Nooit gedacht dat het eens zou gaan gebeuren. Maar Mark Lanegan, professioneel brombeer van beroep en gezegend met de fraaiste donkerbruine zangstem die je op het westerlijk halfrond tegen zal komen, zit lekker in zijn vel. Nu hoop je voor ieder mens dat het leven hem of haar toelacht. In het geval Lanegan is het echter wel bewezen dat hij zijn mooiste werk maakt als hij in een peilloze diepte tuurt en op het randje balanceert tussen het wel of niet die diepte in kukelen.

Op Phanom Radio schuifelt Lanegan niet eens in de buurt het randje, al doen zijn teksten dat wel vermoeden. “Gonna find my way. Gonna mind my way. To the floor of the ocean”, zo klinkt het op de naar electropop neigende doch nipt aan de kant van krautrock hangende track The Floor Of The Ocean. In feite is een track als deze het logische vervolg op zijn eigen Ode To Sad Disco uit 2012 of zelfs de recente samenwerking met Magnus waarop hij Editors-frontman Tom Smith eens even duidelijk zijn plaats wijst. De track is tekenend voor de stap die Lanegan nu wat prominenter zet en die stap is er eentje die weg van de afgrond is. Niet resoluut, maar wel duidelijk.

De stap maakt ook dat het album op zijn tijd opgeruimd en goed geluimd klinkt door het behoorlijk consequente gebruik van elektronica door het album heen. Het past wonderwel bij Lanegans stem, die er echter ook wat aan kracht door verliest als hij in voor zijn doen vrolijke(re) tracks als Seventh Day vrolijk ‘la la la la la’ aan het zingen is of als het instrumentarium op een track als bijvoorbeeld opener Harvest Home breed uitwaaiert. Lanegan is op Phantom Radio gedurende de eerste helft nog een beetje zoekende naar de vorm waarop hij zijn stem op de meest effectieve manier kan koppelen aan een wat meer elektronisch getint geluid. Het levert interessant, maar niet altijd direct pakkend werk op.

Daarbij schiet hij op de tweede helft goeddeels bij raak. I Am The Wolf is een track die weer volledig de duisternis lijkt op te zoeken, het slepende Waltzing In Blue lijkt op het eerste gehoor een niemendalletje maar blijft in de ijzige kou die van de track uitgaat intrigeren en groeit per luisterbeurt. Het afsluitende Death Trip To Tulsa, waarop stem, instrumenten en elektronica prachtig samenkomen, sleept je aan beide oren over de grond richting de afgrond waar je Lanegan eigenlijk liefst zelf langs hoort scheren. De track is  een enerverend einde van een album dat alleen al omdat het van Mark Lanegan is de moeite waard blijft. Zijn stemgeluid is wellicht wel de meest interessante van de afgelopen 25 jaar gebleken en stelt eigenlijk nooit teleur. Het liedjesmateriaal doet dat in deze helaas soms wel, maar als een track je bij de kladden pakt, schudt ‘ie je ook wel meteen even goed door elkaar.

Mark Lanegan – Phantom Radio

1. Harvest Home
2. Judgement Time
3. Floor Of The Ocean
4. The Killing Season
5. Seventh Day
6. I Am The Wolf
7. Torn Red Heart
8. Waltzing In Blue
9. The Wild People
10. Death Trip To Tulsa