Rob Crow is een eigenzinnig persoon en –muzikant. Na een carrière vol tegendraadse rockmuziek, stemmingswisselingen, drankproblemen, maar toch vooral veel passie riep de man vorig jaar resoluut: Jongens, ik stop met muziek maken! Nu is hij al weer terug en naar eigen zeggen, psychisch en fysiek gezonder dan ooit. Maar met die woorden praten we teveel over Rob Crow als persoon en niet over de muziek, maar kun je die eigenlijk wel los van elkaar zien?

Crow zijn bekendste band was Pinback, maar Crow’s stempel is bij elk van zijn projecten 100 procent herkenbaar. Je zou het lo-fi rock met progressieve trekjes kunnen noemen, maar de muziek kun je beter horen dan uitleggen. Nerveus veranderend van maatsoort, stemming- en van psychedelisch rustig veranderend naar boos en fel. Het bassig gitaarwerk en zijn stem is altijd zeer eigen gebleven. Ook op dit nieuwe album wordt deze herkenbare sound weer uit de kast getrokken, met het verschil dat dit album netjes geproduceerd is en zo op het eerst gehoor zeer opgewekt klinkt.

Al in het openingsnummer valt een zeer contrasterende wending te horen, als het schijnbaar lichtvoetige lied eindigt in een ruige gitaaruitbarsting en furieuze blastbeat-drums. Later zullen er nog strijkers, keyboards en zelfs elektronische beats voorbij komen. Het klinkt dus zomers en vrolijk, maar tegelijk zeer technisch en nerveus. Echter, doordat de muziek een opeenstapeling van onvoorspelbaarheid is, wordt precies dat juist voorspelbaar.

Hoewel de muziek vrolijk klinkt, is dat eigenlijk maar schijn. Vol twijfel, cynisme en verbittering is het een album geworden vol (zelf)reflectie. Hij bezingt slaapproblemen, relatie perikelen en waarom sommige mensen eikels zijn. Het grootste contrast tussen vrolijke meezingmuziek en bittere tekst is te vinden in Business Interruptus, een nummer over eigenwaarde, passie en commercieel belang in popmuziek.

Ook dit album klinkt dus weer zeer eigenzinnig. Het contrast tussen vrolijke muziek en donkere teksten is knap gedaan. Maar kijken we naar het totaalplaatje is het wel een zware zit geworden. Crow vraagt veel van de luisteraar, door te verlangen dat we zowel naar zijn teksten luisteren en ook nog eens elke muzikale wending vol verbazing op ons af laten komen. Het eindresultaat is misschien wel te netjes en doordacht.  Toch valt niet te ontkennen dat dit vooral passionele, eerlijke muziek is.