Wat een fantastische ervaring om gelijk op je openingsavond van Montreal Jazz weggeblazen te worden door een concert annex performance. Het concert dat Richard Reed Parry gaf met zijn twee Quiet River of Dust albums als uitgangspunt was zelfs om 7 uur mijn allereerste van het festival. Hoe mooi om dan bij een concert aanwezig te zijn dat als een performance is opgebouwd en waarbij je zittend/liggend, met de band voor je, bijbehorende beelden boven en langs je heen ziet trekken die de muziek extra lading geven.

Richard Reed Parry kun je kennen als bandlid van het fameuze Arcade Fire, de band die, vanuit Montreal, de afgelopen jaren de wereld veroverde. In die band is hij, net als zovele anderen, de multi-instrumentalist die net zo gemakkelijk van gitaar naar accordeon, contrabas, drums, celesta als toetsen switcht. Ook werkte hij de afgelopen jaren volop samen met de mannen van The National (zowel op het album High Violet als live) als afzonderlijk met The National’s Bryce Dressner.

Zijn Quiet River Of Dust albums (vorig jaar verscheen Quiet River Of Dust: volume 1, kortgeleden volume 2 als Quiet River of Dust: That Other Side Of The River) zijn gevuld met muziek waarvoor hij inspiratie opdeed in boeddhistische mythen, gedichten over de dood, Britse folk songs en trips naar Japan. Het zijn prachtige albums waarop hij traditionele muziek met elektronische en filmische structuren tot een warmbloedig geheel heeft versmolten.

Voor zijn optredens op de derde verdieping van het fraaie Société des arts Technologiques heeft hij een mooie groep mensen om zich heen opgetrommeld. Zowel een heel goede band als fantastische filmers/beeldenverzamelaars die de voorstelling compleet maken. Liggend in de stoelen wordt je compleet weggezogen door de beelden die je ziet. Vanonder het water, door de ruimte, over het land. Beelden zo knap verwerkt en met een zo overdonderende kracht gebracht maar toch zo rustgevend in de muziek gebed dat die extra overtuigend werkt.

De zaal is in het rond opgezet, waarbij ook de vloer op een gegeven moment nog ronddraait, en waarbij op het bollige plafond en de muren de volop bewegende beelden te zien zijn. De muziek die Parry geschreven en opgenomen heeft is zeer rijk in sfeer. Soms als songs dan weer als instrumentale composities opgezet waarbij climaxen niet geschuwd worden maar de sfeer vooral een bijna transcendente sfeer hebben.

De Quiet River of Dust concerten, waar de nadruk iets meer ligt op het net verschenen tweede deel, hier op Montreal Jazz behoren nu al tot de mooiste belevenissen op muzikaal gebied die ik in lange tijd zag. Een heerlijk overrompelende ervaring die een absolute herhaling later deze week verdient. Kijken of dat in het fijn volle programma ook gaat lukken.