Mass Gothic, bij zo’n naam verwacht je iets zwaars, obscuurs en depressiefs. Nee, dat is hier niet aan de orde. Bij I’ve Tortured You Long Enough hoor je eerder een grote ongecontroleerde puinhoop. Dark Window gaat traag van start, en al snel wordt geconstateerd dat de beat te langzaam staat afgesteld. Och, dan draaien we gewoon het knopje meer naar rechts en gooien er wat overgebleven computergeluidjes doorheen. Maar als dan Jessica Zambri sensueel gaat zingen, wordt het wel erg lekker. De puristen zullen hier wel balen. De van Hooray for Earth afkomstige Noel Heroux is zijn frustraties kwijt, en gaat op het tweede Mass Gothic album niet solo verder. Samen met zijn echtgenote klinkt het weer een stuk frisser, en L’Amour is hier blijkbaar als derde persoon aanwezig. Het uitgaansleven van thuisbasis New York City vormt het vluchtoord waar vandaan de inspiratie komt, want dankzij de foute aanwezige discodeuntjes kan het bijna niet anders. Doordat ragt de gitaar er de hele tijd wel flink doorheen ragt, valt dit niet zo op.

Bij Call Me staat het geluid wel goed opgesteld. Stevige postpunk drum met een bungeejumpende bas, en Heroux die hier de weg naar de microfoon vindt en Zambri meer in de rol van huppelende achtergrondzangeres. Gillende gitaren die overstuur, lomp en punky het nog meer een wave timbre geven, zelfs met de NYC noise echo’s wordt op het einde nog flink gesmeten. De Afrikaanse percussie gaat geleidelijk in sfeervolle ruimtegeluiden over welke de popsound van J.Z.O.K. kleur geven. Zambri trapt af met haar toegankelijk geluid, de samenzang valt samen met de ervaren vocalen van Heroux. Voor het eerst krijg je de indruk de song eerder gehoord te hebben, zo hitgevoelig komt het op mij over. De twist komt tegen uiteindelijk het einde in het net buiten de melodielijnen stompende complexe rockgeluid.

Keep On Dying zou een vergeten, goed opgeborgen track van Hooray for Earth kunnen zijn geweest, al moet er wel reëel bij stil gestaan worden dat de veelzijdige instrumentalist grotendeels daar voor de basis verantwoordelijk is. Deze ontstemde disco knaller laat ons de zo fout mogelijke veilige weggestopte herinneringen herbeleven. Bij het mierzoete How I Love You is daar dan eindelijk de tot nu toe minder gehoorde romanticus L’Amour, al wordt zijn aanwezigheid al snel door de jaloerse gitaar verdrongen. Hij houdt zich gelukkig wel net staande. Zo mag hij ook nog het titelstuk I’ve Tortured You Long Enough aankondigen. Een prettige mix tussen optimistische synthpop en eighties toeters en bellen. Met het stuk vervreemdere en dreigendere New Work wordt genadeloos toegeslagen. Opeens is de toon wrang en grimmig. De Koude Oorlog wint het hier van de liefde, want in die periode blijven we wel een beetje hangen. Al opent het de deur een kiertje naar het hoofdprogramma van de jaren 90; het begin van de Amerikaanse gitaarrock.

Er hangt bij The Goad iets sobers in de lucht. Hier wordt gedweept met adorabele postpunk, maar door Zambri heeft het in de uitvoering iets liefs. De onderbreking halverwege is niet geheel passend, maar dat wordt ze vergeven. De overgang en wat volgt is minder overtuigend dan het eerste gedeelte, al heeft het harmonieuze kerkelijke naar het einde toe wel iets toevoegends. Bij Big Window mag er eindelijk weer gedanst worden, en worden trompetten die voor eeuwig onder een flinke berg stof liggen te rusten tot ontwaken gebracht. Zambri gaat nog eenmaal met haar laatste sterke stemmige uithalen op de euforische toer en dan is het klaar. Voor mij het hedendaagse antwoord op het geluid waarmee Pixies eind jaren 80, begin jaren 90 doorbreken, een veel groter compliment kan ik een band niet geven.