Moss keert terug naar cruciale tweede album: never be scared/don’t be a hero
Never Be Scared/Don’t Be A Hero, het tweede album van Moss, is tien jaar oud. De plaat betekende de definitieve doorbraak voor de band uit Amsterdam. Gesterkt door het succes van het album zou Moss ons de tien jaren erna verblijden met nóg drie sterke albums. Alle reden dus om een feestje te vieren. Op zaterdag 28 september verzorgt Moss in Tivoli/Vredenburg een eenmalige, integrale uitvoering van Never Be Scare/Don’t Be A Hero. Tevens zal er een mooie, exclusieve jubileumuitgave van de plaat verschijnen.
Written in Music sprak in een Amsterdams café met zanger/gitarist Marien Dorleijn en drummer Finn Kruyning over dat cruciale tweede album uit 2009. En meer.
Finn: ‘Never Be Scared/Don’t Be A Hero is een heel belangrijke plaat geweest voor ons. Het was na The Long Way Back (2007) voor ons echt: Wat gaan we doen? In alle vrijheid hebben we toen Never Be Scared gemaakt en dat heeft de boel toen helemaal omgedraaid. Daarvoor speelden we vooral in cafétjes en kleine zaaltjes voor 150 euro, 70, 80 keer per jaar. Opeens konden we alle zalen in Nederland twee keer doen. Door Never Be Scared is het gewoon echt een ‘lopend ding’ geworden, iets waarmee je een deuk in een pakje boter kan slaan.’ Marien: ‘We hebben nog steeds dingen te danken aan die plaat. Het is voor ons een heel bepalende plaat geweest. We hebben onszelf daardoor ook veel onafhankelijker kunnen maken, muzikaal ook.’
Marien: ‘The Long Way Back… Laatst heb ik ‘m weer in zijn geheel gedraaid. Ik vond het best een goede plaat. Maar het was toen een beetje van: The Long Way Back? Hmm… hmm’… Never Be Scared? Yeah!. Omdat we nu weer met 10 jaar Never Be Scared bezig zijn heb ik al die oude Pro Tools files geopend om te horen wat we nu eigenlijk gedaan hadden. We moesten de nieuwe bandleden ook uitleggen hoe de partijen gingen, wat we gedaan hadden. We hebben die plaat er echt op geknald destijds. Dat ging zó snel.’ Finn: ‘De plaat is rauwer dan ik me herinnerde.’ Marien: ‘Veel rauwer. We hebben toen veel meer risico’s durven nemen. Vroeger bleven we meer hangen binnen de lijntjes.’
Marien: ‘De titel kwam van een uitspraak van The London Police, een kunstenaarsduo waar Bob Gibson, onze oude gitarist bij zat en nog steeds zit. Zijn compagnon zei altijd never be scared, don’t be a hero.’ Finn: ‘Hij ondertekende zijn e-mail er ook mee.’ Marien: ‘Ik vond dat gaaf. Ik heb gevraagd of ik dat mocht gebruiken en kreeg zijn zegen. Ik was er heel blij mee. Soms kondigen dingen zichzelf aan en dan neem het een plek in. Als je de vinylversie hebt: Kant A begint met Never Be Scared, Kant B met Don’t Be A Hero. We hebben altijd wel ‘in vinyl gedacht’. Het waren ook de laatste twee liedjes die geschreven zijn voor die plaat.’
Finn: ‘De single I Apologise (Dear Simon) is voor ons echt de doorbraak geweest.’ Marien: ‘Never Be Scared kwam in september uit. De single I Like The Chemistry deed helemaal niks. Toen kregen we Serious Request. Daar werd I Apologise veel aangevraagd. Op een gegeven moment werd dat de single en toen zijn we een jaar lang gedraaid. Toen werd I Like the Chemistry onze tweede single (iedereen was al vergeten dat dat eigenlijk de eerste single was geweest) en toen werd ie wél gedraaid. Andere singles, The Comfort en Angry Young Man ook. Samen met I Apologize spelen we ook Angry Young Man nog steeds, die zijn ontzettend fijn om te spelen.’
Finn: ‘We hebben met Never Be Scared ook al die promotiefestivals gedaan, de Eurosonics en de diverse Europese ‘Noorderslagen’, zeg maar.’ Marien: ‘We hebben 2,5 jaar met die plaat getoerd en toen direct Ornaments erachteraan geknald.’ Finn: ‘De eerste keer Lowlands (2010), in de Grolsch. Dat was spannend want het was de eerste keer dat we op zo’n idioot groot podium stonden, maar daar had ik veel meer dan bij Pinkpop later (2012) het gevoel van hier horen we. En dat was ook om één uur ’s middags.’ Marien: ‘We hadden ook die hard fans die zeiden: “Wat doe je op Pinkpop, wat doe je hier nou?” Lowlands was meer iets voor ons, dan staat The National na je in de Grolsch. Je staat veel meer ‘in de indie’, voor je gevoel. Ik weet nog dat ze zeiden: “Je kunt een half uur in de Charlie spelen of een uur in de Grolsch”. Wij hadden zoiets van: Laten we een uur doen! Dat was zo’n show, als je het podium opkwam en je had nog geen noot gespeeld wist je al: We hebben het gedaan. Dat soort shows heb je niet vaak.’ Finn: ‘We hadden acht drummers mee. Dat was deels een bewuste keuze, daar konden we wel wat cools mee doen op een groot podium. Je houdt het dan ook wat lichter voor je zelf, je bent met acht mensen op het podium die je kent, met vrienden. Backstage en op het podium was het een feestje. Het was een superleuke dag. De drummers deden twee liedjes mee en hadden er heel veel zin in. Supergoeie energie.’
Marien: ‘Moss zit in een hele mooie niche in het Nederlandse muzikale landschap, denk ik. We trekken nog steeds mensen en kunnen nog steeds platen maken. Vinyl verkopen we super. Ik werk als producer met twintigers. Die zijn wel geïnspireerd door de oude Moss, door dingen als Never Be Scared. Als je vandaag de dag een nieuwe band bent en je je liedjes eruit gooit, via Spotify bijvoorbeeld, kun je heel veel exposure hebben maar je verdient tegenwoordig bijna niks. Wij hebben nog steeds een kadertje waarin we kunnen zitten, ook qua wat we kunnen verdienen als band. Als je soms hoort – ik ga geen namen van instanties noemen – dat men iets organiseert… en wat men dan aanbiedt aan een muzikant. Dat kan niet, dat kan gewoon niet! Als je iets serieus wilt, neem het dan serieus. Zorg dat ze wat kunnen verdienen. Geef het ook kans. En natuurlijk, je hebt tegenwoordig world exposure maar je gaat niet zomaar even naar Amerika om een tour te doen. Spotify is vluchtig, muziek is vluchtiger geworden.’
Finn: ‘Bij de laatste tour (het album Strike) kochten mensen de nieuwe plaat en zeiden ze: “Oh jullie hebben nog vier platen…” We hebben best wel wat mensen gehad die met drie platen naar huis gingen, supertof. Het was echt een leuke tour, heel veel nieuwe mensen gezien. Daarom is die show in Utrecht in september ook bijzonder. Voor ons is het ook speciaal natuurlijk, het is tien jaar geleden, maar het is ook ‘gewoon een show’. Voor veel mensen is het echter een bijzonder ding. Sommigen nemen hun kinderen mee. De kaartverkoop loopt hartstikke lekker.’ Marien: ‘Mensen van onze leeftijd die hun kinderen meenemen. Kinderen die nog niet geboren waren of die één jaar waren toen The Long Way Back uitkwam. We doen dit één keer en dan gaan we met de nieuwe plaat verder. Nieuwe dingen zijn toch altijd het leukst hè?’
Moss speelt op 28 september in zaal Ronda, in TivoliVredenburg.
Zaal open: 19.30
Aanvang: 20.15
Support acts: Styrofoam + Real Derek + St. Paul
