Begin jaren negentig maakte ik met het album Calling From a Country Phone, ergens op een braderij opgevist uit de afprijsbakken, kennis met het solowerk van deze songwriter uit Australië. Samen met Grant Mc Lennan vormt gitarist Robert Forster als teenager de creatieve spil van The Go-Betweens, een band uit Brisbane een van de toonaangevende Indie-formaties in de jaren tachtig. Op het einde van dat decennium scheiden hun wegen, in 2000 is er een reünie en volgen nog enkele langspelers tussen de soloprojecten. In 2006, enkele maanden voor het overlijden van McLennan is er That Striped Sunlight Sound ,een live registratie opgenomen in thuishaven Brisbanië.

Van The Go-Betweens  kende ik destijds enkel de uit ’88 daterende popsingle Streets Of Your Town. Het is een aangename vaststelling dat Forsters solowerk moeiteloos het niveau haalt van het vroegere samenwerkingsverbond met de betreurde McLennan. Het introspectieve The Evangelist bevatte naast eigen werk, nog enkele niet eerder uitgebrachte composities waarbij de muzikale spitsbroeders samen aan de schrijftafel zaten. De overblijvende groepsleden van The Go-Betweens vormen de ritmesectie en krijgen gezelschap van pianist Seamus Beaghen en een bescheiden stijkersensemble maar het blijft wel degelijk een project van Forster en nog wel een van zijn sterkste, dat is ondertussen zeven jaar geleden.

Het lange wachten wordt beloond met Songs To Play, het is geenszins grootspraak die titel en dekt de lading van de creatieve output. De sessies komen tot stand op de top van een berg in de buurt van zijn huis in Brisbane in een ouderwetse analoge studio. Scott Bromley en Luke McDonald (John Steel Singers) laten zich samen met Forster met de productie in en zorgen voor de instrumentatie terwijl ook violiste en zangeres Karin Baumler, Forsters wederhelft van de partij is.

“ Time’s a signal and you wait for changes, the problem is you know I got no patience “ zo klinkt de openingszin van Learn To Burn, een Memphisrocker waarin de gebruikelijke gitaarsolo door de viool wordt vervangen. In het knappe duet Songwriters on The Run is Baumler opnieuw aanwezig, ditmaal als zangeres. Let Me Imagine You , I’m So Happy For You en Disaster In Motion herinneren sterk aan de oersimpele en tegelijkertijd lichtjes geniale structuur van het vroege werk van de Velvet Underground. Love Is Where It Is vlindert op een zonnig bossa nova ritme. Bij Turn On The Rain dwalen mijn gedachten af naar de weidse landschappen die die andere groep van Down Under The Triffids grandioos evoceerden. Deze bijzondere fraaie popsongcollectie komt dicht bij beste uit het oeuvre van The Go Betweens en behoort onmiskenbaar tot het meest toegankelijke en beste werk van Forster.