×

Recensie

Alternative

16 maart 2018

Meshell Ndegeocello –

Ventriloquism

Geschreven door: Philippe De Cleen

Uitgebracht door: Believe

Ventriloquism Meshell Ndegeocello Alternative 4 Meshell Ndegeocello – Ventriloquism Written in Music https://writteninmusic.com

De Amerikaanse multi-instrumentaliste Meshell Ndegeocello is terug met een nieuw album onder de arm. De laatste jaren levert ze vooral bijdragen aan andermans werk (bijvoorbeeld haar gesmaakte bijdragen op Ibeyi’s Ash, Marcus Stricklands’ Nihil Novi en Robert Glasper’s Black Radio project). Met Ventriloquism geeft de componiste en (funk)bassiste vier jaar na Comet To Me aan dat ze nog steeds iets te vertellen heeft.

Ongetwijfeld gaan velen deze release – een coveralbum – als een tussendoortje beschouwen. Terwijl het zoveel meer is dan dat alleen. Zo leert een blik op haar website dat het verhaal van deze release er een is waarbij ze enerzijds wil inzetten op speels plezier en anderzijds ook wil aangeven dat ze met haar nieuwste werkstuk een veilige thuishaven voor de fans wil uitbouwen die net als zij heel moeilijke en complexe tijden ervaren.

Dat betracht ze via een album waarbij ze aan de slag gaat met liedjes van artiesten die haar op een of andere manier beïnvloed hebben en haar nauw aan het hart liggen. Daar staat tegenover dat er vaak net iets te gemakzuchtig met het concept van een cover/tributealbum wordt omgesprongen. Een gebrek aan inspiratie en creativiteit, zo stelt men dan. In de muziekgeschiedenis zijn er genoeg voorbeelden waarbij net die coveralbums een heel eigen leven gaan leiden, denk bijvoorbeeld maar aan de ‘American Recordings’ reeks van Johnny Cash of wat Ryan Adams bijvoorbeeld uithaalde met het werk van Taylor Swift. In een select aantal gevallen vormt het een echte meerwaarde voor zowel artiest, componist als uitvoerder (Cash), nog vaker wordt de mantel der liefde bovengehaald.

Om maar te zeggen: het is geen gemakkelijke opdracht, om van zo’n coveralbum iets te maken dat écht steek houdt. In het geval van Ventroliquism, in Los Angeles opgenomen met haar vaste band (gitarist Chris Bruce, drummer Abraham Rounds), is dat wel zo. Ndegeocello herinterpreteerde eerder al met veel durf en lef de songcatalogus van Nina Simone (Pour Une Ame Souveraine), wat al bij al tot eerder wisselvallige resultaten leidde. Toen ging het om een enkele songcatalogus, op het nieuwe Ventriloquism gaat het om een ruime, diverse selectie van artiesten en songs. Zo gaat Meshell Ndegeocello samen met haar band aan de slag met zowel bekend (Prince, Sade, Tina Turner,..) als veel minder bekend werk.

Met de kwieke opener I Wonder If You Take Me Home, dat met zijn te gekke ritmiek, sound effects en de vrije jamvorm wat doet denken aan David Byrne (Talking Heads), is er al gelijk een heel frisse start. Ndegeocello en band blijven hier behoorlijk dicht bij de oorspronkelijke versie van Lisa Lisa & The Cult Jam die zowel opgewekt, funky als sexy klinkt. Dat blijkt later ook het geval te zijn bij haar versie van de George Clintonkraker Atomic Dog. De grote sterkte van dit album is echter hoe Ndegeocello die verschillende songs naar haar hand zet, zoals bijvoorbeeld het heerlijk zwoel gezongen Nite And Day waarin zowel snuifjes Sadeachtige soul als R&B terug te vinden zijn. Daar bovenop is er het gegeven dat ze ook aan het album als geheel een heel eigen twist en draai weet te geven.

Het siert Ndegeocello dat ze op het door Jebin Bruni geproduceerde Ventriloquism met veel durf en ambitie haar nek uitsteekt om uit al die uiteenlopende invalshoeken, ideeën en muzikale stromingen (jazz, R&B, folk,..) een heel eigen geheel te distilleren. Soms blijft de bassiste heel dicht bij het origineel, zoals bijvoorbeeld de sobere, dromerige versie van Prince’ pakkende pianoballad Sometimes It Snows In April. Dan weer hertimmert ze danig de originele compositie, zoals TLC’s Waterfalls dat een akoestische folkjasje toebedeeld krijgt. Wat later is er Tender Love dat in de handen van Ndegeocello haast een feelgood countrynummertje in de stijl van Neil Youngs’ Harvest wordt. Die bijzondere herinterpretaties wegen in het geheel aardig door. Naar het einde toe vallen net door de wel drastische, radicale aanpak haar versies van Tina Turners’ Private Dancer en Sade’s Smooth Operator bijvoorbeeld echt op.

In zijn geheel is dit een best knap album waarbij Ndegeocello luisteraars in zekere zin een staalkaart van eigen kunnen (én dat van haar band!) aanbiedt. Niet dat Ndegeocello hiermee een onmiskenbaar meesterwerk aflevert, maar ze komt af en toe toch dicht in de buurt. Zo valt ook op te maken dat ze in tegenstelling tot haar vroege, sterk funkgerichte werk haar muzikaal werkterrein danig uitbreidt met uitstapjes richting pop, jazz, R&B en country.



  1. I Wonder If I Take You Home
  2. Nite And Day
  3. Sometimes It Snows In April
  4. Waterfalls
  5. Atomic Dog 2017
  6. Sensitivity
  7. Funny How Time Flies (When You're Having Fun)
  8. Tender Love
  9. Don't Disturb This Groove
  10. Private Dancer
  11. Smooth Operator (Me'Shell Ndegéocello version)