Mark Eitzel, de frontman van het helaas ter ziele gegane American Music Club brengt met Mr Ferryman eindelijk weer eens een soloalbum uit. Dat werd tijd, want het bleef enkele jaren erg stil rond Eitzel die wellicht erg plichtmatig het hem opgelegde doktersadvies volgde (nvdr: Eitzel had enkele jaren terug een hartaanval). Mr Ferryman is dan ook het album van de wederopstanding en loutering.

Mr Ferryman is het in de Londonse 355 studios opgenomen album, waarop vooral de erg aanzienlijke inbreng van Bernard Butler (ex-Suede) opvalt. Die produceerde niet enkel het album, maar nam zelf ook een handvol instrumenten (gitaar, bas, piano, percussie) voor zich. En toch klinkt het nieuwe Eitzel album – zeker voor fans van American Music Club – érg vertrouwd in de oren. De kenmerkende vocals van de door het leven en liefde gekwelde troubadour, die beurtelings aan Cohen en Levon Helm (The Band) in herinnering brengt, blijven erg ontroeren.

In het leven van Eitzel hebben zich de laatste jaren wel wat meer veranderingen voorgedaan. Hij verhuisde van de hippiestad San Francisco naar het zonnigere L.A. en enkele jaren terug overleefde hij ternauwernood een zware hartaanval. Die zorgden voor een gezondere levensstijl, en dat werkt door in de nieuwe songs.

Mr Ferryman is zoals vanouds romantiek met een donkerzwart randje. Toch weet de zanger een rijk palet aan (donkere) emoties te vatten, zoals levensmoeheid, vermoeidheid, depressie en een royale dosis relativeringsvermogen. En net dat is de selling point van romanticus Eitzel. Ook al blijft hij bij uitstek een verhalenverteller die best wel een en ander te vertellen heeft.

Zo schiet de radiovriendelijke opener The Last Ten Years uit de startblokken als een achteloos britpopnummertje. “I’m like a tragic hero”, zingt hij bijvoorbeeld. Liefde dient nog altijd beantwoord (het folky, traag openbloeiende An Answer met de verzuchting “let all the sorrow disappear”) en ook het soms erg veeleisende tourleven (The Road) en zelfs televisiefiguren (Mr Humphries) leveren inspiratie. Eitzel, nog steeds zijn melancholische zelve, presenteert zich in zijn rol als ‘professional singer and ham’ waarbij niet alle verwachtingen ingelost geraakten. “Instead of a cane, I got this broken soul”, zo luidt het. Teleurstelling blijft ook op Mr Ferryman een erg belangrijk thema.

Een van de hoogtepunten is Nothing And Everything, twee uitersten die hij noodgedwongen in balans tracht te houden. Daarin gaat het onder meer om misbruik in een relatie, geen voor de hand liggend materiaal. Zelfs niet voor een getroubleerde singer-songwriter. Tijdens Llorona gaat het onder meer om een vrouw die slachtoffer wordt van haar zelfopoffering. En met het best aardige Sleep From My Eyes zet hij er een dromerig punt achter.

Het erg geslaagde Mr Ferryman laat zich dan ook net als vrijwel de hele American Music Club catalogus het best beluisteren tijdens de avondlijke uurtjes, het liefst voorzien van een goed glas , een haardvuur en een stevige sigaar. Het is een opvallend relax album geworden, met de immer warme en soulvolle stem van Eitzel als bonus. Kortom: de professional singer draagt nog steeds het hart op de tong en verblijdt al wie het wil horen op een avondlijk uur al zijn zorgen en verdriet.

Op LP komen daar nog bonustracks The Singer (for Jason Molina) – die alleen al de aanschaf van de LP waard is – en de Battersea sessieopname van An Answer bij.