Zelden werd er naar een album zo uitgekeken als naar The Drift van de legendarische Scott Walker. En veertien jaar wachten op een album maakt zeer hongerig.

De man die zich nimmer aan de buitenwereld laat zien en alleen zijn huis lijkt uit te komen om in een donkere studio zijn songs te vervolmaken. Er zijn dan ook alweer veertien jaren verstreken sinds zijn laatste album, het meesterwerk Tilt. De fans kregen met de reissue van het zijn briljante terugkeer album Climate Of Hunter uit (1984), het album waarop we de nieuwe Scott Walker, met zijn naar opera neigende stem en zijn vervreemdende muziek, leerden kennen, zo’n twee maanden geleden een mooi zoethoudertje, maar het echte wachten was natuurlijk op nieuwe tracks.

Speculaties op internet klopten de verwachtingen op en nu het album op de draaitafel ligt kan met recht worden gezegd dat The Drift een van de meest relevante albums van het jaar zal blijken te zijn. Een album dat vervreemdend, hypnotiserend, volledig over de top maar tegelijk hartverscheurend mooi klinkt. Gelijk vanaf de eerste gitaardissonanties van openingstrack Cossacks Are en de orkestuitbarstingen in Clara, waarin het verhaal van Claretta Pettaci, de minnares van de Italiaanse fascistenleider Mussolini wordt verteld en het ritme wordt gevormd door hamerslagen op het lijk van een varken,  is er geen ontsnappen meer mogelijk en moeten de intrigerende zeventig minuten uitgezeten worden.

Een bizarre rondreis door de geest van Walker volgt, met adembenemende songs als Jesse, waarin een eenzame Elvis zijn denkbeeldige tweelingbroer Jesse uiteindelijk verteld ‘I’m the only one left alive’ te zijn. Of het vervreemdende Buzzers, dat verhaalt over de strijd om Srebrenica. Elke song krijgt zo zijn eigen verhaal en extra donkere kleuren worden aangebracht door dreigende strijkers. Het album sluit uiteindelijk af met het magistrale A Lover Loves, dat Walker slechts met begeleiding van een akoestische gitaar uitvoert en waarin hij al zijn duivels bezworen lijkt te hebben, maar je toch met zijn stem mee de duisternis in trekt.

Het blijft een bizar verhaal dat Walker, die in de jaren zestig, gezegend met een van de allermooiste baritons uit de popmuziek, met de Walker Brothers hét popicoon van Groot-Brittannië was en daarna solo, op zijn eerste vier solo albums, de mooiste Engelstalige Jacquel Brel-vertolkingen ooit opnam en verraste met briljante eigen composities, zich via Climate of Hunter en Tilt en nu met The Drift heeft ontwikkeld tot zo’n intrigerende tegelijk ongrijpbare artiest. Met muziek die zich onderdompelt in de kunstwerken van Francis Bacon, de films van Pasolini en de boeken van Paul Golding, en een oeuvre dat zich als een ‘Guernica of songs’ lijkt te ontvouwen. The Drift is een briljant tegelijk ongrijpbaar album en een onverbiddelijke hedendaagse klassieker.