Het is haast drie jaar stil geweest rondom indierockband Real Estate. Niet dat de bandleden ook daadwerkelijk stil zaten: Martin Courtney (zang, gitaar) en Alex Bleeker (bas) verruilden New Jersey voor New York en de West Coast, en vertrekkend bandlid Matt Mondanile (gitaar) werd vervangen door Julian Lynch. Alex Bleeker praat ons vanuit zijn nieuwe kusthuisje in Californië via de telefoon bij over de ontwikkelingen rondom de band, het nieuwe album In Mind en het experimenteren met activistische boodschappen.

WiM: Hoi Alex! Hoe gaat het?
Met mij gaat het prima, dankjewel. Ik hoop dat je het niet erg vindt dat ik aan het lunchen tijdens dit interview.
WiM: Wat eet je?
Een soort brunch met gepocheerd ei, zoete aardappel, champignons en broccoli.
WiM: Living the sweet potato hype… Is het supervoedsel in Amerika net zo hip als hier in Nederland?
Zeker weten dat ik meedoe aan die hype! Ik eet echt veel zoete aardappel, je zou zelfs kunnen stellen dat het mijn lievelingseten is. En ja, veel mensen eten het, maar het is meer dan slechts een hype voor mij.

WiM: Lekker! Maar laten we het hebben over het nieuwe Real Estate-album. Het laatste wat we van jullie hoorden – samen met de aankondiging van dit nieuwe vijfde album – was het vertrek van gitarist Matt Mondanile. Jullie vonden al snel een nieuwe toegevoegde waarde in Julian Lynch, die ook onder zijn eigen naam al enkele mooie platen uitbracht. Welke energie bracht hij mee in de band?
Julian brengt een erg positieve, geweldige energie met zich mee. Martin (Courtney, de zanger/gitarist/frontman van Real Estate) en ik kennen hem al een lange tijd. Wij groeiden samen op en maakten muziek op de middelbare school, en Julian deed ook met ons mee. Sterker nog: we speelden Julians muziek! Hij was onze oorspronkelijke bandleider, een getalenteerde gast. Martin en ik zijn altijd grote fans geweest van wat hij solo heeft gemaakt, hij bleef ook constant kwaliteit leveren. Toen we een nieuwe gitarist zochten voor Real Estate, was er geen discussie nodig. Dit vormde een uitgelezen kans om de kwaliteiten van een van onze bevriende lievelingsmuzikanten in de band te laten zegevieren. De enige vraag was of Julian het wilde doen.

WiM: Jullie kennen Julian dus al heel lang. Waarom speelde hij niet eerder mee met jullie?
Hij zat heel lang nog op school. Eigenlijk is hij nu nog steeds zijn PhD aan het afronden. Hij had altijd de optie om met ons mee te spelen hoor, maar hij koos er zelf voor om het nog niet te doen. Hij volgde ons door de jaren heen, maar vorig jaar kruisten onze paden pas op het juiste moment.

WiM: Vlak nadat Julian zich bij de band voegde, vertrok hij op reis naar India. Hij lijkt een vrije geest met lak aan hokjes: bijvoorbeeld op zijn album Terra zijn ook Indiase invloeden, jazz, folk en allerlei andere experimentele blends van genres te horen.
Klopt, hij is net weer terug van zijn reis. Julian is cultureel antropoloog met een focus op muziek in ‘vreemde’ culturen. Zijn interesse in allerlei culturen en de invloeden van de muziek uit die culturen is ook duidelijk terug te horen in zijn eigen werk, bijvoorbeeld op Terra. Zijn focus op muziek geeft hem dus niet alleen de kans om muziek in allerlei ‘vreemde’ culturen te onderzoeken, maar ook om inspiratie op te doen voor zijn eigen werk en zijn muzikale input in Real Estate.

WiM: Hoe reageert Real Estate als band op de toevoeging van een nieuw bandlid?
We vormen ons allemaal naar de nieuwe setting. Het zal in ieder geval nooit onze intentie zijn om Julian te laten klinken als Matt [Mondanile]. We waren heel benieuwd naar zijn frisse input in de band. Hij voelt, doordat we elkaar al kennen, goed aan wat wel en niet kan binnen de context van Real Estate. Dus zo veel aanpassing was er niet eens nodig. We gunnen elkaar de ruimte.

WiM: Real Estate heeft een heuse signature sound: je hoort op de nieuwe plaat duidelijk dat jullie het zijn. Maar er zitten ook wat frisse, nieuwe wendingen bij die we nog niet van jullie gehoord hebben.
Cool! Eigenlijk is een hoorbare nieuwe draai aan onze sound wat we wilden neerzetten op In Time. Die nieuwe geluiden komen trouwens vooral vanuit Julian. Sommige klanken die hij inbrengt, liggen ver af van wat we eerst deden. Het gebruik van distortion en overdrive was bijvoorbeeld nooit zonder hem gebeurd. Maar dat is voor de rest van ons juist heel tof. Ik denk dat deze plaat door het gebruik van al die nieuwe klanken en effecten onze meest gevarieerde tot dusver is. Die verbreding en experimenteerdrang liet de wisselwerking tussen alle bandleden op In Mind meer naar boven komen dan op eerdere platen. Zo werden Jackson Pollis (drummer) en Matt Kallman (keyboard) veel meer betrokken bij het schrijfproces en de muzikale invulling van de nummers. Dat hoor je wel terug.

Wat onze band goed maakt is dat we een sterke songwriter als bandkern hebben (Martin), maar als hij een nummer voor deze plaat voltooide, ging het door allerlei ‘filters’: de andere bandleden. Zij hebben een andere visie en muzikale insteek dan Martin. Zo legde iedere track op In Mind een reis af tot het een gezamenlijk product was, waarvan we het gevoel hadden dat het een gedeeld eindproduct was. We zijn overigens niet geïnteresseerd in alles omgooien omdat dat moet. We volgen geen specifiek pad van vernieuwing en daar zijn we ook om bekritiseerd in het verleden. Wat we deze keer wel graag wilden, was spelen met nog niet eerder verkende invloeden en ideeën, omdat de verandering in de band die spontaniteit toeliet.

WiM: Martin heeft ook al eens eerder gezegd dat Real Estate een band is die niet denkt in termen van nieuwe richtingen, invalshoeken en concepten bij de start van een nieuw album. Jullie gaan gewoon de studio in en kijken wat er uitkomt. Toch plakt een mens als een meaning making machine vaak een label op een periode, wanneer er teruggeblikt wordt. Kijk je na het eindresultaat wel eens terug, en zie je dan wat de plaat voor jou samenvat of betekent?
Ja! Ik denk van wel, zo werkt het ook met andere kunstwerken en met perioden uit de geschiedenis: in retrospectief zie je ze ongeveer waar het creatieve proces over ging. Als ik terugkijk op de vier platen die we tot dusver hebben gemaakt, zijn het vier albums die verschillenden tijdperken uit mijn leven representeren. In Time staat voor drastische overgangen, veranderingen en groei die ik heb doorgemaakt. Natuurlijk omdat er een nieuw bandlid in Real Estate zit. Maar ik ben nu ook dertiger, wat echt heel anders voelt dan mijn jongere jaren. Voordat we aan deze plaat begonnen, verhuisde ik ook nog eens van New York naar de Californische kust. Ik ben daar ook begonnen met surfen. Iedereen zei altijd tegen me: ‘jij ziet er zo surf uit, je speelt surfmuziek, maar je surft zelf niet eens!’ Nou, dat is nu eindelijk gebeurd. Nu leef ik helemaal op naar het stereotype en verwachtingen die mensen van me hebben. Cocktails drinken uit ananassen enzo. Veel veranderingen dus, in de periode die In Mind voor mij markeert.

WiM: Cole Greif-Neill is de producer van In Mind. Hij produceerde vrij uiteenlopende dingen in zijn carrière: hij werkte voor jullie album met Dam-Funk en (zijn vrouw) Nite Jewel, een behoorlijk ander genre dan jullie bespelen. Hoe was het om met hem te werken?
Cole is precies degene die we zochten. We zijn fan van Nite Jewel en we hebben Cole al eerder ontmoet. Hij werkte veel met Ariel Pink, van wie wij groot fan zijn, en hij heeft ook dingen geproduceerd die dicht bij onze sound liggen, zoals Julia Holter. In onze optiek is hij als producer een perfecte combinatie tussen rock, elektronisch en experimenteel. Cole gaf zelf ook aan nieuwe dingen met ons te willen proberen. Dat trok ons nog sterker tot elkaar. We wilden iemand die ons verschillende nieuwe richtingen in liet slaan, en hij hielp ons goed in het creëren van een nieuwe sound op bepaalde tracks.

WiM: Real Estate staat onder een deel van het publiek bekend als ‘die kalmerende indieband met een front-porch quality’. Intussen zijn jullie persoonlijk en muzikaal veranderd. Op politiek gebied verschijnen er steeds meer wolken aan de horizon. Hoe zien jullie jezelf als band nu? Zien jullie je muziek zelf ook als escapisme, zoals media jullie bestempelen?
Mensen zeggen dat vaak over ons, hè? Dat we early Beach Boys-achtige muziek maken om lekker bij te chillen op een grasveldje. Maar dat is kopieergedrag, aangezien media het gewoon vaak roepen. Eigenlijk probeerden we enkel op onze eerste plaat zo’n sfeer neer te zetten. We zijn daardoor vaker neergezet als een chill-band, we snappen ergens ook wel waar dat vandaan komt. Maar zo zien we onszelf zeker niet meer, hoe leuk we die muziek ook vinden. Wij voelen ons ieder geval niet meer relaxed bij wat er politiek gezien gebeurt, en we willen ook niet dat mensen altijd maar moeten kunnen ontsnappen aan wat er in het ‘echte leven’ gebeurt. Je hoort dat terug in een nummer op onze plaat [Diamond Eyes]. Ik heb dat nummer zelf geschreven en ingezongen, nog voordat Trump verkozen was en de politieke spanning steeg. Ik ben blij dat die tekst de plaat heeft gehaald. Nu is er ten minste een statement van onze kant met betrekking tot recente maatschappelijke en politieke ontwikkelingen!

Daar houden we het echter niet bij. We leven in een tijd waarin mensen ondernemend en alert moeten zijn. We hopen aan die houding bij te dragen door een deel van onze opbrengsten als band te doneren aan relevante bewegingen en goede doelen. Eerlijk gezegd: voorafgaand aan dit jaar, vóór deze verkiezingen, hebben we nooit onze stem op deze manier geuit en twijfelden we erg over of en hoe we dat zouden moeten doen. Veel mensen zeiden dat onze muziek niet de meest geschikte muziek is om mensen te vertellen wat te voelen of te doen. Nu is de situatie echter zo alarmerend dat we steeds meer begonnen te denken: ‘shit, we moeten onze stem gebruiken, en we hebben een bepaalde verantwoordelijkheid daar op dat podium, en laten we die dan vooral delen.’ Daar was iedereen in de band het wel over eens en daar zijn we ook blij om. Ook weer een verandering!

WiM: Op 9 november 2016 – de dag waarop Donald Trump verkozen werd tot president van de Verenigde Staten – tweette Alex ‘This Machine Kills Fascists’, een quote van Woody Guthrie, die de leus bekend maakte door deze in 1941 op zijn gitaar te kladden. Je eerste politieke statement als muzikant?
Die tweet is een knipoog naar de kracht van muziek, hoe deze vrij mag spreken over het neerhalen van bepaalde politieke instituten. Er zat een dubbele betekenis achter de tweet trouwens: Twitter is het medium dat Trump veel aandacht en aanhang bezorgde. Maar die machine die je in je handen hebt en alle apps die je daarop kunt gebruiken, zijn ook middelen om je uit te spreken en om zelf verandering aan te brengen.

WiM: Wat kunnen we verwachten van jullie aankomende live-shows, onder andere in Nederland op Best Kept Secret en in?
Aangezien Julian op reis naar India was, hebben we nog niet heel veel live gespeeld, maar wat ik wel zeker weet, is dat Julian een wat meer losgeslagen, vrijere energie in de band brengt. Het kan erg psychedelisch worden, zoals je op de track Two Arrows al kan horen. Er zullen een paar epic moments in onze liveshows zitten, in ieder geval! Verder hebben we veel zin om weer naar de Benelux te komen. De momenten die we met ons Nederlandse en Belgische publiek delen zijn vrij schaars, dus we moeten ervan genieten. Maar misschien is dat wel hoe de beste relaties in elkaar zitten.

Real Estate speelt op 15 juni in de Orangerie in Brussel en op 16 juni op het Best Kept Secret festival in Hilvarenbeek.