Was de reis in de muzikale belevingswereld van Bart Hoevenaars nog maar net gestart met Apathology, het gaat in 2014 natuurlijk vooral om de release van zijn tweede soloalbum, toepasselijk II genaamd. We zien een zee op de hoes en een lay-out die op een platenhoes erg mooi overkomt. Boekjes bij die andere geluidsdragers hebben een andere uitstraling. Maar de muziek, het gaat om de muziek. En die is ook hier weer prima. De openingsklanken van Numbers Game doen sterk denken aan de tijden van Genesis en hun Cinema Show. Dat blijft niet lang zo. Terwijl de akoestische gitaar vrolijk blijft tokkelen, wordt het nummer dramatischer en wordt het een indie ballad waarin de elektrische gitaar de uitingen van treurnis van Bart steeds lijkt te onderstrepen. Even geen vrolijke wereld. Zo klinkt het.

Impossible Fear is een klein muzikaal schilderij waarin de stem van Bart erg fraai in balans is met de begeleidende instrumenten. Een nummer dat heel fragiel begint, krijgt onderweg een stevige gitaar als ondersteuning en de gedachte Radiohead ten tijde van The Bends komt op. Thom Yorke kan ook verlaten klinken en even verder in hetzelfde nummer juist heel krachtig overkomen. Dat gaat Bart ook uitstekend af. Het derde nummer ademt de sfeer van Grace van wijlen Jeff Buckley. Dat betekent niet dat Bart Hoevenaars qua stem op Jeff lijkt. Daarvoor liggen de stemmen teveel uit elkaar. De open gitaarklanken hebben diezelfde uitnodigende klank als we op Grace konden horen. Die sfeer komen we verder in het album nog een paar keer tegen. De zanglijnen zijn mooi in dit nummer geweven. Terwijl de gitaar ons wiegt, is het niet moeilijk voor te stellen hoeveel impact dit nummer in een live-uitvoering kan hebben.

Hey That’s No Way is meer een traditioneel singer-songwriternummer. Weer een bijzonder fraaie balans tussen de verschillende instrumenten en de stem van Bart. “It’s over and over again”, zingt hij en het pianospel onderstreept het trieste van het nummer.  Er zijn op het hele album mooie muzikale bijdragen van Cary Da Costa op lapsteel (ex-El Pino & The Volunteers), Janna Haring (Lula Bir) zingt  mee, Auke Triesschijn (Mark Lotterman) speelt altviool, Efe Erdem (Hipnotik Orchestra) speelt trombone, terwijl Jos Hoevenaars (de broer van Bart, The New Earth Group, The Yes Please) de bas bespeelt en Mink Steekelenburg (Half Way Station) de piano bespeelt.

Hoewel het album misschien over het algemeen een wat droeve teneur kent, zijn de nummers wel alle erg mooi en bieden ze, stuk voor stuk, een ander beeld. Geen twee nummers klinken hetzelfde.  Don’t Get Me Wrong roept weer, net als op het debuut, een jonge Neil Young in herinnering . Wat dit nummer erg fraai maakt, is de samenzang met Janna Haring. De stemmige strijkbegeleiding en de combinatie van de twee stemmen maken het nummer bijna verslavend. Net als we denken dat het nummer eindigt, haalt Bart nog eens uit, gevolgd door Janna om daarna het nummer heel rustig te laten eindigen. I Want To Be Invisible, het slotnummer is daarnaast weer heel erg klein, verstild bijna.

Twee albums van Bart Hoevenaars, of Sir Ian, die we mochten luisteren en recenseren. Twee kanten van dezelfde bevlogen singer-songwriter. Net zo makkelijk rockend en slepend als introvert, klein houdend en tegelijk heel direct communicerend. Sir Ian schildert zijn muzikale landschappen en doet dat met een gitaar als kwast en zijn zanglijnen als de kleuren die hij wil toevoegen aan het eindplaatje. Als muziek bij je binnen mag komen en kwetsbaarheid in een stem mag doorklinken, dan is dit tweede album van Sir Ian een aanrader. Mooi ook hiernaast Apathology te luisteren; twee kanten van dezelfde medaille. Beide kanten kunnen glimmen. En dat doen ze ook.

Tracklisting Sir Ian II:

1. Numbers Game
2. Impossible Fear
3. Sad For Sarah
4. Hey That’s No Way
5. Don’t Get Me Wrong
6. Message Across A Room
7. Children Forever
8. I Want To Be Invisible