Eigenlijk had het nieuwe album er natuurlijk al moeten zijn, zo vertelde Glen Hansard tijdens het eerste concert van de tour die zijn nieuwe album This Wild Willing vol in de schijnwerpers plaatst. Maar er waren wat problemen met het clearen van een gebruikte sample voor eerste single I’ll Be You, Be Me. Ze hadden nog geprobeerd om de sample te vervangen met ‘alles gewoon inspelen’ maar het werkte gewoonweg niet zo goed, vond hij. Dus ‘even wachten’ om alles geregeld te krijgen duurde net even wat te lang. Nu komt het album dus pas tijdens de tour uit.

Het weerhield Hansard er gelukkig niet van al heel veel nieuwe songs van het nieuwe album te spelen. En wat mochten we daar blij om zijn. I’ll Be You, Be Me, de allereerste song van het nieuwe album die vrijgegeven werd en was de gedroomde binnenkomer. Wat een prachtsongs is het. Wat een geweldig opgebouwde spanning en wat een heerlijke ontlading op het einde. Met die fijn grote band van hem (3 strijkers, 2 gitaristen, drummer, bassist, toetsenman, saxofonist) klonk de song zo overtuigend als maar mogelijk was.

Set opvolger Don’t Settle maakte gelijk wel heel duidelijk dat zijn nieuwe album een wel heel interessante muzikale stap vooruit is. Wat een weergaloze song is dit en wat komt alles wat Hansard ooit in de muziek gedaan heeft hierin prachtig samen. Don’t Settle is zo’n Glen Hansard song die gelijk onder de huid gaat zitten. Een van de mooiste songs die ooit opnam. Met een ijzersterke uitvoering van Fools Game speelde hij gelijk maar de derde song van zijn nieuwe album (toevalligerwijs staan ze ook als de openingstracks zo op This Wild Willing). Met zijn zang in een lichte vervorming (precies hoe Justin Vernon/Bon Iver dat ook zo mooi/slim kan) en een heerlijk bandontlading aan het einde. Indrukwekkende song ook weer.

Daarna was het even terug naar bekender werk met erg mooie uitvoeringen van Little Ruin, When My Mind’s Made Up en Leave. Met het heel mooie Mary, wederom een nieuwe song, en een lekker stevige Roll on Slow uitmondend in Gloria (natuurlijk van Them/Van Morrison faam) kwam dan eindelijk het publiek ook wat losser. Het gaf Hansard daarna de ruimte om met Race To The Bottom en The Closing Door weer even wat nieuwe songs te spelen. En wat een prachtige songs zijn dat ook en wat krijgen ze live geweldige uitvoeringen mee.

This Wild Willing kwam grotendeels tot stand in Parijs en het is ook daar waar hij via vrienden The Khosharvesh Brothers leerde kennen. Drie ontzettend getalenteerde muzikale broers oorspronkelijk uit Iran afkomstig, die op traditionele Perzische instrumenten het gevoel met hun achterland land dichtbij houden. Ze vullen prachtsongs Race To The Bottom en The Closing Door prachtig met oosterse muzikale kleuren op. Waarna ze ook even met z’n drieën, de de schijnwerpers volledig op hen gericht, mochten laten horen wat ze waard zijn. (Dat Hansard hun grote talent graag ook op tour door Amerika aan het publiek had willen laten horen maar dat dit door het niet verkrijgen van visa’s niet gaat lukken, ging hem echt aan het hart).

Met een lekker stevig Didn’t He Ramble, een heerlijk rammelend Way Back In the Way Back Then en een solo uitgevoerde reeks McCormack’s Wall, Falling Slowly, altijd mooi om die weer zo kaal te horen, en Grace Beneath The Pines vervolgde het concert weer wondermooi. Een mooie Bird On A Wire (van Leonard Cohen) en een erg fijne Her Mercy sluiten daar prachtig op aan. Dat Hansard juist ook door het nieuwe album de liefde voor elektrische gitaar heeft teruggevonden maakte hij weer duidelijk met lekker stevige uitvoeringen van Frames klassieker Fitzcarraldo (‘deze song begrijp ik nu veel beter dan toen ik ‘em schreef’) en Revelate (lekker dikke baslijn ook!).

Bird of Sorrow, niet alleen een van Hansard’s allermooiste songs maar tevens een van de allermooiste songs ooit geschreven en uitgevoerd, krijg vanavond weer een bloedstollend mooie versie mee. Wat een prachttekst blijft het toch en wat zingt Hansard die song naar oneindige hoogten. Een song die elke keer weer alle emoties denkbaar bij me oproept.

Hansard blijft Hansard en als hij gedurende het concert al een paar keer een opmerking heeft gemaakt over de allerhoogste rij bovenin in de zaal weet je al bijna zeker dat hij er wat mee moet doen. Maar de consternatie blijft altijd mooi als hij van het podium wegloopt en zich uiteindelijk onversterkt met gitaar in het publiek op de bovenste ring mengt en daar het prachtige The Gift speelt. Hulde ook voor de vrouwen die hem een paar rijen lager in ‘tegen’ zang vergezellen. Met een lekker stevig Dream Baby Dream, één van de vele legendarische Suicide songs, sluiten Hansard en zijn band het concert overweldigend af.

Het blijft indrukwekkend hoe Hansard vanuit The Frames, eerst nog met Markéta Irglová als The Swell Season, en even later volledig op eigen kracht, in maar een aantal jaren tot zulke grote hoogten is gekomen. Natuurlijk wisten we al met The Frames hoe belangrijk zijn rol in die band was maar op eigen kracht 3 keer Carré uitverkopen blijft buitengewoon. Dat het volledig terecht is bewijst Hansard ook vanavond weer.

Hij is een zeer bijzonder muzikant en zanger. Een man die overduidelijk zijn leven aan de muziek gegeven heeft en geen concessies doet. Een man die er met volle overgave volledig voor gaat. Zowel met zijn zang, die immer intens en hart vervoerend is, als in de manier waarin hij zijn intense songs speelt. Ongelooflijk hoe hij met zijn zang een song naar grote hoogten weet aan te duwen en er echt alles uit weet te halen. Elke keer weer. Glen Hansard behoort tot het allerbeste wat de muziek te bieden heeft.