De Engelse Richard Dawson noemen we voor het gemak maar een experimenteel folk artiest. Niet dat dit gelogen is, maar het stickertje voelt wat krampachtig aan bij het omschrijven van zijn muziek. Zo staan zijn albums vol onverwachte wendingen: stukken a capella zang, klein gehouden liedjes, fantasierijke teksten en veel dissonant klinkende gitaartonen. Soms gevoelig, dan weer uitmondend in een oorverdovende bak schijnbare chaos. Echt chaos is Dawson’s muziek zelden, daarvoor is het namelijk te doordacht.

Nothing Important is opgedeeld in twee volledig instrumentale nummers en twee met tekst. Als singer-songwriter is hij soms lastig te volgen. Dit komt vooral door zijn oonavolgbare, vaak valse manier van zingen. Maar ook tekstueel bewandelt hij geen makkelijke paden; het titelnummer gaat over het vervagen van herinneringen. In het bijzonder over het feit dat de meest stomme voorwerpen en gebeurtenissen rotsvast in je geheugen staan gegrift, maar de gezichten van overleden dierbaren steeds mistiger worden in je herinnering. “Old karate trophies, I am tethered by these things. Thimbles and pesatas, I remember all these things. A roll of Woolworth’s price stickers, I can see all these things but where have all my people gone?” , zo zingt hij. Onderwijl lijkt het verhaal zich af te spelen in een nachtmerrie-achtig landschap, met enge vissen en ruziënde familieleden die met bierflesjes gooien. Zo hebben de teksten op dit album altijd diepere lagen en meerdere invalshoeken. Even later doet hij op The Vile Stuff hetzelfde, als hij een door alcohol fout gelopen schoolreisje linkt aan mythologie, geloof en fantasiedieren.

Naast de tekstuele complexiteit, kenmerkt dit album zich vooral door het dissonante, bevreemdende gitaarspel van Dawson: onzuiver, schel, hard en donker, maar gespeeld met veel ritme en gevoel. Het openingsnummer schiet chaotisch uit de startblokken, met gitaarklanken waar weinig structuur of logica achter lijkt te zitten. Toch klinkt het binnen de context van het nummer erg tof en ontstaat er steeds meer ritme naarmate je verder luistert. Is het blues, is het folk? Nee, het is Richard Dawson.

Zo is het album geen makkelijke kost, dat moge duidelijk zijn. Richard Dawson speelt en zingt met veel emotie, maar chaos en dissonantie maken het op het eerste gehoor moeilijk te beluisteren. Hard werken loont, in dit geval ook voor de luisteraar. Als alle puzzelstukjes — de fantasierijke teksten, de rare muzikale wendingen en soms oorverdovende kakafonie —  in elkaar vallen krijg je een bevreemdende, complexe, maar puur oprechte luisterervaring.