Dat Carson Cox en zijn bandmaten van Merchandise vroeger in allerhande punk- en hardcorebandjes zaten, daar hoor je weinig meer van. Het is meer het geluid van de jaren 80 dat nagalmt op After The End. Alhoewel..

After The End tekent de productiviteit van het uit Florida afkomstige gezelschap, want het is al weer de vierde plaat van de band, die in 2008 ontstond. Het geluid van Merchandise wordt voor een groot gedeelte bepaald door het wat zwaarmoedige, charismatische en welzeker prachtige stemgeluid van Cox, dat het midden houdt tussen dat van Peter Steele (Type O Negative) en de wat ‘luchtiger’ sound van Jerry Wayne Hussey (The Mission). Laatstgenoemde band doet ook duidelijk muzikaal een duit in het zakje.

Het door Gareth Jones (o.a. Depeche Mode, Nick Cave en Grizzly Bear) gemixte After The End is een album waarop een postpunkstempel kan worden gezet. Hoewel de bandleden aangeven niet al te graag gecategoriseerd te worden, is dat weldegelijk het geval. Duidelijke invloeden op After The End zijn Echo & The Bunnymen, terwijl je de melancholie van vroege Tears For Fears ook terughoort en The Church bovendien nooit ver weg is.

Op de plaat is een tiental – inclusief de instrumentale opener Corridor – sferische songs verzameld die stuk voor stuk geslaagd zijn. Merchandise zet een belangrijke stap in haar carrière. Je hoort aan alles dat er een band aan het werk is die overloopt van het zelfvertrouwen. Hoewel hitgevoelige nummers ontbreken, er geen echte kraker op het album staat, is de schoonheid van de muziek alom aanwezig.

Ook tekstueel is er weinig op After The End aan te merken in de afwisselend door Carson Cox en David Vassalotti (gitaar en keyboard) geschreven songs.

Uit Enemy:

‘What if I don’t want to pray

To your god everyday?

I just want to sing for myself

This way‘

Cox en Vassalotti houden elkaar in evenwicht, zowel tekstueel als muzikaal. De twee zijn de duidelijkste schakels van de voelbare harmonie en het subtiele evenwicht binnen de vijfkoppige band.