Vrij snel na het debuutalbum Whine Of The Mystic verschijnt Thought Rock Fish Scale, de tweede plaat van het uit Halifax, Canada, afkomstige Nap Eyes. De band houdt deze keer wat wat kalmer en ingetogener in vergelijking met het vorige album. De muziek is echter nog steeds duidelijk geïnspireerd door bands als The Clean, The Feelies, The Go-Betweens en vooral Lou Reed.

De ingetogen aanpak op het merendeel van de acht songs doet soms verlangen naar iets meer muzikale stootkracht. Nigel Chapmans ontwapenende zang, in combinatie met de openhartige teksten en de even spaarzame als effectieve begeleiding sorteren echter zeker effect.

Het warme Mixer kabbelt zeer aangenaam voort, al handelt de song over sociaal onvermogen. Er zit, zoals op de meeste songs, een addertje onder het gras. Lion In Chains handelt over vastzitten in je thuisstad: ‘I wonder what it is that keeps me here’, zingt Chapman aan het einde van deze song. Het wat lichtvoetige Click Clack, met zijn nonchalante praatzang is zonder meer een lekkere dwarse en tijdloze indietrack. Ook Stargazer, met zijn droge beat en lekkere gejengel, is eigenzinnig. Hier zet Chapman wat fantasy-/comic-elementen in om zijn eigen gebrek aan daadkracht te illustreren.

Roll It is catchy maar laat naar het einde toe een wiebelige vertraging horen. Nap Eyes weigert eens te meer voor de gemakkelijke weg te gaan. Met het even wankele als innemende Trust sluit Nap Eyes een dik half uur aan goudeerlijke en eigenwijze muziek af. Zonder nu echt een grote indruk te maken heeft Nap Eyes zijn naam als een van de betere jonge Canadese bands toch geconsolideerd.