De van Indiaas-Amerikaanse afkomst zijnde Shilpa Ray is eigenlijk zo’n muzikant die vooral geliefd is onder andere muzikanten. Zo ging ze mee op tour met Patti Smith en stond ze in het achtergrondkoor van Nick’s Bad Seeds. Daar kun je mee thuis komen! Haar muziek is dan ook bijzonder en haast niet vergelijkbaar met anderen. Dit komt voornamelijk door het veelvuldig gebruik van de Indiase Harmonium, dat ze noodgedwongen leerde spelen, omdat haar strenge ouders het luisteren- en bespelen van westerse muziek afkeurden. Met dit instrument maakt Shilpa geen liefelijke liedjes, maar rockt ze zoals alleen de besten dit kunnen. In haar vorige band, genaamd Shilpa Ray and The Happy Hookers, vertaalde dit zich naar rauwe, bluesy garagerock. Een naamsverandering later heet haar act simpelweg Shilpa Ray en pakt ze het ietsje ingetogener aan, maar het rockt nog steeds.

Ondersteund door het gebruikelijke instrumentarium van bas, drums, en (pedalsteel)gitaar neemt ze ons op Last Year’s Savage mee op een donkere reis, waarbij natuurlijk nog steeds haar stem en de harmonium centraal staan. Het instrument produceert ene geluid wat nog het best te vergelijken valt met een accordeon, waardoor de muziek een misleidend, feestelijk tintje krijgt. Gekoppeld aan de verdere muzikale invulling, die veel donkerder van aard is, klinkt het ook ongrijpbaar en spookachtig. Vaak worden de noten op het instrument lang uitgerekt, waardoor een soort grondtoon ontstaat, als basis waarop de muziek stevig verankerd zit. Andere keren klinkt het weer melodieus, “vrolijk” of agressief. Vooral de combinatie van harmonium en pedalsteel zorgt voor een spookachtig, rootsy tintje met heel veel sfeer. Op andere momenten steekt toch die garagepunk weer de kop op.

Eerder plaatste ik het woord “vrolijk” tussen haakjes, omdat de liedjes soms misleidend opgewekt klinken, maar dat nooit zijn. Toch zit de donkere muziek vol vreemde verhalen en pikzwarte humor. Zo gaat de macabere opener Burning Bride over de illegale bezigheid van bruiden verbranden, dat voornamelijk in India en Pakistan nog wel gebeurd, omdat families niet tot een fatsoenlijke overstemming zijn gekomen tijdens het uithuwelijken. Maar het album lijkt vooral verwantschap te hebben met het literaire genre “Donkere Romantiek”. In het sensationeel klinkende Pop Song for Euthanasia zingt ze,

“When I drove off that cliff blazing of gasoline that I sold my arms and limbs for
When I drove off that cliffBlazing of misery
That I sold my blood and kin for” om even later te vervolgen met
“If I broke your spine
Would you hold my hand
When I tell you
That it’s all over”.

Het is een donker verhaal dat de angst van een auto-ongeluk  koppelt aan het romantiseren van  samen dood gaan. Even later verheerlijkt ze op sarcastische wijze het leven van een junkie rockster in het lied Johnny Thunders Fantasy Space Camp. Romantiseren van zelfdestructie is dus een doorlopend thema op dit album. Toch tapt ze soms ook uit een veelzijdiger vaatje,  zoals in het bijtende Sanitary Ipad, waar het bekende muziekspelertje met de grond gelijk wordt gemaakt. Ten slotte wordt ook haar Indiase achtergrond niet vergeten, bijvoorbeeld in Moksha, dat een belangrijke vorm van verlichting is in de Indiase geloofsovertuiging, genaamd Jaïnisme.

Je kunt wel concluderen dat Last Year’s Savage een prachtig, donker album is, dat mooi de balans weet te vinden tussen spookachtige popmuziek, een tintje americana en  een flinke scheut punkenergie. Door haar eigenzinnige stem en het bijzondere gebruik van harmonium is dit een zeer unieke muzikale ervaring. Haar donkere, soms grappige verhalen maken het tot slot helemaal af.