Dat is een uitstekende coverfoto denk je dan, bij het zien van de afbeelding op de hoes van Funs Cool (zonder apostrof), het debuutalbum van The Prettiots. Maar oké, you can’t judge a book by its cover. Dat is waar.

The Prettiots zijn Kay Kasparhauser en Lulu Prat. Twee dames van in de twintig, die stoer kijken en niet vies zijn van een tatoeage links of rechts. Het duo woont in New York. Of dat toevallig is of niet, daar komt Adam Green ook vandaan, en laat hij nou de eerste zijn aan wie je denkt bij het beluisteren van Funs Cool. Die makkelijk meezingbare liedjes, niet al te gek veel instrumentatie en geestige teksten. De vergelijking is treffend. Meer nog eigenlijk dan met Greens solowerk (want daarmee doen we hem tekort) is The Prettiots’ sound vergelijkbaar met die van het knotsgekke The Moldy Peaches, het duo waarin Green zijn carrière startte.

Kasparhauser, die de leadvocalen voor haar rekening neemt, heeft een prettige stem, die een behoorlijk bereik heeft. Soms doet ze wat aan Debby Harrie denken en bij vlagen aan Joni Mitchell.

Dan die teksten. Uit Boys (That I Dated In Highschool) bijvoorbeeld:

‘Ian was a dj. He was so good at texting.

But our real conversations vexed me.

Rocky wouldn’t dump his girlfriend.

He said she gave such good head.’

Uit Suicide Hotline:

‘It’s not that bad and I’m told I’ll be fine.

But it feels like shit right now, so just let me whine.

I’m not fine but “ll be okay.

I probably won’t kill myself today.’

Koddige en spitsvondige lyriek, die uitstekend matcht met de catchy melodieën van The Prettiots.

Er wordt geflirt met punk (Move To L.A.) en country (Hope Yr Happy) en de twee komen zelfs moeiteloos weg met een geheel gesproken nummer (10/10 Would Chill Again). Met een tokkelende ukelele op de achtergrond, zijn de dames met elkaar in gesprek. Over seks en drugs bijvoorbeeld. Die ukelele, bespeeld door Kasparhauser, is een instrument dat wel vaker wordt ingezet op Funs Cool.

Het album is een aaneenschakeling van opgewekte liedjes, met teksten die net zo grappig als goudeerlijk zijn. Dat bevestigt Kasparhauser dan ook. Die korte verhaaltjes zijn voor honderd procent haar gedachten. Ze vindt het net zo leuk om over de Duitse filmregisseur, schrijver en acteur Werner Herzog te schrijven, als over seks. Heel stiekem vooral het laatste. Eigenlijk lijdt dat geen twijfel.