Sinds Suede aan haar tweede leven is begonnen, is het Amsterdamse Paradiso een vaste waarde gebleven op hun lijst met tourdata. Maandagavond vond de vierde doortocht in acht jaar tijd plaats. De liefhebbers weten daardoor inmiddels wel wat te verwachten. Desalniettemin blijft het uitermate indrukwekkend om elke keer weer te aanschouwen wat voor wonder geschiedt als deze band op het podium staat. Elk optreden is een bijna twee uur durende hoogmis in het adoreren, met een bezielde frontman Brett Anderson als voorganger én object van die adoratie.

Met nieuwe tracks van het fraaie album The Blue Hour als een soort kader, werkt Suede zich bijna twee uur lang door een uitgekiende set vol hits en obscuriteiten heen. Opener As One en het daaropvolgende Wastelands volgen de opening van The Blue Hour en worden van achter een gordijn gespeeld. Als direct daarna het nooit eerder gespeelde Dawn Chorus (bonustrack van comebackplaat Bloodsports) wordt ingezet, maakt Paradiso zich op voor een bijzondere avond. Het gordijn wordt weggeschoven en Outsiders van het uit 2016 stammende Night Thoughts wordt onthaald als een klassieker uit de hoogtijdagen van de band, waarna de klok teruggaat naar 1992 voor zo’n daadwerkelijke klassieker in de vorm van debuutsingle The Drowners. Zo slalomt Suede behendig door het oeuvre, waardoor hits als We Are The Pigs en Animal Nitrate net zo hard binnenkomen als meer recente nummers als It Starts And Ends With You of obscure b-kantjes als het vanuit het publiek gezongen To The Birds en werk van het nieuwe album. Een hoogtepunt is als frontman Brett Anderson onversterkt All The Wild Places vertolkt, de start van de finale van de show, waarin – net als tijdens de opening – de volgorde van het nieuwe album wordt aangehouden. In de toegift wisselen oud (The Beautiful Ones) en nieuw (het zalvende Life Is Golden) elkaar prachtig af.

Suede is geen band die uitblinkt in ellenlange tournees, maar is desalniettemin een geoliede live-machine. Ritmetandem Mat Osman (bas) en Simon Gilbert (drums) legt vrij onderkoeld de basis, toetsenist/gitarist Neil Codling zit er ogenschijnlijk bij alsof hij met zijn gedachten elders is, maar plaatst wel op de goede momenten de accenten en gitarist Richard Oakes dartelt daar met zijn gitaarspel melodieus doorheen. De gitarist – toevallig jarig tijdens de Paradiso-show – staat gek genoeg nog altijd in de schaduw van zijn bijna 25 jaar geleden vertrokken voorganger, maar is als muzikant stiekem stukken sterker én meer geluidsbepalend voor deze band. Samen zorgen zij voor het vangnet waarboven frontman Anderson volledig los kan gaan. Hij springt, tolt, gooit met zijn microfoon, duikt het publiek in, springt op monitorboxen om ook de balkons mee te krijgen. Hij doet er alles aan om – veelal letterlijk – zo veel mogelijk mensen te raken, met als resultaat dat bezoekers hem in hun hart sluiten.

Toch is het te kort door de bocht om het charisma en de aantrekkingskracht van de frontman als enige adoratiefocus te bestempelen. Het is een wisselwerking. De band adoreert namelijk ook de achterban. Als Anderson het publiek induikt om zich hun adoratie wel te laten gevallen, geeft hij net zo veel terug. Adoratie zit ook in de muziek. Het werk van Suede krioelt langs de rafelranden van de ziel, raakt de duistere plekken en omarmt het licht. Inhoudelijk is het werk van de band een lange liefdesbrief aan het leven, met alle ups en downs die daarbij horen. Dat doet het op de plaat, maar live helemaal. Juist die ongrijpbare ‘heilige geest’ die muziek is, neemt in Andersons voordracht op het podium een vaste vorm aan. Zijn fysieke aanwezigheid werkt als een katalysator en tilt zowel het werk, als de prestaties van zijn band én de gemoedstoestand van de toeschouwers naar een hoger niveau. In een voormalig kerkgebouw zou je bijna van een Messiaanse ervaring kunnen spreken. Overdreven? Wie nooit een show van Suede zag, zou denken van wel. Een dag later denk je ook misschien wel ‘nou, dat gaat wel wat ver…’, maar in het moment zal een ieder in het uitverkochte Paradiso het echter andermaal volmondig beamen.

Suede
Paradiso, Amsterdam
1 oktober 2018

• As One
• Wastelands
• Dawn Chorus
• Outsiders
• The Drowners
• We Are The Pigs
• So Young
• It Starts And Ends With You
• Tides
• Roadkill
• She
• To The Birds
• Filmstar
• Metal Mickey
• Trash
• Animal Nitrate
• All The Wild Places
• The Invisibles
• Flytipping

toegift:

• Beautiful Ones
• Life Is Golden