Na een lange stilte brengt Noa Moon Azurite uit, de opvolger van Let Them Talk. Op Azurite laat de zangeres met de felblauwe ogen, balancerend tussen licht en schaduw, een iets introspectiever getint popgeluid horen.. .

De nog jonge Brusselse songwriter Manon de Carvalho Coomans krijgt op het onder meer in La Frette (een oud landgoed niet ver van de Parijse Seine) opgenomen Azurite versterking van Daniel Offerman (Girls In Hawaii) en Daniel Quere die beiden de ideale compagnons vormden voor de wat tussen folk, rock en electropop zwevende songs van Noa Moon.

Een van de uithangborden van het nieuwe album is de frisse, radiovriendelijke popsingle Sparks die het zelfs tot op Nowness schopte. Opvallend is de manier waarop de zangeres haar in wezen akoestische nummers (gitaar en vocals) verrijkt met hedendaagse electronica in het verlengde van James Blake, The XX. Toch schuwt ze evenmin om ook wat ruwere kanten te exploreren wat onder meer te horen is in haar door Kevin Morby en Warpaint beïnvloed gitaarwerk.

Noa Moon is nog altijd zoekende. Zo verwijst ze onder meer naar de albumtitel als een spiegel die weerkaatst wat binnenin zit, maar tegelijk licht doorlaat. Dit doet ons ergens vermoeden dat Noa Moon niet echt goed weet wat ze wil en niet kan kiezen tussen het lichte en het donkere.

Zo horen we in opener Kaleidoscope dromerige, veelkleurige pop waarin ze zowel haar twijfels uit (“this is not where I belong”) en aangeeft dat identiteit een belangrijk issue blijft (“but now have I found who I am / my feet have touched the ground”).

Alive moet het dan weer hebben van een vrolijke, uptempo beat.

De meer dansbare popnummers wisselt ze af met intiemer werk, zoals de ballad Found Me waarbij je de opflikkerende aanstekers in de concertzaal zo kan voorstellen. Het zijn die nummers waarin de volwassenwording van Noa Moon zich het sterkst manifesteert en waarin haar stem het best gedijt.

Evenwel duurt het niet lang of de upbeat feel duikt met het lichtvoetige Call My Name weer op. En nummers als Ocean en Let It Shine klinken o zo opgewekt dat het zelfs de meest onverbiddelijke zuurpruim een glimlach op het gezicht tovert.

De natuur is en blijft een inspiratiebron, zo blijkt uit de heerlijke akoestische fragiliteit dat The Sea kenmerkt. Dat doet ook het sobere Just A Song. En met het korte, fragmentarische Le Reve dat vaag naar Yann Tiersens’ Amélie Poulain verwijst en de gospelfeel van My City geeft ze een blik op wat ze mits goede ondersteuning in haar mars heeft. Het zijn mooie passages in een vooral door pop en electronica beheerst album.