Grote kans dat de naam Bruce Bherman je niet veel zegt. Een grotere kans dat je je binnenkort afvraagt, hoe dat toch al die tijd mogelijk was. Want niet alleen gaat de muzikant uit Gent al een flink aantal jaren mee, belangrijker is dat de muziek die hij maakt gewoon erg goed én erg mooi is!

In eigen land is de singer-songwriter een stuk bekender. De americana-royalty van België (zoals hij zichzelf kort geleden met een knippoog doopte) heeft vanaf 1999 al vijf cd’s uitgebracht. Nummer zes heet dus Untagged. Het gaat om een dubbelaar, waarvan beide schijfjes negen nummers tellen. Voor de totstandkoming heeft Bherman intens samengewerkt met muzikanten uit België en Nashville, wat een flink gependel opleverde tussen de JETstudio in Brussel en The Beechhouse Studio in Nashville.

De muziek van (de half Belgische, half Britse) Bherman is lastig te omschrijven, verwacht geen ‘klassieke’ americana, ondanks die titel die hij zichzelf dus heeft gegeven. Ok, aan het begin lijkt het er misschien nog op, bij opener Dreamer, als je de pedal steel gitaar hoort. Toch, meteen daarna merk je aan het nummer Absinthe al dat Bherman niet één geluid heeft. Tenminste, als het al één geluid is, dan is het zijn eigen ‘Bruce Bherman-geluid’. Dat mag zeker een pluspunt worden genoemd. En gelukkig is er voor de recensenten dan nog altijd het genre ‘alternatief’ om de muziek een plekje te geven. Wat een heerlijk hokje is dat toch, op de momenten dat het lastig wordt…

Wat je krijgt is country, rock, blues, het wordt (met You Said, You Said) zelfs nog even lekker funky. Muzikaal zitten de nummers erg goed in elkaar. Dat valt onder meer op door het goede gitaarspel, zowel op de uptempo nummers als op de ballads. Want aan het einde van de eerste schijf laat Bherman horen dat hij daarmee ook goed uit de voeten kan. Hij weet ze een sinistere twist te geven.

Ook qua samenzang heeft Untagged veel moois te bieden. Dat werd op de eerste disc al duidelijk, nog meer aan het begin van de tweede met het prachtige liefdeslied I’ll Wait For You In Line, waarop Cortney Tidwell opnieuw laat horen hoe goed haar stem past bij die ietwat excentrieke stem van Bherman. De laatste drie nummers zijn de akoestische versies van nummers die al eerder voorbij kwamen. Hierbij moet afsluiter The Goodbye Song toch even genoemd worden: vanwege het prachtige gitaarspel op de Dobro, een afsluiter meer dan waardig. Sterker nog, één die oproept om het geheel nog eens te beluisteren.

En dan blijkt dat Untagged zo’n album is, dat van ‘leuk’ uitgroeit tot ‘prachtig’. Zo’n album dat begint met drie sterren en er na een paar keer luisteren toch zeker vier verdient. En die dus ook krijgt! Toch blíjft één vraag bij het beluisteren wel bovenkomen, een vraag die nog altijd onbeantwoord is: een muzikant die al zo lang meegaat, die lekkere muziek van deze goede kwaliteit maakt, hoe kan het toch dat die in ons land nog altijd zo onbekend is? Ach, die vraag zal binnenkort niet eens meer beantwoord hóeven worden, want Nederland let op: Bruce Bherman komt eraan!

19 november: festival Crossing Border in Den Haag. Nieuwsgierig geworden? Onderaan de pagina vind je de clip van het nummer Big Sized Girl.