Ryley Walker laat er geen gras over groeien. Nadat zijn vorig jaar verschenen debuut All Kinds Of You bij velen nog dagelijks de trommelvliezen streelt, ligt de opvolger Primrose Green al bijna bij de platenboer. Net zo fraai? Een schepje er bovenop zelfs.

Alsof je met twee benen in de jaren 60 en 70 staat. Zo voelt het beluisteren van Primrose Green. Ryley Walker neemt je zo mee terug in de vorige eeuw. Met de afbeelding op de hoes verklapt de uit Chicago afkomstige singer-songwriter al enigszins welke kant het opgaat. Hij heeft een aantal maanden geen kapper gezien en bloemen geplukt op een fraaie lentedag. Zo lijkt het. De blik verdwaasd, de mond halfopen, een gedateerd groen jasje om de schouders en een bloes die uit de kast van vader lijkt te komen. Ryley is een dromer. Zo lijkt het althans. Schijn bedriegt vaak genoeg.

Walker is dan misschien een dromer, maar wel eentje met een zalvend stemgeluid, een ware virtuoos op zowel elektrische als akoestische gitaar bovendien en een zanger die de kunst verstaat zijn stem te koppelen aan melodieën die ertoe doen. Die beklijven en waar je warm van wordt. Muziek die zich terstond in je hoofd nestelt en die je doet smeken: verlaat dat koppie in hemelsnaam nooit meer. Zo mooi is het. Neem een song als The High Road. Dermate betoverend dat de tranen je welhaast in de ogen springen.

Ryley Walker heeft vooral wat een hoop singer-songwriters van de laatste tijd zo sterk ontberen: geloofwaardigheid. Alles wat hij zegt, komt binnen. Het voelt goed.

2015. Het jaar is eigenlijk nog maar net op gang gekomen en nu al is zeker dat de (licht) psychedelische, met jazzy drumspel en piano aangelengde folk van de Amerikaan heel veel eindejaarslijstjes gaat halen. Er is zelfs ruimte voor een vleugje country (On The Banks Of The Old Kishwaukee). En dan te bedenken dat Walker startte in een punkband, het genre dat hij overigens nog altijd een bijzonder warm hart toedraagt.

De liedjes van Walker bedwelmen, zorgen voor een gemoedstoestand die ronduit verslavend is. Daar kan geen drug tegenop. Tekstueel hoopgevend, zonder sentimenteel te worden. Titels als Sweet Satisfaction en Hide In The Roses zijn veelzeggend, maar er is ook het vingertje: Love Can Be Cruel.

‘Hide in the roses

fragrant and wild

hide in the roses

fill my cup

overwhelming with wine

fill my cup

love me honey

all through the night

love me honey’

Walker (24) is muzikaal nooit ver verwijderd van zijn grote held John Martyn, schurkt geregeld tegen Nick Drake aan en vindt in Damien Jurado een zekere evenknie. Muzikale geestverwanten, die bíjna net zo betoverend zijn. In een wereld als de onze hebben we Ryley Walker nodig. Heel hard. Primrose Green is bijna te mooi om waar te zijn.