Een zware bevalling, is de eerste indruk welke Bare van Rosie Carney oproept. De trots om moeder te worden van maar liefst elf nieuw geboren zuigelingen. En ze mag ook trots wezen. Ze heeft in haar puberteit op persoonlijk vlak de nodige obstakels overwonnen. Deze pas eenentwintigjarige singer-songwriter uit het Britse Hampshire levert een geloofwaardig volwassen debuut af. De basis krijg je vanuit thuis maar de ontwikkeling van het uiteindelijke zelf ontstaat veelal tussen de twaalfde en twintigste jaar. Bare heeft iets gevoeligs en puurs in zich. Fijn dat ze dit met ons wil delen. Raakt een paar weken geleden de jonge zangeres Fenne Lily mij, nu gebeurd iets soortgelijks met Rosie Carney.

Orchid springt er tekstueel gelijk sterk uit. Het zou een verbloeming van de relatie met haar dementerende oma kunnen zijn. Het staat symbool voor het kwijt raken en stil afsterven als woorden niet meer binnen komen. Elke dag door middel met muziek weer opnieuw het kontact opzoeken . Een behoorlijk heftig zwaar nummer. Ook bij Thousand staat dit thema centraal. Dan is daar opeens de ervaren Lisa Hannigan in een bemoederlijke rol. Prachtig, alsof ze Carney voorzichtig loslaat in het nemen van haar eerste zelfstandige stappen. Ondersteunend op de achtergrond toekijkend. Ze samen samen stil bij de steeds kwetsbaardere ouder en grootmoeder. Stilzwijgend naast elkaar toekijkend naar een persoon die steeds dieper in haar afgesloten wereldje verzinkt. Omgeven door liefde van haar naasten, waarbij de zorg een onhoudbare situatie wordt. Krampachtig vasthouden. Ook zo kan je een familieband benoemen. De liefdesliedjes hebben met het nodige verdriet te kampen, maar zijn minder interessant. Tienertranen zijn al zo vaak geuit, dan val ik meer voor de lastig te verwoorden thuissituatie.

Carney houdt het graag klein, zo dicht mogelijk bij haarzelf. Minimaal begeleidend, zodat haar stem de ruimte krijgt. Het overtuigende aan What You’ve Been Looking For zijn niet zozeer de zinnen, maar de jammerende, bijna huilerige woordloze zang ertussendoor. Deze roepen meer emoties op, en komen in je hart binnen. Geen hysterische gejank met opgekropte woede. Vocaal past het allemaal prima tussen de grootheden van de dreampop. De uitstralende rust die ze hier is het gevolg van wat ze heeft mee gemaakt, maar wat wel bij haar een plekje heeft gekregen. Met volle overgave gunt ze ons een kijkje in haar openheid. Vaak met de gitaar in de rol van haar muzikale partner, soms mag de piano naast haar plaatsnemen. Haar sterkte zit in de zuiverheid waarmee ze met gemak bij titelsong Bare de hoogte in gaat. Veel artiesten halen deze niet en dan wordt het getroffen diepgang genoemd. Eigenlijk een gebrek aan kwaliteiten die Rosie Carney met gemak wel kan oproepen.

Rosie Carney zal Bare waarschijnlijk zien als een verslag van een proces tot het voltooien van volwassenwording zien. De mogelijkheid bestaat ook dat ze over twintig jaar terugblikt en concludeert dat het vooral een ode aan haar familie is.