Dit had een mooi begin kunnen zijn van een nieuwe band, maar helaas loopt het anders. Of zoals Editors het eerder zouden verwoorden; An End Has a Start. Een paar jaar later zou gitarist Justin Lockey zich bij deze band voegen, om de elektronisch gekozen weg weer mede naar de gitaarsound van de eerste albums om te buigen. Met de mogelijkheid om zich buiten deze stadion act nog op andere projecten te richten die kleinschaliger van opzet zijn, zoals het door bloedbroeders opgezette Mastersystem. Aan de ene kant Justin met zijn broer James Lockey, en aan de andere kant Grant en Scott Hutchison, voorheen werkzaam in het melancholische Frightened Rabbit. De keuze van Scott om uit het leven te stappen maakt van Dance Music een zware plaat. Een maand na de releasedatum verdrinkt hij namelijk zichzelf in de zwarte rivier Forth, welke vanaf die dag van 10 mei 2018 nog donkerder zou kleuren. Eigenlijk stelde Scott zijn eindbestemming al bij het nummer Floating in the Forth van het Frightened Rabbit album The Midnight Organ Fight uit 2008 vast.

Fully clothed, I’ll float away
(I’ll float away)
Down the Forth, into the sea
I’ll steer myself
Through chopping waves
As manic gulls
Scream “it’s okay”
Take your life
Give it a shake
Gather up
All your loose change
I think I’ll save suicide for another year

Het Schotse Mastersystem is nooit echt goed opgepakt, ook niet postuum, en ook de rol van Justin Lockey heeft er niet aan bijgedragen dat men zich ging verdiepen in dit testament. De dramatiek die met ons vanaf Proper Home gedeeld wordt is pijnlijk en verbitterend. De uptempo harde rocksound camoufleert totaal niet de triestheid van de woorden die Scott bijna smekend aan ons openbaart. Gelijk al wordt je door de puurheid geraakt. Notes on a Life Not Quite Lived is het verslag van een abrupt afgesloten leven, een afscheidsbrief bezongen met een standvastigheid, waardoor de conclusie gesteld kan worden dat de berusting van toekomstige keuzes hier al vast staan.

Maar laten we het album verder ook los van dit alles proberen te zien, en wat dan overblijft is een mooie mix tussen de nodige postpunkfragmenten met een fundament welke zo in de jaren 90 gebouwd had kunnen worden. The Enlightenment is een eerlijke rockende track welke zo tijdens de grunge periode gemaakt had kunnen worden. Teething grijpt meer terug naar de Oosterse klanken, die voorheen door menige bandje in de jaren 80 werden toegevoegd aan het geluid, om het op een mystieke manier in te kleuren. De steeds harder pompende bas laat de energiegolven die al geproduceerd worden hun vrije gang gaan. Als de drum dan die rol over neemt, gaat het helemaal los; veel noise, maar wel juist georkestreerd. Scott weet het geheel standvastig tot een passend akkoord samen te brengen. Wat had die man een heerlijke stem om naar te luisteren.

Bij Peaks & Troughs & Graves heeft de pastorale diepgang zijn overhand, en ook hier weet de gitarist zijn instrument niet onder controle te houden. Verstijfd observeert hij de klanken die betoverd tevoorschijn lijken te komen. Old Team gaat rustig, bijna geluidloos verder, maar ook al snel volgt de hardere sound, waardoor de diepgang van de teksten extra krachtig overkomt. Het gehaperde noise gebeuren van Must Try Harder krijgt hulp van doffe drumslagen, en doet wat lo-fi aan. Alsof dit eigenlijk in de studio hoorde te blijven, niet klaar voor de buitenwereld. Op die afgeraffelde, nonchalante manier krijgen we A Waste of Daylight voorgeschoteld; hier, alstublieft, kijk maar wat je er mee kan doen. Het enige minpuntje is de bange, onzekere, tegen het valse aan gemaakte achtergrondkoor. Totaal geen meerwaarde, want verder is er niks mis mee. De scherpe afsluiter Bird Is Bored Of Flying doet mij naar meer verlangen, en als ik niet op de hoogte was van het pijnlijke vervolg van Mastersystem dan zou ik hoopvol naar een tweede album uit kijken. Helaas eindigt het verhaal bij Dance Music.