×

Recensie

Alternative

16 februari 2019

Rustin Man

Drift Code

Geschreven door: Leon Pouwels

Uitgebracht door: Domino

Drift Code Rustin Man Alternative 4 Rustin Man – Drift Code Written in Music https://writteninmusic.com

De nostalgische fotoalbums van weleer kunnen je helemaal in een tijdperk herplaatsen waarin de rust nog domineert en er geen ruimte voor de haastige medemens is. De auto is een luxeproduct welke voornamelijk in het weekend voor het verplicht aanschaffen van de nieuwe zomercollectie aan kleding of familiaire uitstapjes gebruik wordt.

In dat beeld kan je Drift Code het beste onderbrengen. Een vergeelde ansichtkaart met daarop een centraal staande draaiorgel uit Den Haag. Misschien heeft Paul Webb deze tijdens een bezoekje met zijn band Talk Talk aan Nederland gescoord, als ze de tussenliggende tijd met een bezichtiging van een knus souvenirwinkeltje opvullen. Feit is dat dit typische Hollandse product als een mechanische reus de eerste soloplaat van de voormalige bassist van Talk Talk opsiert, duidelijk met het bordje Rijswijk op de achtergrond geaccentueerd. Het Rustin Man alias gebruikt hij ook al tijdens de indrukwekkende Beth Gibbons van Portishead samenwerking, welke in het geslaagde Out Of Season resulteert. Daar borduurt hij voort op de latere minimalistische Talk Talk sound, en heeft hij vooral de rol van muzikaal arrangeur. Een basis die hij samen met Tim Friese Greene en Mark Hollis op albums legt, waarvan men pas later hun monumentale waarde juist inschat.

Na een stilte van 17 jaar is daar totaal onverwachts het volledig op eigen artiestennaam geschreven Drift Code. Vanuit het typerende Britse graafschap Essex wordt er vanuit een geïmproviseerde studio in een landelijke schuur zorgvuldig aan het veelzijdige eindresultaat gewerkt. Paul Webb breidt zijn baspartijen met sfeervol toetsenwerk uit, waarbij hij gebruik maakt van accordeon, keyboard en piano. Voor de jazzy percussie roept hij de hulp in van zijn voormalige collega Lee Harris, waarmee hij samen met Mark Hollis het basistrio van Talk Talk vormt. Hij wisselt het opzwepende af met het licht gekoesterde drumwerk.

De enige postpunk connectie is de karakteriserende stem van Webb, verder is het nergens meer aan het synthpop verleden te linken. De prachtige piano opbouw van Vanishing Heart eist net zo sterk als de albumhoes de aandacht op, en sluit hier symmetrisch opaan. Een eenheid welke zich met het sferisch invallende gitaarwerk versterkt. De gemene geluidsexplosies welke uit het instrument ontsnappen geven zijn zachte stemgeluid net dat extra stukje verdienende kracht mee. Hiermee laat hij een stuk respect voor Adrian Utley horen, welke als bepalende smaakmaker de film noir klanken van Portishead inkleurt. Een band die hij na zijn project met Beth Gibbons duidelijk niet uit het oog verliest.

Vanuit het station staat Judgement Train ons te woord. Wegstervende treinen vormen de introductie tot een dansbaar funky jaren zeventig sound, waar verschillende gemixte vocalen als druk bewegende passagiers op doorreis gebroederlijk door elkaar heen wandelen. De trage zang van Webb heeft het hypnotiserende effect van een afremmende stoptrein en neemt je mee in deze trip langs vergeten vintage kauwgumballen psychedelica.

Vredig engelenzang omlijst het soulvolle diepere eenmansgospel van Brings Me Joy, waarmee Webb de grens tussen kunst en kitsch lijkt opzoekt, en welke in het voordeel van het eerste uitvalt. Het uit minimale begeleiding opbouwende Our Tomorrows mixt meerdere persoonlijke stemcollages tot een mooi duet samen welke Paul Webb met zichzelf aangaat. Stoere blazers geven het een heerlijke duistere dimensie mee, waardoor het iets episch heeft. De aankondiging tot muzikale ontwrichting.

Dat onheilspellende gevoel komt nog sterker tot in het instrumentale Euphonium Dream tot uiting waar liefdevol accordeonspel in een angstaanjagende geluidshoorspel uitmondt. Van totaal andere orde is The World’s in Town, dat met een oude stoffige sentimentele voordracht een prachtige emotionele lading toevoegt. Tegen alle verwachtingen in eindigt het met een sfeervolle kosmische lichtgevoeligheid die je in seventies psychedelica laat wegzweven.

Het geschoolde pianotoetsenwerk op het lekkere uptempo Light the Light wordt door filmische klanken opgevolgt. Een geestverruimende sluier van hallucinerende expressieve waarnemingen neemt je hierin aan de hand in de breed georiënteerde belevingswereld van Paul Webb mee. Als zanger past hij zijn stemhoogte bij het spookachtige Martian Garden aan. Lee Harris bezit de kwaliteiten om de track naar een hoger level op te drillen. Gegroeid in zijn slagvaardigheid voelt hij zich totaal in zijn element, en krijgt hij ook alle te benutten ruimte. Het einde hint op indrukwekkende muzikale wijze aan het draaiorgel welke prominent op de albumhoes opgesteld staat.

Vervolgens stelt hij zich kwetsbaar in All Summer op, wat in alles in de zomerse beleving bijdraagt welke ook in de titel verscholen zit. De ondergaande zon, en de beschutting in een versleten vest zoekende. Drift Code is het terughalen van een stukje jeugdverlangen, van toen het onverwachte grote succes van Talk Talk nog nergens meespeelde.



  1. Vanishing Heart
  2. Judgement Train
  3. Brings Me Joy
  4. Our Tomorrows
  5. Euphonium Dream
  6. The World's In Town
  7. Light The Light
  8. Martian Garden
  9. All Summer