×

Artikel

11 september 2016

Nick Cave & The Bad Seeds – One More Time With Feeling

Geschreven door: Edwin Hofman

Voorafgaand aan de release van Skeleton Tree, het nieuwe album van Nick Cave & The Bad Seeds, werd in meer dan 800 bioscopen over de hele wereld de film One More Time With Feeling vertoond. De film, geregisseerd door Andrew Dominik, begint in 2015, als de band na een traumatische periode de reeds in 2014 gestarte opnamen voor de nieuwe plaat hervat. De dood van Cave’s zoon Arthur – hij viel vorig jaar zomer van een klif vlakbij Brighton – is tastbaar en alomtegenwoordig, al wordt diens naam slechts een enkele keer genoemd.

De schaduw van de dood geeft de film een zekere plechtigheid. Regisseur Dominik weet de juiste toon te treffen en geeft zijn film een mooie kadans mee, waarbij hij de overpeinzingen van Cave (soms met Cave zelf als voice over) en de uitvoeringen van de songs in de studio afwisselt met prachtige sfeerbeelden buiten de opnameruimtes. De shots van Brighton lijken je soms mee te nemen naar de negentiende eeuw.

De buitengewoon fraaie zwartwit-opnamen in 3D dragen sterk bij aan de zeggingskracht van de film. Als de band Anthrocene in een kerk speelt – prachtig in beeld gebracht – komen de herinneringen aan Cave’s eerste albums weer bovendrijven en is hij weer even die bevlogen ‘voorganger’. Dominiks film is duidelijk een kunstwerk. Regelmatig word je meegezogen door Cave’s twijfels en bespiegelingen maar even vaak biedt de film een blik op het creatieve proces van muziek maken en filmen. Dankzij al deze diverse invalshoeken is One More Time With Feeling een bijzonder werk geworden, een film die emotioneert maar verre van sentimenteel is.

Natuurlijk is er het verlies en de vertwijfeling en natuurlijk staat Nick Cave sinds die fatale dag in 2015 definitief anders in het leven. Hij is letterlijk en figuurlijk getekend. Hoewel hij het ongeluk van Arthur als een losstaande, afgekaderde gebeurtenis ziet en het leven daaromheen wel ‘okay’ vindt, wordt hij als het ware door een elastiek nog vaak teruggetrokken in de tijd.

De intense muziek op Skeleton Tree vormt een directe reflectie van de geestestoestand van de band tijdens de opnamen van het album. Er was minder hang naar perfectie. Wat vooral sterk naar voren komt is de bijzonder grote rol van multi-instrumentalist Warren Ellis. Hij houdt alles bij elkaar en Cave vraagt zich dan ook af: ‘what would I do without Warren?’ Cave zelf liet zijn teksten bewust los. Als tekstschrijver is hij sowieso veranderd, iets wat eigenlijk al langer speelde. Hij schrijft geen verhalen meer maar gebruikt de taal fragmentarischer, om zo losse momenten en compacte situaties te beschrijven. Want het leven is geen logisch verhaal. Iets wat Cave aan den lijve ondervonden heeft.