Soms mogen wij oprecht jaloers zijn op onze zuiderburen. Zoals wanneer Maya’s Moving Castle uitkomt. Een album van een gelijknamige band rondom zangeres Maya. De muziek lijkt een crossover tussen droommuziek à la Björk (Shower), new wave à la The Cure en triphop à la Portishead. Er staan relaxnummers op de cd (het Massive Attack-achtige Pedestrians, 80’s Dream), maar evengoed ook wildere songs (War, At The Stars). Die afwisseling is erg aangenaam.

Maya opent met de stevige Next Life, waar spookachtige bijna filmische synths in zitten, maar bovenal drum ’n bass achtige drums en een hese Maya. In War zingt Maya over een dierlijk vijandig gevecht. De pompende drums geven de song veel energie, toch is het lang niet het interessante nummer. At The Stars is een beter voorbeeld van de spanning die Maya’s Moving Castle kan produceren. Maya klinkt bijna als Florence Welch van Florence + The Machine en er stijgt een onberispelijke energie op. Sky’s Blue is weer heel dreampop en zo is het hele album een interessante mix.

Beste songs zijn Pedestrians, At The Stars, Feed Me (bijtend uptempo) en Alas My Love, een bijna akoestisch engelachtig lied. Maya’s Moving Castle heeft bepaalde genres knap in elkaar verwoven en een plaat gemaakt die het beluisteren meer dan waard is.

Livedatum:

• Donderdag 7 februari: Brakke Grond, Amsterdam