Uit zorgenkind UK komt ons Pictish Trail tegemoet die met de heruitgave van het in 2016 verschenen Future Echoes (destijds het dérde Pictish Trail album) zowaar een dubbelaar op de wereld los laten: een schijfje met de oorspronkelijke album, een ander met onuitgegeven remixes en livemateriaal. Niet zo heel bijzonder, zou je misschien denken

Maar kijk, geef het album een kans en de kans is behoorlijk groot dat deze groep de luisteraar alsnog beetneemt. Spil van Pictish Trail is frontman Johnny Lynch, iemand die vanuit de eenzaamheid van een caravan in de Schotse bergen behoorlijk kosmische muziek weet te fabriceren. Faaar ouut, denken we gelijk als het eerste handvol tracks uit de speakers komen. Te horen is een druggy, spacy trip die soms echo’s bevat van bands als Primal Scream en Chemical Brothers, bands die net als Pictish Trail zelf een duidelijke verwantschap hebben met de ideologie van vrije liefde, peace, aangevuld met een fikse portie dope.

Lynch biedt zijn fans hier geinige popmuziek die vooral voortkomt uit eenzaamheid en vervreemding. Daarvoor hanteert hij een behoorlijk ruimtelijke sound, die dansbaar is zonder nadrukkelijk het terrein op te zoeken van de block rockin’ beats. In wezen is hij een songschrijver die met name houdt van weidse, cinematografische soundscapes. Het opzet is niet zozeer om een feestje te bouwen, dan wel om, dankzij songs die soms van adequate pophooks voorzien zijn, voor donker entertainment te zorgen. Wij noteerden alvast referenties als Blur, maar misschien nog net iets meer Supergrass die de wiet hebben laten liggen en voluit voor LSD gegaan zijn.

Het interessante aan dit album is hoe Lynch een consistent geheel fabriceert waarin zowel folk, drones als indie, dance  en electro (o.a. After-Life)aan bod komen. Soms doen de songs zalig wegdromen, dan weer hoor je een lichte fuzzy groove of een akoestische basis (Strange Sun). En dat alles vindt een heel fijn evenwicht, hetgeen best gek is als je de best turbulente achtergrond van het album te weten komt.

Leuk album dus, al zit het plezier vooral ook in het bonusschijfje van deze heruitgave. Die geven een representatief beeld van wat een liveoptreden van Pictish Trail zou kunnen opleveren. Noem het een gerust lokkertje voor de optredens. Evenzeer is het genieten van het handvol rarities en remixen waaronder de White Poppy remix van Until Now dat deze heruitgave hier bundelt.