Paula Rae Gibson is een Britse fotograaf uit Greenwich, die tevens als singer-songwriter actief is. Verder heeft ze de film What Are Your Doing Forever? op haar naam staan, waar ze het totale plaatje als acteur, componist en schrijver van het script inkleurt. Als fotograaf heeft ze vooral naamsbekendheid opgebouwd door haar licht erotische shots, vaak met zichzelf in de hoofdrol op deze veredelde selfies. Veelal in het zwart-wit geprint. Dat zwart-witte gevoel weet ze ook in haar muziek over te brengen. Op Emotion Machine wordt ze ondersteunt door de geweldige pianist (en op deze plaat cellist) Kit Downes, uit het Britse Norwich. De overige muzikale ondersteuning is van Tom Challenger op saxofoon, Ruth Goller op bas en James Maddren op drum. Een pure Britse jazz topbezetting dus nadat ze op eerdere albums ook al met Phronesis’ Ivo Neame en Martyn Baker samenwerkte.

Still opent op een beangstigende manier Emotion Machine. Vreemd en verontrustend. Waar de saxofoon zich als een cobra in onnatuurlijke hoeken kronkelt en een soort van noodkreet uitperst. Alsof ze in bedwang wordt gehouden door een sadistische slangenbezweerder. Opgesloten in een rieten mand met een te zwaar deksel. Het geheimzinnige onlogische bespeelde cello als tokkel instrument versterkt het beeld van ontsnappende klanken die in de lucht vervagen. Het melancholische Strange Dreams wordt begeleid door een aarzelend, minimalistisch pianospel. De diepe warme stem van Paula Rae Gibson vult het spaarzaam, bijna verstild in. Er komt geen noot teveel aan te pas. Het lijkt op een aankondiging van de herfst met op het einde alleen de ademhaling van de saxofoon.

Love On Time heeft een aangename stemming. De vocalen van Paula Rae Gibson zijn hier vrouwelijker dan de rest van wat ze op de plaat laat horen. Breekbaar en tegen het sensuele aan, bijna hees. Het geeft het een iets wat Oosters sfeertje. Mooi door de ruimte vullende echo’s, samengebracht door het rustgevende gekraak van de slagen op het snaarinstrument. If You Ask Me heeft wat weg van een dwangmatige liefdesverklaring met psychotische trekjes. Als een Sirene lokt ze je naar haar onweerstaanbare stem toe. In hypnose zullen we volgen.

Bij Tell Me Hey is Gibson bijna kwaadaardig dominerend aanwezig. Als een gekoelde ijskoningin dirigeert ze de jazz naar ontoegankelijke lagen. De toon is grimmig, ondanks het zelfverzekerde geluid. Alsof ze zich in trance in een soort van spirituele seance bevindt. Black Hole geeft de piano vrij spel, en draagt Gibson door de song heen; sober en met eenvoud. Het nodigt niet uit om naar buiten te treden, het introverte karakter laat je juist van de omgeving afsluiten. Liefde staat hier symbool voor het grote zwarte gat in iemands leven.

Het ghost town achtige I Feel You heeft iets spookachtigs in zich. Alsof je eenzaam verdwaald in een metropool rondwandelt; omringd door de noisy geluiden die het voortbrengt. Gibson haar stem is bijna mannelijk, zo laag zingt ze in het begin, vertwijfeling, tegen het manische aan. Letterlijk en figuurlijk An English Woman In New York. Haar gedachtegang overladend, dit op een bijna schizofrene manier naar buiten brengend. De straatkant van de jazz komt tegen het einde ook nog even om de hoek kijken. Brave sluit af met een doorslaande saxofoon als een inheems begrafenisritueel. Niet om de dierbaren eeuwige rust te bieden, maar eerder het verlangen tot ontwaken oproepend. Het doet wat Zuid-Amerikaans aan. Met percussieslagen als van een klok welke het laatste levensuur aankondigen.

Zoals een geslaagd jazz album het nodig heeft om met een koptelefoon beluisterd te worden, moeten ook hier voor de volledige beleving van de plaat de prikkels geëlimineerd worden. Geen gemakkelijke kost, het eist de nodige inspanning om het raak binnen te laten komen. Laat je jezelf hiervan overreden, dan is het pas echt genieten. Regelmatig zit het tegen het lugubere aan. Geen muziek om bij te slapen, maar juist om de slapeloosheid in ere te houden.