David Sylvian was de bekendste naam in de Engelse bands Japan en Rain Tree Crow (een reünieproject van de leden van Japan onder een andere naam) en Steven Wilson was dat binnen Porcupine Tree.  Tegelijk vertrouwden de twee frontmannen voor het toetsenspel van de bands op de vaardige handen van toetsenist Richard Barbieri. Waar Japan allang een herinnering is en de liefhebbers van progressieve rock elke dag nog hopen op het uit de mottenballen halen van het nooit gestopte Porcupine Tree, is het goed te horen dat Richard Barbieri nog steeds actief is binnen de muziekwereld.

Zijn laatste album dateert alweer van 2012, Not The Weapon But The Hand, een samenwerking met Steve Hogarth, de zanger van Marillion. Het was een bijzonder album voor degenen die een mix verwachtten van Porcupine Tree en Marillion; zo’n voorspelbaarheid zou ook aan de mannen niet besteed zijn. Waar Steve Hogarth Japan ooit zeer waardeerde en de muziek van die band al vaak rake schetsen in klanken en sferen wist te brengen, mede dankzij het toetsenspel van Barbieri, waren sfeer en klanktapijten ook veel meer aan de dag bij de samenwerking tussen de twee. Waar op dat album Hogarth teksten ten gehore brengt, staat dit soloalbum van Barbieri los van gezongen woorden. Er is zeker wel zang te horen op het album; die is echter nooit herleidbaar tot woorden, tot zinnen.

Het album begint met het magische Solar Sea dat visueel vorm heeft gekregen in een zeer fraaie 360 graden video. Het is mooi om te zien hoe de sfeer van het album tot zijn recht komt in de video; de vertaling ervan in beeld is eveneens iets geworden om te ervaren. Zeker een aanrader om een indruk te krijgen van de muziek op de langspeler. Lisen Rylander Löve is de gids die je met haar zang door de wereld van Barbieri loodst en, hoezeer je ook denkt haar aanwijzingen te kunnen volgen, haar stem leidt je, haar woorden blijven verzonken en verborgen achter de klanken die ze zacht en etherisch voortbrengt. Mooi hoe ze je toch bij de hand weet te nemen. In New Found Land gaat de beleving van een ruimtelijke, dromerige reis voort. Hier schittert trompettist Luca Calabrese die op een ondertapijt van jazzy klanken een sfeervolle bijdrage levert. Stemmigheid met het contrast van redelijk stuwende percussieklanken. En, voor de Marillionliefhebbers onder de lezers, deze compositie herbergt eveneens, zij het bijzonder goed in het totaalbeeld opgenomen en daarmee niet direct herkenbaar, het stemgeluid van Steve Hogarth.

Conventionaliteit is niet het sleutelwoord op dit album. Dat is ook nooit de essentie geweest van het toetsenspel van Richard Barbieri. Stemmigheid, muzikale vertalingen van dromerige reizen door even zo gedroomde werelden, zijn zeker op dit album het menu van de dag. De beleving van een soundtrack van een niet uitgebrachte film, een speurtocht in muzikale finesse en gebracht met zowel de vaardigheden van Barbieri als ook van de al eerder genoemde getalenteerde trompettist Luca Calabrese en de van Midaircondo bekende zangeres Lisen Rylander Löve onder meer  op zang en saxofoon, op bas Percy Jones, de legendarische bassist van Brand X en Axel Crone en zeer fraai gitaarwerk van Christian Saggese. Daarmee is het lijstje nog niet eens compleet; het geeft wel aan dat het album meer is dan een aaneenschakeling van toetsenhoogstandjes.

Het album kent in totaal zeven composities. Alle zijn het wonderlijke, muzikaal rijke reizen geworden door onontdekte landschappen, klankbeelden, sferen en beleving. Verwacht geen rode draad in muzikale zin, geen terugkerende thema’s over het album. Ja, de uitzondering daarop is de link tussen openingscompositie en slot; de twee starten met een vergelijkbare basis. De dreiging in de slotcompositie is echter al snel voelbaar. Waar Solar Sea je rustig meevoert, is Solar Storm veel meer de onrustige tegenhanger ervan. De saxofoon en krachtige bas dragen sterk bij aan de beleving van die onrust. De compositie sluit het album dat je zou kunnen opvatten als een muzikale reis over een onbekende planeet af met het idee dat je blij bent de stormachtige omgeving te verlaten. Tegelijk, de eerdere composities gaven je een zo fraaie impressie van de planeet dat je wel terug wilt komen. Als toppen in dynamiek en bruisende afwisseling je hart sneller doen slaan, is het reisadvies deze interstellaire ervaring beter te mijden. Voor liefhebbers van muziek die zich niet in één keer laat grijpen en die sfeer en klankervaring weten te waarderen, heeft Richard Barbieri een mooi album weten te maken.

Tracklisting Planets & Persona:

1. Solar Sea
2. New Found Land
3. Night Of The Hunter
4. Interstellar Medium
5. Unholy
6. Shafts Of Light
7. Solar Storm