×

Concert

01 februari 2015

Mechanisch Disappears domineert Ekko

Geschreven door: Frank Gesink

• fotografie door Nausikaä de Blaauw

Label: Kranky

Disappears zou deze zaterdagavond voor een goed gevuld Ekko in Utrecht hun opwachting maken. De term “zonder poespas” lijkt speciaal voor de band uitgevonden te zijn. Voordat het zover is gooit eerst Rape Blossoms hun energieke vorm van noisy postpunk de zaal in. De aankleding van de show is erg 80’s: blauwe neonlampen, een synthesizer in een hoofdrol en de typische kleding. Die kenmerkende synthesizer en galmende gitaren. in combinatie met de theatrale zang zorgen voor het duidelijke postpunk geluid. De drums voegen een extra kick toe aan het totaalgeluid, aangezien deze de muziek extra felheid en agressie meegeven. Ook de zanger gooit al zijn energie eruit en springt, rent en schreeuwt. Vooral deze energie en gedreven mentaliteit zorgen ervoor dat de band meer is dan “gewoon een leuk postpunk bandje”

Vrij kort erna is het dan toch tijd voor Disappears. Op hun nieuwe album Irreal laat de band zich van hun minst melodieuze, meest monotone- en ritmische kant horen. Hoewel gitaren en zang nog steeds vol effecten en galm zitten, lijken ze meer een ondersteunende functie te hebben, nog veel meer dan voorheen. Monotone ritmes domineren als het ware het album, met daaromheen in elkaar gevlochten gitaarpatronen. Toch hebben alle instrumenten op het album netjes hun plaats in de mix en zorgen gitaren voor net dat beetje melodie. Een grote hang naar krautrock is het gevolg.

Dit is vanavond wel anders, zo blijkt; drums en basgitaar eisen de hoofdrol op in de mix. Zo hakt de band zich door de setlist heen, die vooral leunt op mechanische ritmes en waar totaal geen plaats lijkt voor melodie. Op die manier neigt het totaalgeluid veel meer naar dub, dan dat hier echt sprake is van (kraut)rock.  Op het moment dat de gitaren tijdelijk de spotlight stelen worden deze gebruikt om een gigantische bak noise over het publiek uit te storten. Zanger Brian Case mompelt en schreeuwt er al even stoïcijns doorheen en levert zodoende zijn bijdrage aan het monotone geheel. De melodie komt er dan toch eventjes, in de toegift. Na zo’n avondje doorhakken voelt het haast misplaatst. Niet gevreesd, na dit tijdelijke uitstapje zijn ze daar weer: die allesverwoestende drums en doorpompende bas!

De band laat zich hier van hun minst toegankelijke kant zien. Het publiek vindt het prima. De meesten staan stokstijf en bewegen wat met hun hoofd. Een ander probeert mee te dansen op de monotone mantra’s. Verbazingwekkend genoeg werkt het erg goed. Vol aandacht en bewondering zag Ekko vanavond een geoliede machine in bloedvorm.