Content Nausea van Parkay Quarts is een plaat die bij vlagen klinkt alsof ie in 1981 werd gemaakt op de golven van de postpunk, avant-garde en New Yorkse rock en new wave. Verantwoordelijk voor dit heerlijk tegendraadse maar toch pakkende werkje zijn Austin Brown en Andrew Savage, die vanuit New York eerder al naam maakten met de indierockband Parquet Courts, een groep die overigens nog steeds bestaat. Dit Content Nausea is een buitengewoon lekkere zijsprong van Brown en Savage, een plaat die bands als Wire, Minny Pops, The Normal, Minutemen, Television en Dream Syndicate in herinnering roept maar ook lekker teruggrijpt op het werk van mensen als Lou Reed en Richard Hell. Toegegeven, dat zijn niet de minste namen om mee vergeleken te worden en de vrij droge productie (opgenomen op een 4-track cassetterecorder) geeft de muziek een wat rudimentair karakter, maar Parkay Quarts weet toch een opwindende aha-erlebnis te creëren.

Every Day It Starts is de vervreemdende, minimale opener die het thema op het album – angst, wantrouwen en onrust in de moderne maatschappij – direct neerzet: ‘Every Day It Starts… anxiety’ en ‘…I never sleep but I go to bed’. Titeltrack Content Nausea zou je als beat poetry kunnen bestempelen en houdt de aandacht vast. Dat geldt ook zeker voor Slide Machine, een track die we kennen van 13th Floor Elevators. Leuk om weer eens te horen en de eenvoudige, bijna achteloze cover van Parkay Quarts is gewoonweg prima. Verderop covert de band These Boots Are Made For Walking. De track lijkt een vreemde eend in de bijt maar het is knap hoe Parkay Quarts zich deze track stap voor stap weet toe te eigenen.

Pretty Machines is een fijne hoofdknik naar de Eastcoast gitaarrock en handelt over ontnuchtering en relativering: ‘Punk songs, I thought that they were different. And I thought that they could end it. No, no it was a deception’. Het machinalere Psycho Structures zoekt hierna meer de confrontatie (‘Fear’s taking over…’) en in The Map wordt aan zelfonderzoek binnen de eigen psyche gedaan.

Het prettige van Parkay Quarts is dat de band de bovengenoemde thema’s niet op een dusdanige wijze aansnijdt dat er een loodzwaar album overblijft waarop de muzikanten zichzelf verliezen. De meeste tracks zijn namelijk lekker kort en direct. Content Nausea is dan ook een even dwars als pakkend album en tevens een fijne nieuwe parel in de Amerikaanse alternatieve rocktraditie.