×

Recensie

Alternative

22 januari 2019

Peuk

Peuk

Geschreven door: Philippe De Cleen

Uitgebracht door: FONS Records

Peuk Peuk Alternative 4 Peuk – Peuk Written in Music https://writteninmusic.com

Zoals Peuk kom je ze maar bitter weinig tegen. De Limburgse band bestaande uit drummer Dave ‘Evil Superstar’ Schroyen (Fence, Birds That Change Colour, Millionaire, Creature With The Atom Brain,..), bassist Jacky Willems (Heisa,..) en gitariste/frontvrouwe Nele Janssen is een bende jong grut vol barstende, ongecontroleerde agressie. Met het gelijknamige Peuk ligt er u een succulente kopstoot van jewelste te wachten.

Nirvana, Black Flag, vleugje Sonic Youth, een toefje The Germs en véél Steve Albini. In die hoek is dit alternatieve rockalbum ergens te situeren. Zelf houden ze het op ‘sludge pop’. Ach, er zijn (veel) ergere referenties denkbaar. Meer zelfs, surfend over de golven van eeuwige jeugdigheid is dit het soort album dat bij eender welke muziekliefhebber een gelukzalige glimlach doet ontstaan. “What do you care/nobody cares”, zo is bijvoorbeeld te horen tijdens Cave Person terwijl de groep zich letterlijk de prak (en de oneindigheid) in speelt.

Yep, dit is helemaal het soort wilde, punky en bovenal van energie barstende ongein waar wijlen Kurt Cobain destijds zo ontzettend fan van was. Meer zelfs: we durven er wat op te verwedden dat – moest hij nog bestaan – hij hier (terecht) laaaaiend enthousiast over zou zijn. Ook al omdat onder het brutale, viscerale geweld er wel degelijk sprake is van memorabele popmelodieën. Aangelengd met wat onderhuidse maatschappijkritiek, zoals onder meer te horen is tijdens Manipulated Rats.

Het duurt dan ook niet gek lang vooraleer we helemaal méé zijn met de betrachtingen van Peuk (denk: een te gekke, woest rockende moshpit vol wilde, uitzinnige fans). Zeker aan het begin is dat sterk het geval, wat je merkt als Gargamel (geinige en verraderlijke titel) uit de startblokken schiet als ware het een competitie met Usain Bolt aangegaan. Of neem Drunk ’N Caravan dat aan een werkelijk verschroeiend tempo versnellingen hoger schakelt en in opzet en structuur aan het broeierigste van Sonic Youth herinnert.

Zo halverwege wordt er ruimte gemaakt voor enkele songs die net wat verder reiken. Het is dan dat het tempo (noodgedwongen) wat daalt en plaats maakt voor subtielere songs die sterker richting charmante slackerrock neigen. Faceless Doll In Voodoo bijvoorbeeld lonkt net als de prikkelende afsluiter Hangman voorzichtig richting Pavement (een welgemeend compliment overigens, onze liefde voor de lichtdronken en immer van warrige melodie voorziene songs van Stephen Malkmus is immers best groot). Elders zit er een fikse dosis peper, vuur en bezieling in songs als het dik zes minuten hemelse Koppijn.

‘Peuk’ is vooral vuile, messcherpe, hondsbrutale en uiterst ongetemde nineties gitaarmuziek. Deze band die kan buigen op een stevige livereputatie laat zich echter helemaal niet in een hoekje stoppen. Ongetwijfeld is niet iedereen voor de chaotische teringherrie die Peuk bijwijlen produceert te vinden. Maar dan nog. “What do you care / nobody cares”, denken we dan. Zo nét voor we ‘Peuk’ nog eens een zoveelste rondje gunnen. Een kopstoot. En opnieuw. En opnieuw.



  1. Gargamel
  2. Magpie
  3. Cave Person
  4. Skin It
  5. Endless Spark
  6. Faceless Doll in Voodoo
  7. Drunk'n Caravan
  8. Manipulated Rats
  9. Koppijn
  10. Dieduwa
  11. Hangman