De Apollo is sfeervol, een bioscoop uit de jaren dertig, omgebouwd tot een concertzaal met allure. Een passende ambiance om op zaterdag 19 maart 2011 terug te keren naar een van de sleutelplaten van de jaren negentig: Screamadelica van Primal Scream. Twintig jaar geleden een sensatie. De plaat die destijds in de Britse polls nog hogere ogen gooide dan Blue Lines van Massive Attack, Nevermind van Nirvana en Out Of Time van R.E.M.

Screamadelica werd in 1990 en 1991 voorafgegaan door een aantal baanbrekende singles, waaronder het door dj Andy Weatherhall bij elkaar gesampelde Loaded, ‘the ultimate rock- and dance fusion’. Primal Scream bracht 1990 en begin 1991 door in een waas van house, raves en ecstasy maar maakte tussendoor ook nieuwe opnamen met diezelfde Weatherall én The Orb, Jimmy Miller en Jah Wobble. Opnamen die zouden uitmonden in Screamadelica, het album dat in de nazomer van 1991 het levenslicht zag.

Langzaam stroomt de Apollo vol. Het voorprogramma is de avond onwaardig maar niemand laat zijn humeur bederven. Als Bobby Gillespie in zwart pak en rood shirt opkomt, is de zaal direct ‘om’. Gillespie, 48 jaar jong, is nog steeds even dun als twintig jaar geleden. Het door drugs getekende gelaat gaat deels schuil achter zwarte lokken. Overlevers zijn het, de harde kern van Primal Scream: Gillespie, Martin Duffy (toetsen) en Andrew Innes (gitaar). En ook Mani Mounfield (bas en ex-Stone Roses) en drummer Darrin Mooney zijn bepaald geen muurbloempjes natuurlijk.

‘This is: Moving On Up’ roept Gillespie en de rootsy opener van Screamadelica gaat van start. Een ontspannen track om er lekker in te komen. Het grote scherm achter de band helpt om snel de sferen van de late jaren tachtig en de vroege jaren negentig op te roepen. Dat kan geen kwaad want Screamadelica is een vrij langzame, dubby plaat, die behoorlijk tijdsgebonden is en het niet van muzikale krachtpatserij moet hebben. Een beetje visuele hulp kan de sfeer dan ook sneller verhogen.

De band trekt een slordige twintig minuten uit voor de dubsymfonie Higher Than The Sun en sleept de zaal mee naar hogere sferen. In de Britse pers wordt deze single alom tot de beste en meest relevante singles aller tijden gerekend. Eerlijk is eerlijk, de optimistische trip die de periode 1988-1991 voor vele ravers vormde, heeft met deze song een ultieme chill-out-soundtrack. Ook Inner Flight, dat evenzo hoog boven de wolken zweeft, is een prachtig hoogtepunt, met zijn kenmerkende dwarsfluit. Primal Scream dreams in technicolour.

Het dak gaat er af bij de singlehits Loaded en Come Together. Dít is Screamadelica, dít is 1990. De gospelsamenzang van Come Together gáát maar door en het publiek doet mee. Ook zonder ‘E‘ zijn dit mooie momenten.

Het album Screamadelica duurt ruim een uur en dat is te kort om 3500 man mee ‘af te schepen’.  Voor de toegift veranderen de Sunshine Supermen in stevige rockers en wordt het dampende drieluik Country Girl, Jailbird en Rocks geserveerd. Met een orkaan aan feedback neemt Primal Scream afscheid. Het was een enerverend en memorabel samenzijn, twintig jaar later.