Als gecamoufleerde Zorro cowboy presenteert Orville Peck zich aan het publiek. Vaak is de schrikreactie groter als je de artiesten zonder make-up of maskers ziet, en dat verklaart een hoop. Bij Orville Peck past het allemaal wel. Hier is niet zozeer de behoefte om het ware individu achter het kostuum te ontdekken. De muziek is al krachtig genoeg. Mooi hoe hij die duistere country aan zijn wat lichtere croonende stemgeluid koppelt. Met regelmaat grijpt hij terug naar de New Wave sound. Over de artiest is verder weinig bekend, behalve dat hij uit Noord Amerika komt. Laat het mysterie Orville Peck maar een groot vraagteken blijven, dat past ook het beste bij de muziek. Vanuit deze zijde geen koortsige zoektocht naar het personage, Pony heeft al genoeg aan het indrukwekkende geluid. Sub Pop oriënteert zich steeds breder, waardoor kansloze liedjesschrijvers via dit label de mogelijkheid krijgen om een groter publiek aan zich te koppelen.

Spaarzaam komen de akkoorden tot zijn recht die de gitaar in het desolate Dead Of Night ontvluchten, en waaraan zich een vintage shoegazer sound hecht. Outlaw Orville Peck klinkt net niet stoer genoeg, en dat maakt zijn wat androgene zang mooi fragiel en kwetsbaar. Zijn openheid van spreken leent zich perfect voor een Brokeback Mountain soundtrack. Zijn muziek sluit mooi bij een homo erotisch liefdesverhaal aan. Het loopt allemaal zo lekker in elkaar over. Je voelt de eenzaamheid en het verborgen leven van deze Amerikaanse maatschappij eenlingen. Na deze introductie wordt Pony alleen maar mooier. Met treurnis in het spel vervolgen we de weg door de woestijn, waar heerlijke countryklanken in het refrein van Winds Change een opgejaagde begeleiding krijgen. De jaren tachtig nostalgie opent gebroederlijk met de vocalist de salondeuren van een spokende verlaten drankhol, waar oude postpunkhits uit een alsmaar doorspelende jukebox weerklinken.

Het nergens bij horen en de strijd die dit hem oplevert staat in het prachtige, melancholische Turn to Hate centraal. Cowboy zijnde tegen wil en dank. Het verlangen om zich te nestelen, werkt tegen het bindingsangst gevoel in. Deze stoornis is bepalende voor het verdere verloop, en levert een mooi persoonlijk monument op. De hoed die niet van zijn hoofd verdwijnt staat voor het zich nergens thuis voelen symbool. Orville Peck heeft een eigen kenmerkende manier van gitaar spelen, welke zich aangenaam bij tracks als deze ontplooid. Op Buffalo Run begeleidt psychedelica de song. Het destructieve Velvet Underground karakter dient zich als verrijkende voedingsbodem aan, om vervolgens in volle overgave de gitaarnoise toe te laten. Met de doffe drumslagen ploffen we op het straffe Queen of the Rodeo weer relaxt het shoegazer tijdperk binnen. Kilte wisselt zich met warmte af, een overspannen thermostaat creëert hierbij een passend klimaat.

De thuisland liefde staat in het croonende Kansas (Remembers Me Now) centraal. Langzaam sijpelt jaren vijftig country binnen, welke zich in het korte Old River voortzet. In zijn dromen betreedt Orville Peck na Johnny Cash met een intermezzo het podium, terwijl Elvis Presley de laatste peppillen naar binnen werkt om hem af te lossen, zo eenvoudig maakt hij de switch tussen verschillende stijlen. Met het duistere Big Sky dringt hij zich in het gezichtsveld van filmproducer David Lynch wil op. Helaas is deze grootheid al een tijdje van zijn pensioen aan het genieten, en verschijnt er van zijn hand geen rolprent. De Europese benadering van de eerste helft van de plaat zijn nu definitief voor het Amerikaanse schemergebied verruilt. Er volgt in Roses Are Falling een voltrokken huwelijk tussen zomerse surf en toegankelijke country. Na Johnny Cash komt die andere Man In Black als inspiratiebron in beeld. Roy Orbison zal zich niet in zijn graf omdraaien, maar glimlachend met gevouwen handen zijn eeuwige slaap vervolgen.

In het luchtige Folsom Prison bajeslied Take You Back (The Iron Hoof Cattle Call), krijg je een beeldvorming van gevangenen die al fluitend en met hun boots stampend het ritme bepalen. Bijna vanzelfsprekend stopt Orville Peck hier meer Rock and Roll in zijn vocalen, om zich een stuk zwaarder te presenteren. Eigenlijk komt dit alles mooiin de ballad Hope to Die samen. Vocaal wisselt diep laag zich met hemels hoog af, croonend als een vergeten eighties idool. Met postpunk treurnis ruimte, door kitscherige country ingekapseld. Dat kermisgevoel zit ook in het afsluitende Nothing Fades Like the Light verborgen, maar komt nergens storend over. Afgezonderd vervolgt de karaktiserende hoofdrolspeler zijn weg, zijn onzekere toekomst tegenmoed tredend. Hopelijk met mooie concerten op het pad.