×

Interview

18 februari 2019

Mercury Rev’s liefdesbrief aan Bobbie Gentry

Geschreven door: Edgar Kruize

Label: Bella Union

De herinterpretatie die de mannen van Mercury Rev hebben losgelaten op The Delta Sweete, het vergeten meesterwerk van Bobbie Gentry, is ingenieus te noemen. Het is ontegenzeggelijk een Mercury Rev-product, maar doordat er gebruik is gemaakt van een stoet aan gastvocalistes, voelt het fris en nieuw. Daarnaast is het ook verre van een slaafse remake te noemen. Een bewuste keus, zo stelt Mercury Rev-gitarist Sean ‘Grasshopper’ Mackowiak.

The Delta Sweete Revisited“In alle eerlijkheid, ik heb het originele album van Bobbie Gentry er bij de opnames nooit bijgepakt om te luisteren hoe het ook alweer zat”, zo lacht Grasshopper. “De grootste valkuil waar je in kan vallen als artiest is als je een cover te letterlijk neemt. Het heeft ook geen zin om iets wat al perfect is letterlijk na te maken.”

WiM: Wat mij dan ook meteen de vraag brengt waarom een band die op albums uitblonk in originaliteit en eigen werk ineens een héél album covert.
“We hebben live natuurlijk altijd al covers gedaan en die naar onze hand gezet. Deze plaat heeft echter een speciale betekenis voor zowel mij als Jonathan (Mercury Rev-zanger – red.) omdat het een plaat is waar we beiden mee zijn opgegroeid. We zijn alletwee geboren in 1966 en dit album was er eentje die je in onze jeugd echt veel hoorde. Er hing een mysterieusheid omheen die  ik als kind heel aantrekkelijk vond en dat geldt ook voor Jonathan. Het is ook een album dat al onze hele carrière met ons meereist, we luisteren er veel naar als we op tour zijn. Ergens onderweg is het idee geboren om onze eigen draai aan die liedjes te geven, maar het was nooit de bedoeling er veel mee te doen. We dachten aan een ‘web only’ release, in de aanloop naar een echt Mercury Rev-album.”

WiM: Wanneer is het dan toch ‘meer’ geworden? Want nu is het een vrij ambitieus concept.
“Dat werd het gaandeweg. Samen met Jesse Chandler van Midlake, die met ons mee op tour was, zijn we aan de slag gegaan. Eigenlijk vooral voor onszelf. Als gezegd, niet door naar het originele album te luisteren maar door het gevoel te willen vangen dat we gedurende ons leven hebben opgebouwd bij de liedjes op dit album. Het is meer een vrije eigen interpretatie dan een coveralbum.”

WiM: De gastenlijst is indrukwekkend, van Norah Jones tot Lucinda Williams. Waarom is voor deze benadering gekozen?
“In zekere zin is The Delta Sweete een album dat zijn tijd ver vooruit was, met name omdat Bobbie Gentry zich als vrouw durfde te onderscheiden en durfde af te wijken van de gebaande paden die in die tijd voor vrouwen golden. Ze heeft bergen verzet voor andere vrouwen in de muziekindustrie door zelf te schrijven en te produceren. Voor alle nummers heeft Jonathan wel ‘guide vocals’ opgenomen en heel even speelden we met het idee om de nummers als duetten met gastzangeressen op te nemen. Maar dat ligt niet in lijn met de geest van dit album. Dit gaat juist om de vrouw die het zingt en de kracht van de vrouw. Zodoende hebben we voor volledig vrouwelijke vocalen gekozen.”

WiM: Hoe lastig was het om deze zangeressen binnen te halen?
“Aanvankelijk was het idee om het met één gastzangeres te doen, we hadden Laetitia Sadier aan boord, zij zingt Mornin’ Gloryop het album. Op dat moment was het nog altijd niet de bedoeling om er een ‘echt’ album van te maken, maar toen Simon Raymonde van ons label Bella Union lucht kreeg van het project was hij niet alleen heel enthousiast, maar ook heel ambitieus. Hij vond het fantastisch. Zijn contacten in ‘het wereldje’ maakten het voor ons ineens een stuk makkelijker om zangeressen te benaderen die normaliter niet in ons bereik lagen en vanaf dat moment hebben we er definitief meer dan gewoon een tussendoorproject van gemaakt.”
[youtube_sc url=”uKmU75V3rsg”]
WiM: Hebben jullie iedereen kunnen krijgen die op jullie verlanglijstje stond?
“Zo goed als iedereen ja. Met sommige artiesten, Sharon van Etten bijvoorbeeld, kwamen we er wat betreft de agenda’s niet uit. Maar dat waren uitzonderingen. Het verbaasde ons hoeveel zangeressen ook zo hun eigen verhalen en gevoelens hebben bij dit album van Bobbie Gentry. Jonathan en ik dachten altijd dat we de enigen waren.”

WiM: Het was vechten om bepaalde nummers dus?
“Nee, we wilden er ondanks al die gasten een echt Mercury Rev-album van maken en dat betekent dus dat wij tot op zekere hoogte de creatieve controle hielden. Wij bepaalden wie welk liedje zong. Al lieten we hen vervolgens vrij om hun eigen interpretatie aan de zang te geven. Net als wij de muziek herinterpreteerden, deden de gastzangeressen dat met de vocalen. Dat moedigden we zelfs aan, dat was tenslotte in de geest van Bobbie Gentry. Daardoor is er een aangenaam soort spanning in de muziek ontstaan waarin de geest van het originele album rondwaart, maar waarin ook heel veel nieuws te ontdekken is.”

WiM: Hebben jullie al die zangeressen in de studio gehad? Of namen ze het elders op?
“We hebben zoveel mogelijk samen met de zangeressen opgenomen, onder meer in Londen, Los Angeles en Nashville. Het is fijn om erbij te zijn, dan kan je goed overbrengen wat je wil bereiken. Helaas lukte het niet altijd om tegelijk samen in de studio te zijn en dan moesten we het met ingezonden vocalen doen. Zo hebben we bijvoorbeeld met Carice van Houten gewerkt.”

WiM: Voor ons Nederlanders valt die naam dan ook direct op.
“Ze heeft een fantastische stem, haar uitvoering van Parchman Farm is typisch zo’n voorbeeld van een eigen interpretatie die een nummer een heel eigen sfeer meegeeft. Ze brengt het heel onderkoeld. Met onder meer Hope Sandoval en Phoebe Bridgers hebben we ook zo gewerkt.”
[youtube_sc url=”b01sU4Q-CRw”]
WiM: Een andere naam die in de liner-notes opvalt is JB Meijers, die ook aan Carice’ album See You On The Ice heeft gewerkt. Was hij hier de link?
“Zeker, hij heeft haar bijdragen ook opgenomen. Maar we hebben ook een persoonlijke link met hem, hij heeft een tijdje met ons getoerd als bandlid toen we een akoestische tour door onder meer Spanje deden. Dus we kennen hem goed en hij heeft ons daarnaast ook nog productionele adviezen gegeven voor dit album. Vandaar de credit in de liner-notes.”

WiM: De vreemde eend in de bijt is Ode To Billie Joe, een nummer dat niet op het originele album staat, daarvoor heeft Louisiana Man het veld moeten ruimen. Waarom is die beslissing genomen?
“We hadden vooraf echt niet het gevoel dat we alle zangeressen die we op ons verlanglijstje hadden staan konden krijgen. Lucinda Williams stond daar heel hoog op en zij wou heel graag Ode To Billie Joe doen. Jonathan en ik hebben nog discussies gehad of dat het concept niet zou verstoren, maar besloten uiteindelijk dat het juist in de geest van Bobbie Gentry is dat ze zich niet door mannen liet vertellen wat ze wel of niet moest opnemen. Zoals we de andere zangeressen vrijheid gaven in de interpretatie, gunden we haar de vrijheid tot een afwijkend nummer. Het schrappen van Louisiana Man is overigens puur een kwestie van ruimte. Het album is gemaakt met een vinylrelease als uitgangspunt en met Ode To Billie Joeerbij paste het niet op twee plaatkanten. Louisiana Man is wel opgenomen, met Laetitia Sadier, we brengen het zeker ooit nog uit.”
[youtube_sc url=”poSjrHMcclo”]
WiM: Hebben jullie de ambitie dit werk live te gaan brengen? Of is het mooi zoals het is?
“Nu het klaar is, is het mooi zoals het is. We werken alweer aan nieuw Mercury Rev materiaal, dat we in 2020 waarschijnlijk uit gaan brengen, en als we gaan toeren, doen we dat met eigen werk. Maar nu het ons tegen de eigen verwachting in is gelukt om al die zangeressen op ons album te krijgen, denken we wel voorzichtig na over misschien één of twee shows in bijvoorbeeld Londen of Los Angeles, waarvoor we zoveel mogelijk van de zangeressen bijeen brengen. Dat is echter verre van concreet, maar het zou wel prachtig zijn als het lukt.”

WiM: Jonathan en jij hebben dit album vanwege de opzet en de inhoud volledig anders opgenomen dan jullie normaliter te werk gaan. Pas je die ervaring toe op eigen liedjes?
“Het werk had altijd al invloed op ons, al zal je dat niet meteen terug hebben gehoord. Maar door te werken met al die verschillende artiesten en de continue dialoog die je daarbij voert over visie op het werk en over productietechnieken, leer je heel veel. Ik denk dat het voor ons als band een heel mooie manier is om met een frisse blik naar de eigen carrière te kijken. Je opereert buiten je eigen bubbel en comfortzone en ziet dat dingen ook anders kunnen. Dat ga je terughoren.”

WiM: Wat wil je de luisteraar meegeven met dit album?
“De allerbelangrijkste boodschap is ‘luister naar The Delta Sweete’. Dit album is ons eerbetoon aan die plaat en we hopen dat mensen die het niet kennen het gaan ontdekken, doordat ze er via ons of een van de gastartiesten mee in aanraking komen. Dat is altijd ons uitgangspunt geweest. De mensen die The Delta Sweete al kennen, geven we iets nieuws. Een andere kijk op het werk. Niet ter vervanging of als verbetering, eerder als een liefdesbrief die onderstreept hoe bijzonder dat origineel en de originele uitvoerende zijn.”