Met een slaapproject is ook de nacht tussen Motel Mozaïque-Dag 1 en Motel Mozaïque dag 2 sinds vijf jaar gevuld. Dit jaar was ‘Verlangst’ het thema van de ‘interactieve slaapvoorstelling’ van Ytopia, ofwel Yvonne Beelen. Written in Music koos gewoon voor het eigen bed. Maar dan nog was dat in de wetenschap dat je sowieso van alles miste. Los van die tachtig bands op tien podia bood Motel Mozaïque ook dit jaar weer performances, stadsrondritten en paneldiscussies. Maar Written ‘beperkt’ zich maar even tot de live-muziek.

Negen uur nadat Bad Breeding op vrijdagnacht om twee uur Rotown met keiharde punk heeft dichtgetimmerd (en vijf uur nadat de laatste deejaysets in Bird en Rotown zijn afgelopen) melden zich op zaterdagmorgen alweer de eerste muzikanten voor een 3voor12-sessie. In totaal worden vrijdag en zaterdag tien akoestische of semi-akoestische sessies opgenomen door de camera’s van 3voor12, met publiek erbij. Een select clubje direct achter de camera’s op het podium, andere al dan niet toevallige passanten in de zaal. Want net als bij de rest van het programma is ook de 3voor12-agenda aan wijzigingen onderhevig. En hangt er op vrijdag nog een overzichtje in de zaal, op zaterdag moet je maar aan je buurman vragen wie er op dat podium staat. Alamo Race Track uit Nederland en het Belgische BRNS bijvoorbeeld geven op vrijdag een leuke set, The Mysterons en Will Butler op zaterdag.

Op zaterdag is er echter al heel vroeg in de middag allerlei interessants op het openluchtpodium op het Schouwburgplein. The Cosmic Carnival is een Rotterdamse band die al een jaar of vijf bestaat. Het achtkoppige gezelschap, dat ‘rootsy’ muziek maakt met veel aandacht voor mooie samenzang, bracht inmiddels twee albums en een EP uit en heeft begin dit jaar een dubbel-livealbum opgenomen dat van de zomer uitkomt. Live is The Cosmic Carnival ook op zijn sterkst, zo bleek zaterdag opnieuw, al hadden de acht bandleden op dit podium wel erg weinig ruimte om hun gitaren en violen volop tot hun recht te laten komen. Het halfuurtje Cosmic Carnival duurt veel te kort. Gelukkig kondigt de groep twee herkansingen aan: ‘Om twee uur en drie uur spelen we op het Kruisplein’, meldt zangeres Marlies vanaf het podium. Even vragen waar precies. Dat weten ze zelf ook niet. Als het bijna twee uur is en het gezelschap nog steeds over het Schouwburgplein doolt, nog maar eens poolshoogte nemen. ,,Het gaat niet door. Volgens de organisatie waait het te hard.” Vol onbegrip kijken we naar de inmiddels weer strakblauwe hemel.

In het Haagse muzikantenconglomeraat rond de band Di-Rect speelt bijna iedereen in meerdere bands, lijkt het wel. Gitarist Spike speelt sinds enkele jaren in sixtiespunkband The Deaf, een groep die hij alleen wilde oprichten als goede vriendin Janneke ook wilde meedoen. Dat gebeurde. Inmiddels speelt Janneke naast The Deaf in verschillende andere bandjes, waaronder Smutfish en sinds kort The Indien. Dit viertal stond zaterdag op Motel Mozaïque. Hun recent verschenen EP Cologne was de leidraad voor de set, waarin, zoals de band zelf aangaf de invloeden van zowel The Black Keys als Fleetwood Mac te horen zijn. Het opmerkelijke is dat in The Indien zowel de beroemde Fleetwood Mac uit de jaren zeventig en tachtig te horen is (zangeres Rianne-wát een stem! is naar eigen zeggen sterk beïnvloed door Stevie Nicks). Maar het samenspel van bas en drum bij The Indien is weer heel erg sixties-Mac: zoals Janneke bas speelt, zo deed John McVie het op Oh Well en Black Magic Woman in de dagen van Peter Green ook.

Opnieuw een wijziging in de programmering die een welkome verrassing is. I Am Oak zou onderdeel zijn van een van de stadstours in de periferie van Motel Mozaïque. Ineens staat de Utrechtse band van Thijs Kuijken op het Schouwburgplein. Lekkere folk met een paar scheuten stevige rock gaat er wel in op de zaterdagmiddag. En door die paar regendruppeltjes laten we ons toch niet afschrikken? Nee hoor, maar als die paar druppeltjes er steeds meer worden en de druppeltjes ook plaatsmaken voor kanonskogels van water houden zelfs veel festival-diehards het voor gezien. Vlak voor het halfuur van I Am Oak er op zit, meldt de band dat zij, hoewel ‘beschut’ door het zeil naast en boven het podium toch aardig wat regen vangen. Het is maar de vraag of de ‘amps’ het houden. Dat blijkt gelukkig het geval en met een stevig rockend slotakkoord geeft I Am Oak de amper dertig volhouders het gevoel dat ze niet voor niets volledig doorweekt zijn geraakt.

Het plein is nog kletsnat als De Likt ten tonele verschijnt. ‘Rotterdam, ben je klaar voor De Likt?’ schreeuwt Jordy Dijkshoorn door de microfoon. Zelfs erkende De Likt-volgelingen deinzen even achteruit bij zoveel volume. Jordy klinkt kwaad en kijkt kwaad. Als hij het heeft over Bloed Aan De Muur weet je zeker dat hier serieuze zaken worden besproken. De Likt gáát er voor en Jordy zweept zijn publiek op. Maar opvallend is wel dat als hij een uurtje na het optreden op het Schouwburgplein met een bekende staat te kletsen –zijn lichaamstaal laat dan geen opwinding of kwaadheid meer zien- spuwen die ogen nog steeds vuur.

Rats On Rafts zet een uurtje later de Kornuit-tent op zijn kop met hun stevige powerpunk, in schril contrast met de folk en prachtige samenzang van de zusjes Staveley-Taylor uit het Britse Watford. Het is zo’n concert waarbij je, als je toevallig een foto wilt maken, het moment van de klik goed moet timen, anders wordt er boos omgekeken vanwege de herrie die je maakt. Twee van de drie zussen bewijzen zich ook als solo-zangeres, maar het mooist klinken The Staves als de harmonies uit drie kelen tegelijk komen. Zo te horen kun je met de dames ook gewoon lachen in de kroeg. “We are sisters,’ klinkt het in een van de aankondigingen. At least the three of us are.” En wijzend op de drie mannen uit de begeleidingsband: “They’re not sisters. They’d wish.”. Fijn optreden met lekker veel songs van hun kort geleden uitgebrachte prachtalbum If I Was.

Dan nog zo’n act die ‘iedereen’ gezien wil hebben: de uit Manchester afkomstige Paul Dixon, die voorheen muziek maakte als David’s Lyre, maar tegenwoordig het alias Fyfe gebruikt. Dixon ‘croont’ in een meer dan afgeladen Rotown op een achtergrond van ‘keys’ en gitaren. Best mooi, maar er is nog zoveel meer te zien. Na een nummer of zes, zeven slaagt Written er nauwelijks in achterin Rotown te komen. Eenmaal buiten kunnen we de wachtenden melden dat er binnen weer twee plekjes vrij zijn. Die wachten, dat zijn er echter zo’n 200. Gebruikelijke taferelen op eerdere Motel Mozaïque-edities, tijdens MM15 lijken vraag en aanbod afgezien van deze ene uitwas goed op elkaar afgestemd. Het festival is dan ook niet helemaal uitverkocht.

Bij het rijtje afzeggingen heeft zich ook de Britse Denai Moore gevoegd. Voor velen een tegenvaller. Dat leidt er wel weer toe dat het Noorse Seachange kan opschuiven naar de Paradijskerk. Sowieso sfeervoller dan de hal van de Schouwburg en ook meer passend bij de sprookjesachtige muziek van de zangeres en haar twee begeleiders. Dat je in zo’n kerk ook heel andere muziek kan maken, hebben eerder op de avond de Rotterdammers van Halfway Station al bewezen. Soms symfonisch en psychedelisch, dan weer stevig rockend, maar steeds met de sterke stem van zangeres Elma Plaisier als bindend element. Aansluitend op de ‘venue’ is ook een gospel op het programma gezet, maar de meeste bezoekers zijn toch niet zo in religieuze sferen te brengen dat ze het op een meezingen zetten. Gelukkig is dat ook niet waarop Halfway Station moet worden afgerekend. Ook –of juist- zonder meezingers blijft de set drie kwartier spannend.

Van de drie ‘grote acts’ die de zaterdagavond vullen in de Schouwburg overtuigt de eerste eigenlijk het meest. Bij afsluiter Purity Ring wreekt zich dat er weliswaar een zangeres van vlees en bloed staat te zingen, maar achter haar staan geen muzikanten. Die ene ‘knoppendraaier’ die er wel staat, geeft onvoldoende ‘live-gevoel’ om het in zo’n grote overigens wel afgeladen zaal echt spannend te maken. De zanger van The Villagers –toch wat eenvormiger dan gehoopt- lijkt enigszins in zijn eigen wereld te zitten. Aan het begin van een van de songs telt hij af, waarna je verwacht dat tenminste twee muzikanten beginnen met spelen. De realiteit is dat hijzelf de enige is die na het aftellen gaat spelen, de rest van de band valt pas tientallen seconden later in.

Wel de moeite waard: the Notwist. De Duitsers zorgen met hun stevige ‘industrial rock’ voor een dampend concert in de afgeladen zaal. Een van de hoogtepunten van MM15.