Afterslag in Apeldoorn: in 2012 voor het eerst georganiseerd door poppodium Gigant in samenwerking met platenwinkel Plato, die enkele maanden eerder de deuren van zijn Apeldoornse vestiging sloot. Afterslag werd georganiseerd bij wijze van afscheidscadeau. Het concept – een selectie artiesten van Eurosonic Noorderslag, voor iedereen die het Groningse festival gemist heeft, of er gewoon geen genoeg van kan krijgen – sloeg dusdanig aan, dat gisteren alweer de vierde editie werd gevierd. Acht acts kregen ieder drie kwartier speeltijd, afwisselend in café en popzaal. Zo’n tweehonderd bezoekers overwonnen hun brakheid en trotseerden de kou om te luisteren naar een klein stukje oogst van Europees’ belangrijkste showcasefestival.

Foto’s door René Koele

“Jullie zijn op Afterslag, een plek waar alleen maar brakke bands spelen”, verkondigd singer-songwriter Emil Landman uit Amsterdam grappend in het Gigant Café, waar hij rond drieën met zijn band het minifestival Afterslag mag aftrappen. De grotendeels akoestische folkklanken van Landman vormen een prettig uitgewogen en zalvend begin van deze voor velen inderdaad brakke dag, niet alleen de muzikanten. Jammer is dat er achter in het café weinig van de band te zien is – een klein podium zou in de tamelijk krappe ruimte geen overbodige luxe zijn. Gesprekken tussen toeschouwers over ruige weekenden en ander geblaat voeren dan ook al snel de boventoon. Waarschijnlijk valt het Landman op en om zijn optreden kracht bij te zetten pakt hij zijn ukelele om bovenop de bar zijn laatste nummer te spelen, na eerst een intiem relaas over zijn ex-vriendinnetje te vertellen. Plots schieten mobieltjes en camera’s de lucht in. Emil’s trucje werkt. Zichtbaar geëmotioneerd is hij als de laatste noot geklonken heeft en oprecht dankbaar dat de mensen naar hem geluisterd hebben.

Emil Landman

Het Belgische Birds That Change Colour mag de popzaal opwarmen. De zes man sterke band die Americana, country en psychedelische folk vermengt tot een swingend geheel wint snel de sympathie van het publiek. Gitarist en frontman Koen Kohlbacker, gehuld in houthakkershemd en truckerpet past volledig in het beeld dat de muziek schept. Zangeres Naomi Sijmons’ stem kleurt prachtig bij die van Kohlbacker, bovendien zingen bassist en leadgitarist –letterlijk- vrolijk mee. Birds That Change Colour tovert een grote glimlach op de gezichten van publiek en band en er wordt gaandeweg steeds meer gedanst. Bijna heerst er een magisch kampvuursfeertje. Kohlbacker noemt het optreden op Eurosonic “fijn, maar hier op Afterslag is het minstens zo fijn”, waarna men het uitjoelt.

Birds That Change Colour

Ze werd onlangs benoemd tot 3FM Serious Talent, hoewel haar album Mozaic nog moet uitkomen: Sue The Night. Samen met haar band – we zien een paar bekende gezichten, waaronder Linda van Leeuwen van Bombay (voorheen Bombay Show Pig) en Nana Effah-Bekoe (A Polaroid View, Most Unpleasant Men) – brengt ze haar synthpop liedjes met een opvallende eightees sound vol overtuiging. Er is weinig op het materiaal aan te merken, bovendien is het enthousiasme van ‘Sue’ en haar medemuzikanten aanstekelijk.

Sue The Night

Rapper Vincent Bergsma en jazzband Mixtape bleken tijdens een jamsessie een gouden combi. Vanmiddag mag de Zwolse formatie zijn kunsten laten horen in de popzaal. De groep vormt een slicke symbiose en The Cool Quest krijgt het publiek met zijn mix van hiphop, funk en jazz aardig mee, aan de in de lucht zwepende armen en op en neer deinende hoofden te zien. Toch vertrekt een aanzienlijk deel van het publiek vroegtijdig de zaal om zich alvast met een drankje te stationeren in het café voor Acid Baby Jesus.

The Cool Quest

Ondergetekende vraagt zich na het zien van de Griekse psychedelische garagerockband Acid Baby Jesus af of ze in 2011 onder een steen heeft gelegen. Waarom 2011? Toen kwam het debuutalbum uit van deze zelfbenoemde ‘spacepunk’band en zij kreeg daar niets van mee. Beter laat dan nooit, moeten ook de organisaties van zowel Eurosonic als Afterslag gedacht hebben. In de progammaflyer worden ons orgels, een Joodse harp, bongo’s en gongs belooft. Niets van dat alles. Wel twee gitaren, een bas, drums en muzikanten in grote vesten onder invloed van een flinke dosis geestverruimende middelen die de sweet sixties met een snufje Arabische melodieën weer lekker doen herleven. Niet zo verrassend dat Acid Baby Jesus juist nu onder de aandacht komt – psychedelische retrorockbands vieren een heuse revival momenteel. Denk Tame Impala, The Wytches, Temples of onze eigen PAUW en Twin Shades. Acid Baby Jesus klinkt allesbehalve origineel – vele melodieën zijn letterlijk geript uit een ver muzikaal verleden, luister bijvoorbeeld Row By Row van laatste album Selected Recordings – maar het mag de spacepret niet drukken.

*Leeswaarschuwing: het volgende stuk tekst bevat veel superlatieven* Wauw, wauw, wauw. Nog immer is uw recensent niet van de overweldigende weergaloosheid van Paceshifters bekomen. Het Apeldoornse publiek zag – ondanks de brakheid? – een band in bloedvorm. Nu al makkelijk meedingend naar één van de beste optredens die we zagen. Nothing You Can Do brengt de mensen al vroeg in de set in extase en bovendien is het geluid subliem. Liedjes als Born, This Road en afsluiter State Of Mind worden vol verwoede overtuiging gespeeld. Het valt op. “Meer passie!” grapt iemand die ongetwijfeld overdonderd is door deze drie gasten.

Wat is er gebeurd in de laatste paar maanden, vroegen we ons hardop af. Drummer Jesper Albers (sinds 2013 bij de in 2008 opgerichte band) zinspeelt na het optreden op de tour die het drietal onlangs deed in Canada, onder andere samen met White Cowbell Oklahoma. Met andere woorden: ontzettend veel spelen en constant op elkaars lip zitten is het simpele doch doeltreffende antwoord om de band tot de geoliede rockmachine die ze momenteel zijn te krijgen. Paceshifters scheurt, kruipt onderhuids, doet de zaal vibreren en het publiek stijl achterover slaan. Dat het een ‘lekker bandje’ was wisten de meesten onder ons al, maar vanavond is de meedogenloze rock ’n roll zo erg raak. Dat Albers’ microfoon zich enkele keren laat hangen mag niet deren – bandmaatje Seb Dokman onderbreekt kort z’n gitaarspel en draait hem zonder te morren weer voor hem vast. Wie heeft er nog een crew nodig?

Het laatste album Breach deed ons al overtuigen van de enorme groei die de band de laatste tijd doormaakte, maar nu is het echt tijd de band live te gaan zien. Het viel niet alleen ons op: Copenhell Freezes Over verwelkomt de band binnenkort in Denemarken en in april staat Paceshifters op rockshowcasefestival The Global Rock Summit in Los Angeles. Muzikale verpletterende magie op het podium, een niet anders dan perfect optreden.

Paceshifters

Iedereen weet het: het hoogtepunt van Afterslag 2015 is net geweest en zowel qua genre als overtuigingskracht staat de Griekse singer-songwriter Polygrains in schril contrast met Paceshifters. Denk in dit geval bij singer-songwriter niet aan een ‘traditionele’, bewapend met piano of akoestische gitaar: Vasilis Moschas (echte naam) doet het in het café met een muziekkist met erop een paneel vol toetsen en knopjes. Zijn stem klinkt aangenaam, maar met de grotendeels voorgeprogrammeerde muziek bestaande uit vage elektronische samples trekt Moschas slechts een handjevol echte luisteraars, die zich zittend op de grond voor de man, wiens muziek in ieder geval ontspannend is, planten. De meeste cafébezoekers nodigt de muziek uit te kletsen onder het genot van een biertje.

Afsluiter Kuenta i Tambu, kortweg K i T, brengt als afsluiter een mix van Afro Caribische muziek en moderne dance. Een dj, drie percussionisten en een zangeres brengen in hun exotische outfits (we zien korte broeken en een strak buiktruitje) en stampende beats de zomer in de popzaal. Al snel is een groot deel van de bezoekers in beweging – zelfs ver achterin staan mensen tegen de bar geplakt toch niet helemaal stil – en dat wordt gewaardeerd. K i T is een prima feestelijke afsluiter van een gevarieerd Afterslag.