Van je collega’s moet je het hebben. Terwijl Radiohead-drummer Philip Selway zijn tweede soloplaat aan de man wil brengen, walst collega Thom Yorke er qua aandacht dwars overheen met zijn via BitTorrent verspreidde album Tomorrow’s Modern Boxes. Terwijl de mensen die Radiohead vooral waardeerden om de mooie liedjes toch echt het best bij Selway kunnen aankloppen.

Het vervelende van een bandlid dat solo iets gaat uitbrengen, is dat de band waaruit deze afkomstig is altijd als referentiepunt wordt gebruikt. Als je dan ook nog eens een relatief onzichtbare drummer bent, mag je dan weer blij zijn als je kan meeliften op de bekendheid van je band. Toch heeft de geschiedenis uitgewezen dat de drummers van de band vaak wel (onverwacht) succesvol uit de hoek kunnen komen als componisten. Denk maar aan die koddige drummer uit Genesis, of het drumbeest uit Nirvana. Vooruit, laten we ook die drummer van Razorlight niet vergeten.

Phil Selway kunnen we voorzichtig aan het rijtje toevoegen. Zijn debuut Familial uit 2010 was alleraardigst maar terugkijkend ook een album waarop hij even zijn teen in het water steekt om de temperatuur te voelen. Het was (en is) een fraai, maar vanwege de folky toon ook onverwacht wat veilig album. Op Weatherhouse springt hij met een bommetje het water in. Het resultaat is een album dat muzikaal perfect past bij de tijd van het jaar. Doe de ogen dicht en je ziet de lucht grijzer worden, de avondnevel optrekken en de laatste stralen zon vechten om wat licht door te laten komen.

Coming Up For Air zet direct de toon. Fraai en gek genoeg direct herkenbaar drumwerk (waar Selway op zijn vorige niet zelf drumde), elektronische ondergrond. Iets vervormde stem. Muzikaal bijna triphop, maar dan iets te snel om echt in dat hokje te passen. Around Again trekt de luisteraar direct na Coming Up For Air weer kopje onder. Onrustig, gejaagd ritme, maar vervolgens een basloopje en toetsenpartij die de andere kant op gaan en strijkers die je oren in verwarring brengen. Zo schuurt, streelt en hinkt het album op intrigerende wijze door en zijn in tracks als het als in een vrieskist opgenomen klinkende Miles Away en het spookachtige (ja, echt) Ghosts wederom hoogtepuntjes te vinden. Breek- en hoogtepunt op het album is het relatief traditionele, maar prachtig aanzwellende en emotionele It Will End In Tears, dat zowel Radiohead-fans zal aanspreken die smachten naar het liedjeswerk uit de The Bends periode, als mensen die met een brok in de keel naar een band als Elbow luisteren.

Muzikaal piekt het album op dat punt, waarna het een beetje doorkabbelt. Een inktzwarte track als Drawn To The Light lijkt exact het omgekeerde met de luisteraar te doen, het sfeervolle doch wat obligaat klinkende Turning It Inside Out is een wat zoekend eindpunt van een album waarop Phil Selway absoluut heeft geprobeerd iets spannends te doen en daar is hij in veel gevallen muzikaal erg goed in geslaagd. Tekstueel snijden zijn liedjes niet altijd even sterk hout, maar het is de groei en het zoekende dat dit album interessant maakt. De groei van het werk bij herhaalde beluistering, maar ook de groei van de zoekende artiest die je letterlijk en figuurlijk langzaam naar buiten hoort treden. Waardoor het stiekem misschien wel meer uitkijken naar zijn volgende solo-album is, dan naar een volgend werk van de band waarin hij trommelt.

Phil Selway – Weatherhouse

1. Coming Up For Air
2. Around Again
3. Let It Go
4. Miles Away
5. Ghosts
6. It Will End In Tears
7. Don’t Go Now
8. Drawn To The Light
9. Waiting For A Sign
10. Turning It Inside Out