Het debuutalbum Swell To Great van het Schots/Engelse Modern Studies was een interessante luisterervaring. Een plaat waarop oude folksferen aan meer eigentijdse alternatieve pop werden gekoppeld. De inzet van harmonium gaf de band een nog sterker eigen karakter.

Bij beluistering blijkt al snel dat Modern Studies ook met opvolger Welcome Strangers weer een sterk album heeft gemaakt. Het is mooi om te horen hoe de zacht wiegende, akoestische opener Get Back Down flink verrijkt wordt met strijkers en koortjes en tegelijkertijd weinig aan intimiteit inlevert. De even plechtige als laid back single Disco laat weer die veelvoorkomende, typische tweestemmige zang van Emily Scott en Rob St. John horen. Bij het Mud And Flame ligt de nadruk wat meer op tempo en een mooie (bijna) instrumentale uitloop terwijl de toms en samenzang van Let Idle Hands rituele sferen oproepen.

Die traditionelere, fraai vormgegeven muziek en die diepe, wat ingetogen dubbele zangpartijen geven Modern Studies dus duidelijk haar eigen, unieke klank en sfeer mee – al schiet soms een groep als Midlake door het hoofd. De band weet hiermee niet iedere song tot een hoogtepunt te maken; een track als Horns And Trumpets overtuigt niet meer zo, als je de sterke openingstracks net gehoord hebt. In Fast As Flows zijn het vooral de dreigende cello’s en violen die de show stelen. Hier hadden de vocalen op een verrassendere, indringendere wijze ingekleed kunnen worden. Dat geldt ook voor het met mooie blazers en strijkers aanzwellende Young Sun. Toch blijven vooral de laatste twee songs nog absoluut de moeite waard.

The House wint langzaam aan kracht en trekt als een vocale maalstroom, versterkt door trompet, naar zijn einde toe. Op afsluiter Phosphene Dream neigt Modern Studies meer naar pop, al blijft er een zekere plechtstatigheid in de lucht hangen. Het levert een bijna ideale barokke popsong op en vormt daarmee een absoluut bevredigend slotakkoord van een album waarmee Modern Studies een mooi vervolg geeft aan het veelbelovende debuut van 2016.