeschouwers tegen het einde van het concert omschrijft.

Slowdive in Paradiso. © Marjolein Rietveld

Slowdive in Paradiso. © Marjolein Rietveld

De band opent ook kalm, met Slomo, het nummer dat tevens het comebackalbum opent. Opvallend weinig mobieltjes schieten de lucht in, ondanks de indrukwekkende kunstige lichtfiguren die achter de band verschijnen. Mensen schijnen te weten: wil je iets onthouden, kun je het beste zo min mogelijk vastleggen op je telefoon.

Slowdive in Paradiso. © Marjolein Rietveld

Slowdive in Paradiso. © Marjolein Rietveld

Na Slomo duikt het vijftal direct ver terug in de tijd met het dromerige Catch The Breeze (Just For A Day, 1991) en het minimalistische repeterende Crazy For You (Pygmalion, 1995), dat mede dankzij de duister ronkende bas van Chaplin, wiens bewegingen en sound sterk doen denken aan die van The Cure’s Simon Gallup, verrassend veel indruk maakt.

Daarna is het tijd voor het eerste vroege hoogtepunt in de set, het meer uptempo en bijzonder aanstekelijke Star Roving, van het nieuwe album. Een duidelijke publieksfavoriet. Schouders, heupen en hoofden beginnen steeds zichtbaarder te bewegen en hier en daar gaat voorzichtig een hand de lucht in.

De kop is eraf en de spanning maakt plaats voor genoegdoening. Alles is fijn en goed en mooi. Van de zestien nummers in totaal zijn slechts vijf afkomstig van het ‘beste album’ Souvlaki (1993), maar dat zijn wel de beste. En zo weet de band anderhalf uur met eigenlijk alleen maar parels te vullen. Een collectieve glimlach staat op de gezichten in het publiek en ook de glimlach van frontvrouw Goswell verlaat zelden haar gezicht.

Slowdive in Paradiso. © Marjolein Rietveld

Slowdive in Paradiso. © Marjolein Rietveld

Vlak nadat Halstead het publiek ‘very relaxt’ noemt speelt de band When The Sun Hits, het prachtnummer van Souvlaki uit 1992, dat het publiek in euforische staat brengt. Tientallen handen gaan de lucht in en ineens is het niet meer ‘very relaxt’ maar ‘very excited’. Veel monden zingen de tekst, inclusief ‘Hey, hey!’ luidkeels mee met Goswell en Halstead.

De euforie komt na deze uitbarsting niet meer in dezelfde mate terug maar alles wat vanaf dat moment gespeeld wordt, krijgt een extra zoet laagje. Alison (1993), Sugar For The Pill (2017) en setafsluiter Golden Hair (een Syd Barett cover, in 1991 verschenen op Just For A Day) krijgen veel liefde.

Wanneer Goswell en Halstead in de geplande toegift het semi-akoestische Dagger (1993) spelen, valt er tijdens het zinnetje ‘the world is full of noise yeah’ een lading plastic bekertjes aan de zijkant van de zaal met veel herrie om. Een ongelukkig moment, maar het is de enige moment van ‘onrust’ die in het publiek te bespeuren valt. Zoals Neil al zei: “You are very relaxt”. Dat heeft Slowdive geheel aan zichzelf te danken.

Slowdive in Paradiso. © Marjolein Rietveld

Slowdive in Paradiso. © Marjolein Rietveld

Foto’s door Marjolein Rietveld.
Lees ook het interview dat WiM dit jaar had met Slowdive.