Moses Sumney kwam, zag en overwon. Echt alles aan zijn eerste Amsterdamse concert klopte. De overweldigende songs met die fascinerende arrangementen van zijn debuut Aromanticism, uitgevoerd met twee top muzikanten en Sumney zelf als het heilige licht met die uit de hemel gezonden prachtstem in het midden. Wat een legendarische avond!

Nadat er vorige week al zoveel meer jazz en volop door jazz beïnvloede muziek in Paradiso te zien was (Kneebody, Portico Quartet..) is het dit weekend helemaal raak met Supersonic Jazz , een fris nieuw festival waarbij de jazz in al haar nieuwe vormen tot een mooie vorm komt. Donderdagavond was de aftrap met een concert van Moses Sumney, de man uit Los Angeles die naast jazz ook zoveel soul en briljante pop melodieën in zijn songs verwerkt.

De avond was al zo mooi met de Britse Tawiah begonnen. Veelbelovend nieuw talent met een prachtstem die in een sobere setting extra tot de verbeelding sprak en het publiek zeer enthousiast achterliet. De jaren rijping, twee jaar op tour met Mick Ronson en samenwerkingen met onder meer Corinne Bailey Rae en Ghostpoet, hebben haar gevormd tot een zangeres waar flink rekening mee gehouden moet gaan worden. Nu heeft ze nog maar een EP uit, album is in de maak.

Ook het rijpingsproces van Moses Sumney kende zijn tijd. Zijn talent werd drie en half jaar geleden al gesignaleerd maar met de exact juiste begeleiding pas dit najaar echt op het publiek losgelaten. Niet alleen verscheen het verbluffend goede debuut Aromanticism, maar nu de man ook het podium opstapt met die songs blijkt hoe buitensporig hij als muzikant en artiest gegroeid is.

Een kerk geeft mogelijkheden en Sumney pakte ze gelijk op. De zaallichten gingen uit en plots hoorden we vanaf de kansel die hemelse stem van Sumney opduiken. Zonder ook maar iets van aarzeling liet hij zijn stem vrijwel onversterkt op het publiek los en die ongelooflijke stem kwam gelijk diep het hart binnen. Rustig doorzingend door het publiek naar het podium lopend was het publiek gelijk verkocht en volledig door Sumney ingepakt.

Met het op het podium brengen van de twee begeleidende topmuzikanten kon hij al helemaal laten horen waartoe hij in staat is. Vrijwel alle songs van zijn debuut kwamen voorbij. Op het album al zo prachtig puur en voorzien van o zo subtiele arrangementen kregen deze op het podium met gitaar en bas en vooral door de inbreng van door de effecten gehaalde sax prachtige andersoortige versies mee. Met Sumney’s goddelijke stem, dan weer onversneden dan weer door de galm of door de verdubbellaar of vertrippelaar gehaald steeds weer als onberispelijk middelpunt. Live klinkt hij nog mooier als op plaat, zo ongelooflijk gemakkelijk switchend naar falset en zo intens doorleefd dat je er niet anders dan volledig door ingezogen wordt.

Don’t Bother Calling, Indulge Me, Self-help Tape, Quarrel…alle prachtsongs kwamen voorbij in net even andere versies die al net zo imponeerden. Een verrukkelijk Make Out In The Car en een verpletterend Lonely World maakten zowaar nog meer indruk. Om al helemaal maar niet over die briljante cover van Björk’s Come To Me te praten. Pfff, wat een bruut talent heeft Sumney toch.

Alleen terug voor de toegift duwde hij, gewapend met gitaar, Plastic naar een nieuwe dimensie om vervolgens achter de piano met Doomed het concert emotioneel naar een ware hoogmis door te trekken.

Ongelooflijk hoe de jonge Sumney met lef en zelfbewustzijn gedurende het optreden op het podium stond. Niet alleen met zijn ongelooflijke stem regerend maar soms met beide handen in de lucht de muzikanten als en dirigent aangevend wat te doen en volledig in zijn eigen muzikale wereld opgaand was het ronduit verbluffend Sumney live aan het werk te zien.

Ongelooflijk dat hij tussendoor zo open met het publiek communiceert en zijn dankbaarheid voor de overweldigende reacties zo volhartig in ontvangst neemt.

Na vanavond kunnen we heel duidelijk zijn. Niet alleen is Aromanticism een nieuw hoogtepunt in de muziekgeschiedenis. Sumney is een heel grote ster in wording.