Voor mooie platen is er altijd ruimte. Neem nu Mauger. Een jonge band die op het Kortrijkse Mayway Records een debuut uitbrengt die Sunday Competition gedoopt werd.

De roots van de band liggen bij frontman Mauger Mortier die moedig en ambitieus de stap zette van een singer-songwriterachtige soloact naar een volwaardige band. Dat komt het geluid op het soms verschillende richtingen uitwaaierende debuut ook ten goede. Zo is de inbreng van drummer Jakob Nachtergaele, bassist Matthias Debusschere en Jan Duthoy die afwisselt op gitaar en keyboards meer dan essentieel. Een goed doordacht groepsgeluid dus, al hoor je via een song als I’m Always Fine of de mooie, op weemoed en ontroering mikkende afsluiter No Time To Look At You (denk: de akoestische Bright Eyes) wel dat er niet echt volledig afscheid genomen werd van de intieme, op akoestische leest geschoeide songs van frontman Mauger Mortier.

Een van de meest opvallende elementen op Sunday Competition zijn de variaties binnen het geheel. Met (indie)popstructuren die niet zelden radiovriendelijk aandoen, zoals onder meer te horen is bij de vooruitgeschoven single Streets Run Dry. Het type song dat een zekere feelgood in zich draagt zonder de scherpe indiekantjes eraf te vijlen. Best geslaagd.

Elders hoor je dan weer hoe de groep soms kleine stapjes zet richting (indie)rock (Time To Choose) of vrijuit experimenteert (de intro van Come Back City brengt de existentiële wave van Joy Division in herinnering, terwijl de stem iets wegheeft van Grant Lee Buffalo). Daardoor zou je kunnen stellen dat Sunday Competition de zoektocht is naar een eigen muzikaal gezicht en werkterrein.

Het resultaat ligt best goed in het oor. Al zijn we niet echt volledig overtuigd. Wel wordt duidelijk dat wie de moeite neemt om dit debuut verschillende luisterbeurten te gunnen, vast ontdekt dat sommige songs zoals Grace Plays Alone wat meer tijd nodig hebben. Of neem In A Haze, dat donker begint en met een prettige lichtheid eindigt.

Bemerk ook het contrast met de door eenvoud gekenmerkte opener Route Du Soleil die helemaal inzet op een zomerse feel. Een akoestische gitaar, een stem en een welgeplaatste pianonoten. Meer is niet nodig om zowel ontroering als melancholie op te wekken. Schijnbaar onopvallend wint de band hier aan zelfzekerheid. En dat geldt ook voor het songmateriaal dat met elke luisterbeurt wel wat groeit.

Toch is het gros van de songs op Sunday Competition opvallend ingetogen (I’m Always Fine). Tekstueel gaat het onder meer om de liefde, maar evengoed over keuzes (het fraai openbrekende Time To Choose – nog zo’n goed in het oor liggende single) of over familiale relaties (Big Man). Geen vergezochte onderwerpen dus, maar al de dingen die ertoe doen. Hoog tijd dus om je oor eens te luister te leggen bij Mauger.