×

shame

Songs Of Praise

Geschreven door: Dick Hovenga

Uitgebracht door: Dead Oceans

Songs Of Praise shame Alternative 4.5 shame – Songs Of Praise Written in Music https://writteninmusic.com

De Britse postpunk maakt momenteel een heerlijke heropleving door. Tal van jonge bands treden in de sporen die eind jaren zeventig, begin jaren tachtig na de punkexplosie door een wildgroei aan geweldige en muzikaal uitdagende bands werden uitgezet. Het jonge Zuid-Londense Shame mag als koploper binnen de nieuwe postpunkscene gezien worden. Hun debuut Songs Of Praise is een wel heel smaakvolle eersteling.

Natuurlijk waren er de afgelopen jaren al meer bands bezig die muzikaal opzichtig uit het na-de-punk-gedachtengoed putten (wat te denken van het geweldige Savages?) maar met Shame wordt er een geheel nieuwe jonge garde binnen geleid. En wat maakt het eigenlijk uit dat de band uit die muzikaal zo glansrijke periode put en daar een geheel eigen draai aan geeft als dat met zoveel energie en klasse gedaan wordt.

Songs Of Praise staat bol met lekker rafelige songs die in een stuwende drums/bas combinatie, met geweldig gitaarwerk gecomplementeerd en de energieke stem van zanger Charlie Steen de geweldige vibraties en emoties van de postpunk perfect reflecteren. Het gros van de songs op hun debuut hebben een heerlijke drive en overtuigingskracht en tamelijk briljant door elkaar vervlochten gitaarwerk.

Het overweldigende Dust On Trial, dat gelijk het hele arsenaal opent dat de band in zich heeft, opent een album dat in 10 songs de muzikale klasse van de band volledig bloot geeft. Die openingstrack heeft al zoveel lef in zich, zowel in compositieopbouw als in geweldig gitaarwerk als in verpletterende zang uitbouwend in een erg fijne climax, dat je volledig verkocht bent. Het overrompelende Concrete duikt daar nog eens overheen.

Songs Of Praise (erg grappig vernoemd naar een BBC programma vol geestelijke koorzang op de zondagmiddag) laat een band horen die verdomd goed weet hoe je spannende songs moet schrijven en spelen. Songs met veel drive en veel aandacht voor soms ronduit geniale gitaarpatronen die met de lekker prominente teksten van Steen een andere ijzersterke troef in handen hebben. Hij is het die de band met zijn teksten en zang naar het buitengewone trekt.

Hoe geweldig de jonge band muzikaal al tot grote hoogten is gegroeid binnen de drie jaar van constant optreden en beter worden, geeft Steen de band met zijn teksten smoel en duidelijkheid. Zo spreekt hij zich duidelijk uit over persoonlijke en sociale zaken, waarbij hij zijn eigen rol als publiek persoon als zanger van een band, in perspectief zet. De rol van de constant naar nieuws hongerende pers die de band al op een voetstuk plaats trek hij al helemaal niet.  ‘My voice ain’t the best you’ve heard/ And you can choose to hate my words/ But do I give a fuck?’ zingt hij in One Rizla. Ook op de rest van de songs van het album zijn het Steens teksten die constant de aandacht blijven trekken. Hij is een jonge man van duidelijke meningen maar ook met hersens, kloten en prominente emoties.

‘I may be cursed by company but at least I get to speak/ And my tongue will never get tired’, zingt hij in Lampoon, ook alweer zo’n geweldige door veel energie gedreven song, en hij raakt daarmee de kern van zijn bestaan. Duidelijkheid en eerlijkheid zijn, zijn levensvoorwaarden. In de herhaling van de teksten komen zijn woorden in een nog duidelijkere vorm over. Hoe duidelijk klinkt het constant repeterende ‘I like you better when you’re not around’. Steen mogen we een fenomeen noemen. Eindelijk weer eens een zanger met een duidelijke mening en de (h)eerlijke manier waarop hij dat al zingend/pratend/energiek schreeuwend doet maakt Shame een nog aangenamere band.

Tien geweldige songs vormen Songs Of Praise. Ouderwets opgebouwd als een echt album met mooie afwisseling in songs. Hoogtepunten volop. Na het geweldige begin en het prima tussenstuk vindt het album met Friction, Lampoon en Angie een ronduit briljant slot. Friction doet op een fantastische manier, door de lijzige zang van Steen en muzikale opbouw, in eerste instantie aan Shaun Ryder/Happy Mondays denken, duwt die band daarmee de postpunk in, maar bouwt geniaal uit naar een van de allerbeste songs van het album. Het reeds eerder genoemde Lampoon heeft die drive en energie die door de repeterende tekst nog zoveel meer vaart en daadkracht krijgt. De rustig startende albumafsluiter Angie bouwt dreigend op naar een briljante climax die gecombineerd met een tekst die als ode geldt aan een meisje dat zelfmoord pleegde en daardoor des te heftiger binnenkomt.

Songs of Praise is een geweldig debuut van een band die het in zich heeft om uit te groeien tot de vaandeldragers van de nieuwe Britse muziek. Een zeer hoopvolle gedachte.



  1. Dust On Trial
  2. Concrete
  3. One Rizla
  4. The Lick
  5. Tasteless
  6. Donk
  7. Gold Hole
  8. Friction
  9. Lampoon
  10. Angie