De Schotse postrockband Mogwai en soundtracks, het blijft grote liefde. Eerder was er al de geluidsband bij Zidane: A 21st century Portrait, maar het soundtrackspoor werd pas écht bewandeld met het magistrale Les Revenants project, waarna Atomic en Before The Flood volgden. Nu verschijnt Kin, de sound bij het sci-fi drama met onder meer James Francos en Zoë Kravitz.

Vernieuwend? Niet echt, want ook deze release ligt helemaal in het verlengde van eerder werk. Waarom dan toch Kin aanschaffen? Wel, het blijft Mogwai natuurlijk, een band die al ruimschoots bewezen heeft dat ze zowel live als op plaat stevig indruk kan maken. Als vanouds speelt de groep met donkere, claustrofobische en aangrijpende sfeerpassages. Allemaal instrumentaal uiteraard, op de euforische afsluiter We’re Not Done na.

Wie Kin beluistert, ontdekt zo dat Mogwai bij uitstek een band is om soundtracks te leveren. Aantrekkelijk is bijvoorbeeld hoe de Schotten via de muziek beelden tot leven kunnen wekken. En zelfs zonder beelden voel je hoe deze muziek sterk inzet op atmosfeer. Neem opener Eli’s Theme, een handvol subtiel gespeelde pianonoten, op de achtergrond een zwaar gemanipuleerde soundscape. De compositie voelt meteen doelbewust erg log en vooral gelaagd aan, wat wel vaker voorkomt in de muziek die Mogwai produceert.

Zodoende krijgen we op Kin een beetje Mogwai by numbers. Want wat de Schotse band haar fans hier voorschotelt, kan zo op gelijk welke soundtrack die de heren postrockers eerder al maakten. Neem bijvoorbeeld Scrap waarin de drums een wat prominentere rol toebeeld krijgen. Flee, dat zich tegoed doet aan een stevige portie elektronica. Het drama van Funeral Pyre, het gitaargeweld na de trage, insijpelende opbouw in de titeltrack. Kortom: het inmiddels beproefde recept – dreigende muziek met onderhuids venijn, het kunstje waarvan je wéét dat deze groep het tot in de puntjes beheerst. Ofwel doet het je iets, ofwel laat het je volledig koud. Een gulden middenweg is er niet op dit beknopte Kin.

Dat verklaart ook waarom het best moeilijk is om werkelijk iets zinvol over Kin te zeggen. Immers: er zijn op het nieuwe album géén (echte) verrassingen. Eenvoudigweg business as usual dus voor deze best aardige bende Schotten, die dan wel in het begeleidende persbericht aangeven dat ze niet alleen verheugd zijn het nieuwe werk te presenteren, maar er ook vernieuwing in zien en horen. Dat laatste moeten we helaas tegenspreken, al ligt dat mogelijk aan het feit dat de groep de laatste jaren net iets teveel teert op haar werk als soundtrackleverancier en daarbij weleens vergeet om ook in te zetten op muzikale innovatie, een aspect dat meer aan bod komt in het reguliere albumwerk zoals Rave Tapes of het recente Every Country’s Sun.