×

Recensie

Alternative

09 december 2018

Rattle

Sequence

Geschreven door: Leon Pouwels

Uitgebracht door: Upset! The Rhythm

Sequence Rattle Alternative 3 Rattle – Sequence Written in Music https://writteninmusic.com

Rattle is een project van twee muzikanten uit Nottingham, namelijk Katharina Brown en Theresa Wigley. Sequence is na het debuut Stringer Bells, uitgebracht in 2016, nu de tweede release. Waar er bij de eersteling
voor compactheid in kortere kant en klaar tracks gekozen is, bestaat deze EP uit vier langere stukken. De lengte ligt bij twee tracks zelfs boven de tien minuten. Op zich kan dit goed uitvallen, maar Rattle is een bijzondere band. Als instrument wordt er alleen gebruik gemaakt van drumstel en zang. Bij dat laatste zijn het voornamelijk klanken zonder betekenis, al is Signals hier een uitzondering bij. Ze maken het zich hiermee verdomd lastig, wetende dat Katharine Brown als gitarist de nodige ervaring bij lokale bandjes heeft opgedaan. Een aderlating dat ze dit talent hier niet benut. De muziek is verder niet verkeerd. Vrouwen zijn over het algemeen een stuk gevoeliger dan mannen, en Sequence straalt zeker creativiteit uit. Hier is het allemaal goed doordacht, bijna lief en schattig.

Wat veel terug komt is de tribal gerichte aanpak van de stukken. Hiermee lijken ze beïnvloed te zijn door de New Wave bands uit begin jaren 80. Daar werd ook steeds meer gekozen om ritmes van andere culturen in het geheel toe te passen. Lag toen de nadruk nog voornamelijk op Afrika, de indruk is er dat Rattle hier een stuk verder durft te kijken, en ook meer Zuid Amerikaans getinte klanken toevoegen.

DJ komt wat moeizaam op gang. Rustige op de achtergrond gericht monotoon repeterend getrommel met een erg langdraderig opbouw. Echt knallend beginnen is er niet bij, waardoor er al snel bevooroordeeld naar de rest wordt geluisterd. Lichamelijk gezien een hele aanslag om zo lang in hetzelfde ritme door te gaan. Het is vooral erg boeiend hoe deze katalysator in werking wordt gesteld. Net zo rustig als de percussie begint, valt vervolgens ook de woordloze zang in, die als enige functie het inkleuren van de oproepende sfeer lijkt te hebben. Het bewaken van de kalmte.
Disco heeft een doffere opbouw, maar ligt verder in het verlengde van DJ. Hier wel fellere zang waardoor er een soortgelijk evenwicht en balans wordt gevonden tussen stem en drum.

Signals begint veelbelovend, rauwer van opzet, en ook de zang is een heel stuk dreigender en roept zelfs herinneringen op aan vroegere postpunk bandjes waar de vrouwen baas zijn over de microfoon. Voor mij het boeiendste stuk van Sequence, de verstaanbaarheid van de lyrics is hier ook een bepalende factor in. Het tegen elkaar in zingen maakt het nog net een tikkeltje spannender. The Rocks klinkt alsof er meerdere slagwerkers bezig zijn. Als je dan nagaat dat het slechts om twee muzikanten gaat die dit produceren, dan is het in ieder geval erg knap wat ze neerzetten. Toch blijft het te eentonig over komen. The Rocks is een overdosis aan rollende stenen die in hoog tempo een weg naar beneden lijken te vervolgen. Het veroorzaakt een lawine aan klanken, waarvoor je in het dagelijkse leven de drang hebt om deze te ontvluchten. Echt rocken wil het niet. Helaas is ook de woordloze zang weer terug.

Toch is het voor mij een hoop Rattle met gehum als zang. Een gedurfd project, en de lengte van deze EP is nog te doen, al staat het tegen dat er twee tracks tussen zitten van ruim 10 minuten. Met meer variatie en meer doelgerichte zang en teksten zal het zeker een andere belevenis zijn. Als Rattle op dit niveau muziek blijft maken, dan zou het slim zijn om zich te richten op het EP kopend publiek, en geen volwaardige albums meer gaan afleveren.



  1. DJ
  2. Disco
  3. Signal
  4. The Rocks