Peter Perrett werd bekend met The Only Ones in de jaren na de punkexplosie. De rock-‘n-roll/new wave van de band draaide niet om snel/hard en de teksten over (disfunctionele) liefde, wat zeurderig gezongen door Perrett, raakte bij velen een snaar. Toch brak de band niet door en viel na drie albums in 1981 het doek. Hoewel The Only Ones later behoorlijk invloedrijk bleken te zijn geweest (denk aan The Replacements), bleef het lang stil rondom Perrett.

Bij Peter Perrett draaide het in zijn leven vaak om muziek of hard drugs. Het was óf het een óf het ander. Het laat zich dus raden waar hij zich in de jaren tachtig en negentig, eigenlijk tot aan de reünie van The Only Ones van 2007-2009, mee bezig hield. Het is des te opvallender dat hij nu, geflankeerd door zijn welwillende zoons, met een solo-album komt.

De titeltrack ademt het New York van de jaren zeventig. Weinig origineel, wel erg lekker. En Perrett klinkt nog altijd even lijzig. Hij kijkt een kritische blik naar de Amerikaanse geschiedenis: ‘At the point of a gun, like they’ve always done’. Al met al een track die er zeker toe doet. Something In My Brain is vergelijkbare New Yorkse rock, gevoed door de straat en met bravoure. Niet voor niets zingt Perrett: ‘Rock’s got into me, oh yeah’. Hij is terug en heeft nog wel iets te melden.

De liefde staat bij Perrett altijd centraal en op An Epic Story is dat de liefde voor Xena, al 47 (!) jaar zijn steun en toeverlaat. Samen sterk, in roerige tijden. Op Troika lijkt er overigens sprake te zijn van een vriendin voor hém en een vriendin voor háár. Bij Perrett nooit een conventioneel, ‘picture perfect’, liefdesrelaas.

Met de eigenwijze poprock van Man Of Extremes en Sweet Endeavour lijkt het Only Ones-verleden van Perrett weer naar de voorgrond te treden. Op andere momenten verrast hij meer: de sixties setting maakt Hard To Say No net even interessanter en smakelijker. De wat onbestemde ondergrond van Living In My Head, doorsneden door een mooi scala aan gitaargeluiden, zorgt voor een sfeerrijke (en lange) sleuteltrack halverwege de plaat.

Het is mooi om te constateren dat het de 65-jarige Peter Perrett na een turbulent leven nog gegeven is om zijn songs fatsoenlijk op te nemen en vervolgens gewoon met een lekker album te komen. Samen met de reünie van The Only Ones van tien jaar terug vormt dit een aardige compensatie voor al die jaren dat de muziek bij Perrett het onderspit moest delven.