Eind vorig jaar bracht lo-fi singer-songwriter Pauwel De Meyer (Monster Youth) het sprankelende Having Fun uit, de langverwachte opvolger van het heerlijke Hideway. Binnenkort trekt hij in het zog van Fences mee op Europese tournee. Een nieuw avontuur lonkt.

De Meyer is zo een van die artiesten die vrijwel aan de lopende band nieuw werk maakt. Veel kan hij kwijt bij Monster Youth, waar hij onder het pseudoniem Zarkan Mehillab aan de slag gaat. En dan is er zijn solowerk. De Meyer bouwt album na album voort en evolueert. De lo-fi kantjes worden weliswaar iets minder scherp en de songs klinken rijper en uitgepuurd.

Al zal De Meyer het experiment nooit aan zich laten voorbijgaan. Zo opent hij Having Fun met een kort, fragmentarisch miniatuurtje van een akoestische song die hij Lonely Boys doopte. Een échte start neemt De Meyer met het door sierlijke vrouwenstemmen versierde Here Again, een naar zomerse popmelancholie geurende gitaarsong die hij samen met bassist Anton Boes schreef.

Ook al verschijnt het album onder zijn naam, toch heeft De Meyer een geweldige band rond zich verzameld. Vooral de sterke, zelfs bepalende rol van gitarist/songschrijver Koen De Gendt valt daarbij op, onder meer tijdens het fraai openbloeiende, pakkende Nothing To Prove.

En zo is Having Fun een in essentie heel schoon singer-songwriteralbum dat het vooral moet hebben van poprock met wat experimentele frivoliteiten en her en der echo’s van een voormalig lo-fi genie als Stephen Malkmus. Met hem deelt De Meyer een neus voor goed in het oor liggende songs die net intrigeren doordat er een zwaar hoekje af is. Verwacht dus geen braaf geproduceerd album, maar net een album dat het moet hebben van persoonlijkheid (bijvoorbeeld de lo-fi charme van Prins Albertstraat).

Puurheid, oprechtheid,.. al die zaken zijn op dit Having Fun terug te vinden. Net als spelplezier, want het is net dat wat dit album zo goed maakt. Af en toe verwijst De Meyer naar vrolijk gestemde Britpop (Mom’s Car en het iets psychedelischere Easy), al blijft het persoonlijke centraal staan (bijvoorbeeld de aan zijn vriendin opgedragen sixties poprock van Shana-Na). De Meyer weet hoe hij een catchy song moet schrijven, maar blijft soms wel opvallend hangen in de ninetiesvibe (Eiaha Ohipa, waarvan de titel ontleend is aan een werk van Gauguin).

Afsluiter 99 klinkt dan weer net iets lomer en lui en dooft het poprockvuur dat De Meyer eerder oplaaide mooi uit. Having Fun is een erg mooi en charmant album dat vooral de eigenzinnigheid van De Meyer centraal plaatst.