Deze bijzondere release van New Order voert feitelijk terug naar 1978. In dat jaar maakte Joy Division zijn televisiedebuut bij Tony Wilsons programma So It Goes. In juni 2017 keerde New Order terug naar de tv-studio’s van weleer, de Old Granada Studios in Manchester, voor een serie speciale shows tijdens het Manchester International Festival. Deze registratie van die shows kent dezelfde onuitsprekelijke titel als de avonden zelf, twee jaar geleden: ∑(No,12k,Lg,17Mif) New Order + Liam Gillick: So it goes .. Lekker eigenwijs en a-commercieel, alsof Tony Wilson himself de leiding over het project had.

New Order speelde vijf avonden en wist zich geruggensteund door zowel een 12-koppig synthesizer ensemble van het Royal Northern College of Music als door visual artist Liam Gillick. Deze release laat de show van 13 juli 2017 horen, alsmede drie aanvullende tracks die gedurende de diverse avonden werden vastgelegd.

De setlist op So It Goes (laten we het qua titel maar even gemakkelijk houden) is om te smullen. En dat zonder livefavorieten als Temptation, True Faith en Ceremony. Ook Blue Monday en The Perfect Kiss ontbreken. Dat is eigenlijk wel zo aangenaam want die tracks figureerden al vaak op andere livereleases (en -bootlegs). Het is des te verfrissender om wat nummers van het album Technique te horen, een relatief onbekende track als Behind Closed Doors (de puike B-kant van Crystal uit 2001) en het indringende Ultraviolence – uit 1983 en een van de absolute hoogtepunten van het concert. Het poppy Shellshock, uit de film Pretty in Pink (1986), komt ook voorbij en is een even oppervlakkige, gedateerde als lekkere synthpop-exercitie; New Order gaat even diep als breed op deze avond in de Old Granada Studios. En ook het recente verleden wordt aangedaan. Bijvoorbeeld middels Plastic, van het album Music Complete. Deze track laat een goede techno/discodreun horen en schiet dan even door naar lekkere clubhouse. Het album opent overigens met een instrumentale versie van het stemmige Times Change uit 1993. Ook dat is best verrassend.

De muzikale uitvoering is onberispelijk en blijkt dankzij de extra muzikanten natuurlijk nog een stuk rijker. Bernard Sumner daarentegen heeft zoals bekend weinig macht achter de microfoon en dit contrasteert een aantal keer met de strakke en krachtige backing. Het materiaal van Brotherhood, Technique en Waiting For The Sirens Call krijgt hierdoor niet die oorstrelende uitvoering mee die een aantal andere songs wel krijgen. Maar dat is ook weer eigen aan de grillige liveband New Order, oud nieuws en zal de meeste fans worst zijn. Als bezoeker kom je tegenwoordig, zeker vergeleken met het verre verleden, weinig tekort bij New Order. En dit concert schaart zich onder de beste shows van de laatste jaren. Je zou stiekem eigenlijk wel een hele tournee in deze vergrote bezetting wensen.

Het concert neemt overigens een aantal keer een bijzondere wending dankzij onvergetelijk Joy Division materiaal als Disorder, Heart & Soul en Decades. Dit zijn doorgaans niet de nummers waar New Order op teruggrijpt, als de band zijn Joy Division verleden weer eens aandoet. Een bijzondere ervaring dus. Het geeft deze release absoluut een meerwaarde.

∑(No,12k,Lg,17Mif) New Order + Liam Gillick: So it goes.. is verkrijgbaar op driedubbel vinyl, dubbel-cd en als download/stream.