De band Balmorhea liet Rob Lowe even voor wat het was om zijn solo album Slow Time aan het publiek te presenteren. Verrassend genoeg staat die boordevol sexy R&B.

Meer dan een decade droeg Lowe bij aan het uit Texas afkomstige instrumentale ensemble Balmorhea uit Texas. Die band staat even op stil met het verlies van drummer Mike Bell (Lymbyc System). Dat verhinderde Rob Griffin Lowe niet om in alle stilte aan zijn debuut te werken.

Op het in Philadelphia door Jeff Ziegler (Kurt Vile, War On Drugs) opgenomen Slow Time verlaat Lowe het pad van de instrumentale postrock die hij met Balmorhea bezigde om die te verruilen voor catchy pophooks, aangelegd met sluwe rhythm and blues. Daarmee is duidelijk dat Griffin Lowe een héél andere richting inslaat.

Inspiratiebronnen voor dit Slow Time waren onder meer de Paul Simon van het nog steeds op stevige fundamenten staande Graceland, de Fleetwood Mac van Rumours, Stevie Wonder, Dire Straits en Prince. Om maar te zeggen: Lowe’s smaak leidt hem overal wat heen. Dat valt ook op zijn album te merken. Je zou kunnen zeggen: allemaal klassieke popinvloeden, maar Lowe luistert ook naar D’Angelo en Daft Punk (én sterren als Nina Simone en Marvin Gaye) om maar wat te noemen.

De in Austin, Texas wonende Lowe brengt hier vooral opgewekte pop met soms moody kantjes tot leven. Belangrijk voor hem was de toegankelijkheid ervan. Ongeacht je voorkennis of smaak, deze reeks van prachtige en rijk gelaagde popsongs komt heerlijk binnen. De release zelf is een belangrijk gegeven voor de muzikant die meer dan drie jaar schaafde aan dit eindresultaat. Finaal is er eigenlijk geen echt verschil met zijn werk Balmorhea, zo merkt hij op. Al geeft hij grif toe dat hij op Slow Time wel degelijk handig gebruik maakt van allerhande popconventies (teksten, sound).

In de negen songs die Lowe op Slow Time offreert zit een rijke variatie aan pop. Soms klinkt die suikerzoet als een fraai huwelijk tussen pop en R&B (opener A Dream A Lie is bijvoorbeeld onmiskenbaar beïnvloed door Marvin Gaye), op andere momenten, zoals tijdens het knappe, wat naar Talk Talk neigende Walk Away komt Lowe naar voren als een geroutineerde songwriter die weet wat er in de wereld te koop is. Met dergelijke songs beklemtoont Lowe zijn feel voor aantrekkelijke en goed in het oor liggende pop/rock en zijn ambacht als songschrijver.

We kennen genoeg muzikanten die een of meerdere lichaamsdelen veil zouden hebben voor de songs die Lowe hier op Slow Time verzamelt. Neem het broeierige Bluff, een song die in zijn intro wat verwijst naar de tachtiger jaren Springsteen, maar bijzonder fraai openbloeit.

Zo valt op dat met elke speelbeurt dit album maar beter en beter wordt en meer van zijn geheimen prijs geeft. De pop wordt aangelengd met disco (Chic? Texas?) tijdens Cover You bijvoorbeeld. Zo af en toe voel je ook wel tongue in cheek dat Lowe lustig met zijn bagage aan invloeden speelt (het Princeachtig gilletje dat Spring The Lock inleidt bijvoorbeeld).

Goed ook dat Lowe het album wat structureert. Het wat rustigere Building krijgt de eer om het tweede luik in te leiden. Die zet vooral in op sfeer, zoals blijkt uit State Of Play. Het tempo zakt wat, maar dat neemt niet weg dat er nog veel te beleven valt. Het wat vaag naar Elbow knikkende Love In The Garden groeit zo zelfs uit tot een van onze favorieten. De titeltrack Slow Time besluit met een wat naar Bon Iver en Prince neigende gospelfeel dit fraaie album.